Δ.Τ. ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΝ Ι.ΛΑΓΟ

Προσωπικά φρονώ ότι είναι αδόκιμο και σφαλερό να αποδίδεται το πολιτικό δρώμενο αποκλειστικά στα ατομικά χαρακτηριστικά και όρια των δρώντων υποκειμένων και να ερμηνεύεται με γνώμονα αυτά. Αντίθετα, αυτό αφορά στις εθνικές και κοινωνικές πολιτικές συλλογικότητες και ορίζεται με αυτές.
Είναι δε -επιεικώς- λίαν τραγελαφικό να προσδίδουν μιαν αυστηρά προσωποπαγή «καρλαϋλικού» χαρακτήρα ερμηνεία και εξήγηση στις πράξεις των πολιτικών ανδρών, διάφοροι μαρξιστές σχολιογράφοι και αναλυτές κάθε προέλευσης (οι οποίοι κατ’ αρχήν υπόκεινται στην νομοτελιακή μαγεία της απρόσωπης «αντικειμενικής συνθήκης»).Όταν πράττουν κάτι ανάλογο οι πάσης ποικιλίας αστοφιλελεύθεροι και εθνικοπατριώτες ανάλογοί τους, θα πρέπει μάλλον να αναζητήσουμε στην επιλογή τους αυτή κάποιαν υφέρπουσα θεωρητική πενία, στενόκαρδο φθόνο ή και μικροπολιτική δολιότητα.

Επίσης, αφ’ ενός είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να κρίνει ελευθέρως τον πολιτικό και το πολιτικό πεπραγμένο κατά την δική του προσωπική ιδιοσυστασία, αντιληπτική ικανότητα, διανοητική συγκρότηση και επαρκή ή μη πληροφόρηση περί του εν γένει πολιτικού τεκεταινομένου. όμως αφ΄ετέρου είναι επίσης αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολιτικού να αυτοπροσδιορίζει την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα (αποσκορακίζοντας κάθε αστήρικτη προσπάθεια εξαναγκαστικού ετεροπροσδιορισμού του και δη από τους αντιπάλους του).
Επι πλέον είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής του πολιτικού δρώντος η από μέρους του υποστήριξη της τάδε ή δείνα διαδικασίας ή θέσεως, επιλογής που προφανώς εκφράζεται και με την ψήφο στις ψηφοφορίες του φορέως που συμμετέχει.

Είναι συνεπώς αυτονόητο αξιολογικό πρόταγμα πολιτισμού αλλά και εχέγγυο συμμετοχής σε ένα πολιτικό δρώμενο ελεύθερης αιρετής επιλογής να αναγνωρίζεται απόλυτα η κατά συνείδηση ψήφος του πολιτικού. Βεβαίως, το «συνειδέναι» αποτελεί προσωπικό ιδιότυπο χαρακτηριστικό κάθε ελευθέρου ανθρώπου, συνεπώς δε πρέπει να αφίσταται από κάθε ενδεχόμενο εξαναγκαστικό θέσμιο νοσηρών εμμονών, συνωμοσιολογίας και αδήλων δολιοτήτων μίας πραγματικής ή φαντασιακής συλλογικότητος.

Μέσα στο προαναφερόμενο πλαίσιο του πολιτικού δρωμένου, εκτιμώ ότι είναι επιεικώς ανερμάτιστη, επιπολαία και κακοήθης η πρόσφατη εμπαθής κριτική κατά του συναδέλφου μου ευρωβουλευτή Ιωάννη Λαγού, προέδρου της ΕΛΑΣΥΝ, διότι κατά την πρόσφατη ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το ψήφισμα περί τουρκικών δραστηριοτήτων στα Βαρώσια έδωσε αρνητική ψήφο. Οι χολερικοί μυκτηρισμοί κατ΄επάγγελμα αθλίων και μικρονοϊκών συκοφαντών σχετικά με τον «πατριωτισμό» του κατ΄αυτούς “«πατρίωτη» χρυσαυγίτη” , εν προκειμένω είναι δηλωτικοί του σηπεδονώδους ήθους και του ουτιδανού μεγέθους τους.

Οι όποιες κοσμοθεωρητικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις μου με τον Ιωάννη Λαγό, παθιασμένο Πατριώτη και ανυποχώρητο αγωνιστή των συλλήβδην Εθνικών Ιδεών, ουδόλως μου περιορίζουν το ηθικό μου καθήκον να δηλώσω την ολοσχερή μου συμπαράσταση στην επιβεβλημένη ελευθερία της έκφρασής του, μακρυά από μικρόψυχες ιδεολογικοπολιτικές κατηγοριοποιήσεις και ευτελή ζυγίσματα καθώς και πέραν πάσης ψηφολαγνείας.

Ιστορικώς είναι πλέον ή βέβαιον ότι, ο Πατριωτισμός ουδέποτε υπήρξε ιστορικό προνόμιο των ποικίλων διεθνιστών και κοσμοπολιτών μισελλήνων, οπότε και η εκ μέρους τους στάθμισή του είναι τουλάχιστον γελοία.

Α. Κωνσταντίνου