Προς μια Νέα Εποχή Εθνών-Κρατών – Πενήντα Χρόνια Υπερτροφοδοτούμενης Παγκοσμιοποίησης – Η μαζική μετανάστευση καταστέλλει τα εισοδήματα της Ευρώπης

Ένας άλλος σημαντικός λόγος για τη στασιμότητα των εισοδημάτων των απλών ανθρώπων στην Ευρώπη (αλλά και στις ΗΠΑ) είναι η μαζική μετανάστευση, την οποίαν οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης υποστηρίζουν για οικονομικούς αλλά και για ιδεολογικούς λόγους. Αν και οι αρχιτέκτονες του «ενιαίου κόσμου» έχουν καταγράψει αξιοσημείωτα επιτεύγματα στη διευκόλυνση της λεγόμενης «ελεύθερης κυκλοφορίας εμπορευμάτων και κεφαλαίων», παραμένουν δυσαρεστημένοι με τα επικρατούντα σχόλια που αναφέρονται στην πρόοδο απελευθέρωσης της κίνησης της εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα. Δηλαδή δεν καρποφορεί ακόμα όσο θέλουν η «ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων».

Εκείνοι που σχεδιάζουν και εργάζονται για την εξαναγκαστική ενοποίηση της ανθρωπότητας, τελικά αντιλαμβάνονται ως άριστο ιδεώδες μια παγκοσμιοποιημένη, ομογενοποιημένη μάζα ανθρώπων που δεν διαχωρίζονται πλέον από σημαντικές ιδεολογικές, φυλετικές, εθνικές, πολιτιστικές και οικονομικές διαφορές. 

Η βασική ιδέα είναι ότι η ομογενοποίηση διευκολύνει την ενότητα. Έτσι, η άρση των διακρίσεων που διέπουν την ομαδική ταυτότητα εξαλείφει την αλληλεγγύη των ενώσεων. Είναι πολύ πιο εύκολο για το Καθεστώς να διαχειριστεί αποριζωμένους, αποδιοργανωμένους, εξατομικευμένους ανθρώπους. Έτσι, οι παγκοσμιοποιητές διεξάγουν έναν ανελέητο ιδεολογικό πόλεμο ενάντια σε κάθε είδους Εθνικισμό.

Η δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς θέτει τις βάσεις για αυτή τη διαδικασία ομογενοποίησης της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, οι ελευθερόφρονες, πολύπαθοι και ολιγάνθρωποι Λιθουανοί στην βορειοανατολική παρυφή της Γηραιάς μας Ηπείρου, μπορούν ήδη να δουν ξεκάθαρα ότι ένα μεγάλο μέρος του …. κινεζικού εργατικού δυναμικού κερδίζει περισσότερα από τον μέσο λιθουανό εργαζόμενο (!). Πριν από πενήντα χρόνια, οι Λιθουανοί της περιόδου του ανύπαρκτου «υπαρκτού σοσιαλισμού» της σοβιετοκρατίας, είχαν συνηθίσει να θεωρούν την μαοϊκή κομμουνιστική Κίνα «χώρα ακραίας φτώχειας», ενώ αυτοί διέθεταν τουλάχιστον τις βασικές ανέσεις της πολιτισμένης ζωής. 

Η παγκοσμιοποίηση τείνει προς μιαν αργή, αλλά σταδιακή εξίσωση των προτύπων και των επιπέδων των μισθών. Στην πραγματικότητα, υπενθυμίζεται συνεχώς στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς υπαλλήλους (ίσως καταλληλότερες φράσεις θα ήσαν πως αυτοί «προειδοποιούνται» ή «απειλούνται») ότι πρέπει να είναι «παγκοσμίως ανταγωνιστικοί» εάν θέλουν οι εταιρείες τους να διατηρήσουν το μερίδιο αγοράς τους. Στην πράξη, ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί εργαζόμενοι πρέπει να δουν ότι τα πραγματικά τους εισοδήματα πλησιάζουν σιγά-σιγά τα επίπεδα του Τρίτου Κόσμου, ενώ τα εισοδήματα του Τρίτου Κόσμου ανεβαίνουν προς τα ευρωπαϊκά ή προς τα αμερικανικά επίπεδα. 

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι πολυπολιτισμικοί και πολυφυλετικοί παγκοσμιοποιητές επιβάλλουν σταδιακά στη δημόσια συζήτηση ένα νέο στοιχείο του τι συνιστά «ανθρώπινα δικαιώματα», όπως το δικαίωμα που επινοήθηκε πρόσφατα ότι όλοι οι άνθρωποι, παντού, θα πρέπει να μπορούν να επιλέγουν ελεύθερα τη χώρα διαμονής τους. Το «Παγκόσμιο Σύμφωνο του ΟΗΕ για την Ασφαλή, Τακτική και Κανονική Μετανάστευση» υποτίθεται ότι δεν είναι δεσμευτικό, αλλά περιέχει τουλάχιστον 50 (!) αναφορές στις υποχρεώσεις των υπογραφουσών χωρών να παρέχουν στους μετανάστες ευκαιρίες διαβίωσης και εργασίας ίσες με εκείνες των πολιτών της χώρας υποδοχής (πράγμα που φαίνεται να μη συμβαίνει… σε βάρος των δεύτερων). 

Κάθε χρόνο εκατομμύρια φτωχοί μετανάστες έρχονται στην ΕΕ ή στις ΗΠΑ και ανταγωνίζονται με τους εντόπιους εργάτες για μια στάσιμη δεξαμενή θέσεων εργασίας. Οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης καλωσορίζουν τη μαζική μετανάστευση οικονομικών μεταναστών και εργάζονται για τη διευκόλυνση αυτής της διαδικασίας ομογενοποίησης. Η μαζική μετανάστευση περιορίζει την αύξηση των μισθών και συμβάλλει στην ενίσχυση των κερδών της εταιρείας. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, η μετανάστευση μπορεί να μεταμορφώσει τα ευρωπαϊκά έθνη σε κοινωνίες μεταναστών που δεν έχουν τον εθνοτικό δεσμό αλληλεγγύης για να τα υπερασπιστεί ενάντια σε περαιτέρω εισβολές, προστατεύοντας την κυριαρχία και την πολιτιστική τους ιδιαιτερότητα. 

Οι Υπερπλούσιοι Διεθνείς Πλουτοκράτες Οικειοποιούνται για τον Εαυτό τους Όλο και Μεγαλύτερα Μερίδια Πλούτου 

Μέχρι στιγμής, έχουμε εξετάσει διάφορες πτυχές της πτώσης του βιοτικού επιπέδου που η παγκοσμιοποίηση έχει επιβάλλει στους μέσους πολίτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Αλλά είναι επίσης ιδιαίτερα κρίσιμο να κατανοήσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση ήταν «θείο δώρο» για την κορυφή της χρηματοπιστωτικής πυραμίδας. Η εξωτερική ανάθεση της παραγωγής σε χώρες όπου οι εργαζόμενοι κερδίζουν ….. μόνον αρκετά αμερικανικά δολλάρια την ημέρα μπορεί να είναι εξαιρετικά επικερδής για τους πολυεθνικούς πλουτοκράτες, ιδιαίτερα εάν η παραγωγή από τις μετεγκατασταθείσες επιχειρήσεις εξάγεται-επανεισάγεται πίσω στις δυτικές αγορές. 

Η κατάργηση των εθνικών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων στο εξωτερικό (γεγονός που είναι επίσης ζωτικό στοιχείο του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης) άνοιξε τις πύλες για ευρεία φοροδιαφυγή μέσω των υπεράκτιων λογαριασμών. Σχετικές μελέτες δείχνουν ότι έως και το 10 % του παγκόσμιου ΑΕΠ είναι κρυμμένο σε «φορολογικούς παραδείσους» προς όφελος των υπερπλούσιων πλουτοκρατών. Δεδομένου ότι ο συνολικός παγκόσμιος πλούτος εκτιμάται αδρά ότι ανέρχεται σε 400 τρισεκατομμύρια δολάρια, μπορούμε να δούμε ότι μιλάμε για περίπου 40 τρισεκατομμύρια δολάρια που οι πλουσιότεροι κάτοικοι του πλανήτη έχουν απομακρύνει κι εξαφανίσει (!) από τις χώρες καταγωγής τους. Ως αποτέλεσμα, τα φορολογικά έσοδα διακυβεύονται σημαντικά, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη μεγαλύτερο μέρος της φορολογικής επιβάρυνσης πέφτει στα μεσαία στρώματα

Ο Συγκεντρωμένος Πλούτος Μεταφράζεται σε Συγκεντρωμένη Πολιτική Εξουσία 

Η ακραία συγκέντρωση πλούτου και πολιτικής δύναμης που οδηγεί την παγκοσμιοποίηση και με τη σειρά της τροφοδοτεί τους υπερπλούσιους έχει υπονομεύσει σοβαρά την ικανότητα των εθνικών κοινοτήτων να υποστηρίζουν την οργανωμένη αντίθεση στις υπερβολές της. Ούτε ο Τύπος ούτε τα μεγάλα πολιτικά κόμματα των δυτικών δημοκρατιών αντιτίθενται σοβαρά στην κλιμακωτή προοδευτική κατάχρηση του πλούτου μιας κοινότητας από τις οικονομικές και εταιρικές ελίτ επειδή τα μέσα ενημέρωσης και τα πολιτικά κόμματα ανήκουν στους υπερπλούσιους ολιγάρχες ή τουλάχιστον χρηματοδοτούνται από αυτούς. 

Το 1983, πενήντα μεγάλες εταιρείες κυριαρχούσαν στα μέσα ενημέρωσης του δυτικού κόσμου. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, η ενοποίηση μείωσε αυτόν τον αριθμό σε περίπου δέκα. Το αποτέλεσμα είναι η διάδοση μιας κοσμοθεωρίας που είναι ομοιόμορφα συντεχνιακή και συνάμα διεθνιστική, καθώς και λυσσαλέα αντιεθνικιστική. 

Οι υπερπλούσιοι διεθνείς πλουτοκράτες είναι εκτός ελέγχου. Όπως είναι «παραφουσκωμένη», απρόσιτη και αδιάφορη η οικονομική και πολιτική δύναμη των θρασύτατων υπερπλούσιων, το ίδιο συμβαίνει και με την βουλιμική όρεξή τους για … ακόμη περισσότερο πλούτο. Αν οι διευθυντές μεγάλων δυτικών εταιρειών ήταν γενικά ικανοποιημένοι με ετήσιους μισθούς έως και ενός εκατομμυρίου δολλαρίων στη δεκαετία του 1970, τότε στη δεκαετία του 1980 τα μέγιστα ποσοστά είχαν φτάσει τα 40 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, τα ανώτατα επίπεδα μισθών είχαν ήδη ξεπεράσει τα 100 εκατομμύρια δολάρια και το 2019, τουλάχιστον 6 διευθυντικά στελέχη στις ΗΠΑ κέρδιζαν περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια ετησίως ή ελαφρώς περισσότερα. Την ίδια χρονιά, ο διαβόητος νέο-μεγιστάνας και «εμβληματικός» επιχειρηματίας και μηχανικός Ίλον Μασκ της Tesla Inc. έλαβε ετήσιο μισθό που ανερχόταν σε σχεδόν 600 εκατομμύρια δολάρια ! 

Οι επικεφαλής των αμερικανικών εταιρειών αμείβονται σήμερα περίπου 400 φορές περισσότερο από τους εταιρικούς εργάτες της πατρίδας τους με μέσο εισόδημα. Αντίθετα, στη δεκαετία του 1960, οι κορυφαίοι επικεφαλής εταιρειών μάλλον ήσαν ….. λιγότερο άπληστοι, λαμβάνοντας «μόνο» 30 φορές περισσότερα από τους μέσους μισθωτούς. Στατιστικά στοιχεία που ήταν διαθέσιμα το 2019 δείχνουν ότι τα στελέχη των ιδιωτικών εταιρειών είχαν 940 % (!) περισσότερα από ό,τι κέρδιζαν πριν από 40 χρόνια. Κατά την ίδια περίοδο, οι εργαζόμενοι μεσαίου εισοδήματος αμείβονταν μόνο κατά 12 % περισσότερο από ό,τι στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αν και το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης είχαν στο μεταξύ «εκραγεί» ! 

Παρά το ότι τα τραπεζικά στελέχη και οι επικεφαλής επιχειρήσεων στην Ευρώπη δεν αμείβονται τόσον υπερβολικά όσο στις ΗΠΑ, τα αμερικανικά επιχειρηματικά ιδρύματα δίνουν τον τόνο για το τι τάχα συνιστά μια «δίκαιη αποζημίωση» για την επιτυχή οικονομική απόδοση. Οι περισσότερο εξισωτικές κοινωνικές παραδόσεις των ευρωπαϊκών εθνικών κυβερνήσεων περιορίζουν την εισοδηματική ανισότητα στην Ευρώπη, αλλά η γενική τάση είναι προς ένα παγκόσμιο πρότυπο μεγέθυνσης των ακαθάριστων αποδοχών. 

Μετρημένο σε παγκόσμιους όρους, το ποσοστό του πλούτου ολόκληρου του πλανήτη που ανήκει στο πλουσιότερο 1% ανέρχεται στο 45 % του πλούτου. Από τη δεκαετία του 1970, αυτή η συγκέντρωση οικονομικών περιουσιακών στοιχείων επιταχύνεται. Εάν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις, ορισμένοι αναλυτές αναμένουν ότι το πιο πλούσιο 1 % στον κόσμο θα έχει στην κατοχή του το 66 % του παγκόσμιου πλούτου μέχρι το 2030. Από το 1989, το κορυφαίο 1% των κατοίκων των ΗΠΑ αύξησε τα περιουσιακά του στοιχεία κατά 21 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου το χαμηλότερο 50 % έχασε 900 δισεκατομμύρια δολάρια σε πλούτο. 

Περιληπτικό Λογικό Πόρισμα 

Έχοντας στοιχειωδώς αναλύσει και κατανοήσει τις καταστροφικές επιπτώσεις των 50 ετών παγκοσμιοποίησης στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στη Δύση, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε μιαν αναζήτηση σύγχρονων και εφικτών εναλλακτικών ιδεών, αξιών και αρχών. Ο καλύτερος τρόπος για να διαφύγουμε την αρπάγη των «αριστερών» και «δεξιών» μισθοφόρων της αντεθνικής παγκοσμιοποίησης είναι να εντοπίσουμε συστηματικά τα πιο αδύναμα και τρωτά σημεία στην προπαγανδιστική τους πανοπλία και να τα υποβάλλουμε σε λεπτομερή αναλυτική κριτική. Βεβαίως δεν αρκεί μόνο να είναι κάποιος αντί-παγκοσμιοποιητής. 

Οι εθνικά σκεπτόμενοι Ευρωπαίοι πατριώτες πρέπει να αναπτύξουν και να συμφωνήσουν ένα εναλλακτικό ιδεολογικό πλαίσιο, ένα θετικό πρόγραμμα δράσης, που θα καθοδηγήσει του λαούς μας στην αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας των επόμενων δεκαετιών. 

Α. Κωνσταντίνου 

Similar Posts