ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Την περασμένη εβδομάδα, το ανώτατο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης απεφάσισε ότι οι Βρυξέλλες μπορούν να παρακρατήσουν την χρηματοδότηση από κράτη μέλη που παραβιάζουν το κράτος δικαίου, καταρρίπτοντας έτσι μια νομική αμφισβήτηση της απαγόρευσης που εκδηλώθηκε από την Ουγγαρία και την Πολωνία. Η απόφαση «ανοίγει τον δρόμο» για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να επιβάλει ορισμένες κυρώσεις κατά της Βουδαπέστης και της Βαρσοβίας, συμπεριλαμβανομένης της αναστολής πληρωμών και προς τις δύο χώρες από τον προϋπολογισμό της ΕΕ.

Αυτές οι πληρωμές ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ και είναι εξόχως σημαντικές για τις χώρες αυτές ώστε να διατηρήσουν τις οικονομίες τους.

Αυτό που είναι πολύ σημαντικό είναι ότι αυτή η απόφαση, που εκκρεμούσε για περισσότερο από έναν χρόνο, δημοσιεύθηκε εν μέσω της κλιμακούμενης αντιπαράθεσης με την Ρωσία για την Ουκρανία, την στιγμή μάλιστα που η Ευρώπη χρειάζεται οπωσδήποτε να παρουσιάσει επιτέλους ένα αρραγές ενιαίο μέτωπο. Βεβαίως, όπως είναι γνωστό τα δικαστήρια μερικές φορές αγνοούν κυριολεκτικά τις υφιστάμενες πραγματικότητες έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου, αλλά δεν μπορούν να υποτιμήσουν τις συντριπτικές πραγματικότητες. Είναι ολότελα αμφίβολο αν δύο ημέρες μετά το Περλ Χάρμπορ, ένας Αμερικανός δικαστής θα είχε καταδικάσει μιαν ομάδα Αμερικανών ναυτών για συμπλοκή υπό την επήρεια μέθης. Προφανώς θα έδινε αυστηρές προειδοποιήσεις και οι ναύτες θα επέστρεφαν στα πλοία τους με την συνοδεία της ναυτονομίας. Διότι υπήρχε ένας πόλεμος και οι ναύτες θα πολεμούσαν σε αυτόν. Αντίστοιχα αμφίβολο είναι αν κάποιος ανάλογος σύγχρονος δικαστής θα καταδίκαζε μερικούς πεζοναύτες από την Βάση Jejune του Σώματος Πεζοναυτών, για μεθυσμένη …. πυξ λαξ εμπλοκή τους με εντόπιους αθλητές σε ένα μπαρ του Τζάκσονβιλ, εν όψει αποστολής τους σε πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν μετά την 9/11.

Αυτοί οι παραλληλισμοί των δρωμένων και λειτουργιών της πολιτικοστρατιωτικής ζωής σε περιόδους ενόπλων κρίσεων και πολέμων, συνδέθηκαν συνειδητά στο παρόν κείμενο με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής γιατί είναι μια εξωευρωπαϊκή δύναμη που λειτουργεί ως αυθέντης της Ευρώπης και επίσης επειδή δίνει την κατεύθυνση, τον τόνο και την τάση των ιδεών και ενεργειών των Ευρωπαίων Συμμάχων, συνεταίρων και υποτακτικών της.

Η Πολωνία και η Ουγγαρία αποτελούν κρίσιμα τμήματα της νοητής στρατιωτικής αμυντικής γραμμής που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Μαύρη Θάλασσα που υποτίθεται πως θα απορροφούσε κάθε ρωσική επίθεση στην Ευρώπη. Πιθανότατα δεν θα υπάρξει μια τέτοια επίθεση της “άγριας ρωσικής αρκούδας”, αλλά ο όρος «πιθανόν» και τα παραθετικά του δεν είναι ιδιαιτέρως σεβαστός και εκτιμητέος στην ιστορία της γεωπολιτικής. Η Πολωνία είναι ο φρουρός της βορειοευρωπαϊκής πεδιάδας, την κυριότερη αμφίδρομη γεωγραφική δίοδο. Ο δικαιολογημένος φόβος και η παθιασμένη αντίθεση της Πολωνίας προς την Ρωσία είναι ενσωματωμένη στο «Ιστορικό DNA» της. Πρόσφατα, αγόρασε από τις ΗΠΑ άρματα μάχης «M1 Abrams» αξίας περίπου 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων ! Αυτά τα άρματα θα βρίσκονται μεταξύ Λευκορωσίας και Γερμανίας. Η απόφαση όμως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου όχι μόνον παρέχει στις Βρυξέλλες τη νομική εξουσία να «εκτρέπει» εξόχως κρίσιμα χρήματα από την Πολωνία, αλλά στην Πολωνία σηματοδοτεί ότι για την ΕΕ τα πράγματα είναι απολύτως κανονικά, φυσιολογικά και … νόμιμα. Η Πολωνία καλείται να αντιμετωπίζει τον προαιώνιο Ρώσο εχθρό της, αλλά η φιλελεύθερη και κατά τα άλλα ρωσοφοβική ΕΕ δεν είχε καν την σύνεση να αναβάλει την απόφαση.

Πράγματι η κατάσταση στην Ουγγαρία είναι το αντίθετο εκείνης της Πολωνίας. Ο Βίκτορ Όρμπαν, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, επισκέφτηκε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν λίγο μετά από το ξέσπασμα της κρίσης στην Ουκρανία. Είπε ότι συμφώνησε με τις απαιτήσεις του Πούτιν για τις εγγυήσεις ασφαλείας που ζητά η Ρωσία και του επιτράπηκε να αγοράσει μεγάλη ποσότητα ρωσικού φυσικού αερίου με έκπτωση. Η Ουγγαρία δεν είναι τόσο σημαντική από στρατηγική άποψη όσο η Πολωνία, αλλά η στροφή της προς ευθυγράμμιση με την Ρωσία αυτήν την στιγμή δεν είναι προς το συμφέρον εκείνων που αντιστέκονται σε μια πιθανή επίθεση. Η ΕΕ θα έπρεπε να κάνει ό,τι μπορεί με μεγάλη προθυμία ώστε να βγάλει την Ουγγαρία από την ρωσική σχέση και να την εισαγάγει άτρωτη στο ευρωπαϊκό σύστημα, αλλά αντ’ αυτού επέλεξε αυτή την στιγμή για να τιμωρήσει σκληρά την Βουδαπέστη και να την απειλήσει για περικοπή της χρηματοδότησης. Ο Όρμπαν δεν απηχεί μία μειοψηφία στην Ουγγαρία, επειδή είναι «κακός» λόγω της δεδομένης και ομολογημένης δυσπιστίας του για την ΕΕ, ενώ η παράλογη δράση του φιλελεύθερου ευρωπαϊκού συγκροτήματος αυτή την στιγμή μειώνει ραγδαία τις πιθανότητες να επανέλθει η περήφανη Ουγγαρία στη στάνη του Ατλαντισμού και της ανεπιφύλακτης συναίνεσης με τους Αμερικανούς.

Πράγματι, η Ευρώπη είναι ένα ολότελα περίεργο μέρος. Από τη μια πλευρά, ανώτεροι ευρωπαίοι ηγέτες στην Γερμανία και στην Γαλλία έχουν ταχθεί στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών στην κρίση, για πολλοστή φορά.

Και οι δύο χώρες γνωρίζουν λεπτομερειακά και ξεκάθαρα την αυξημένη τρωτότητα και ευθραυστότητα του ανατολικού μετώπου της Ευρώπης και την εύλογη ανάγκη να το ενισχύσουν. Η Πολωνία και η Ουγγαρία είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, οπότε ως εκ τούτου, η Πολωνία θα πρέπει να υποστηρίζεται σε όλα τα επίπεδα, ενώ στην Ουγγαρία θα πρέπει να υπενθυμίζονται έμπρακτα τα οφέλη της ένταξής της στην Βορειοατλαντική Συμμαχία, καθώς και οι υποχρεώσεις της. Από την άλλη πλευρά, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις «μεγάλων» Ευρωπαίων ηγετών, με την παράταιρη ασυνεχή πολιτική, αλλά και την κινητοποίηση του ΝΑΤΟ, η ΕΕ φαίνεται ότι εθελοτυφλεί και αγνοεί τους κινδύνους, οπότε επέτρεψε αυτή τη στιγμή να επιβληθούν σοβαρές ενέργειες εναντίον δύο λίαν σημαντικών μελών του ΝΑΤΟ. Μελών εκ των οποίων το ένα είναι με τον δικό του ιδιότυπο και ρωσοφοβικό τρόπο, αφοσιωμένο στην υπεράσπιση της (αμερικανόφιλης και ενίοτε αμερικανόδουλης) Ευρώπης και το άλλο έχει ανάγκη από την έμπρακτη πιστοποίηση της αλληλεγγύης και συμπαράστασης των εταίρων του, όχι της εχθρότητας και της υπονόμευσης τους.

Προαναφέραμε στην αρχή ότι, τα δικαστήρια πρέπει συχνά να αγνοούν τι συμβαίνει γύρω τους – ή τουλάχιστον να προσποιούνται ότι αγνοούν. Υπάρχουν όμως και κρίσιμες ιστορικές στιγμές που είναι πράγματι αδύνατο να αγνοήσεις αυτό που συμβαίνει. Σε τέτοιες στιγμές, η ουσιώδης σύνεση και η σαφής αίσθηση του μέτρου πρέπει να υπαγορεύουν την αναβολή μιας ετυμηγορίας που έρχεται σε αντίθεση με τις επιτακτικές ανάγκες. Όταν οι κριτές δεν μπορούν να αντιληφθούν ή περιφρονούν την πραγματικότητα, τότε τα κοσμογονικά δρώμενα αντιμετωπίζονται μικρόψυχα (… όπως άλλωστε και οι προκατασκευασμένες πολιτικές διώξεις κομμάτων και ιδεών) και σε ευρωπαϊκό επίπεδο όπως στο εθνικό. Με καθεστωτική προθυμία και με καθωσπρεπικές συμβατικότητες, σαν μια αβρή μεγαλοαστική … σύναξη για γεύμα, με άφθονη αριστερή σάλτσα και antifa επιδόρπια. Το νομικό σύστημα της ΕΕ είναι τόσο «αφηρημένο», «αγνό», «απονήρευτο» και «απόκοσμο», οπότε οι πραγματικές ανάγκες και τα αληθινά προβλήματα της Ευρώπης δεν έρχονται ποτέ στο νου των λειτουργών του συστήματος. Είναι όμως γεγονός ότι δεν είναι ούτε τόσον «αγνοί» ούτε βεβαίως τυφλοί. Συνεπώς υπήρχε κάποια καλώς χαλκευμένη υποκρισία και μια σκόπιμη ιδιάζουσα απρακτική αβουλία όταν απεφάσισαν όπως απεφάσισαν οι σεβαστοί Δικαστές.

Δεν είναι το κατ΄εξοχήν ζητούμενο αν οι εκάστοτε ενέργειες της Ρωσίας είναι πραγματικές ή προσποιητές.

Γεγονός είναι ότι υπάρχει μια ιδιότροπη και συνάμα «φιλελεύθερη» εμμονή που έχει εμφανισθεί στην Ευρώπη από το 1991 και υποστηρίζει ότι το μόνο πράγμα που απειλεί την Γηραιά Ήπειρό μας είναι οι υπερβολικοί δόλιοι και συμφεροντικοί φόβοι των Αμερικανών. Όμως οι ίδιοι «καλώς ανησυχούντες» αυτοί κύκλοι, μέσα στην ιδεολογικοπολιτική τους ανίατο πολιτική ορθότητα, θεωρούν ανοήτως πως το «Κράτος Δικαίου» υπερβαίνει την πραγματικότητα των αρμάτων μάχης. Αυτό προφανώς αποτελεί και ενόχληση για τις ΗΠΑ, αλλά ταυτόχρονα συνιστά βαθύτατο κίνδυνο για την Ευρώπη. Υπάρχουν πραγματικοί κίνδυνοι (και εδώ είναι ολότελα άσχετο το αν η στρατιωτική συσσώρευση της Ρωσίας είναι ένας πραγματικός κίνδυνος ή όχι), η δε Ευρώπη μπορεί μεν να είναι εκουσίως τυφλή, εθελότυφλη απέναντι σε αυτούς τους κινδύνους, αλλά όμως δεν μπορεί να τους αποφύγει!

Το διαβόητο και … χιλιοτραγουδισμένο κράτος δικαίου δεν υπερισχύει της στρατιωτικής δύναμης.

Αυτή η διαπίστωση είναι πολύ γνωστή και επώδυνα ιστορικά τεκμηριωμένη στην Ευρώπη.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να αποφανθεί κατά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας βεβαίως δεν είναι ο έστωρ, ο άξων της Ιστορίας. Όμως προέρχεται ξεκάθαρα από ένα δικαιικό σύστημα και ένα πρότυπο διακυβερνήσεως, τα οποία είναι αυτοϊικανοποιούμενα, εθελότυφλα και αδιάφορα για όποιο πραγματικό πρόβλημα, υπάρχει γύρω μας (ιστορικό, πολιτικό και φυσικό). Θα ιδούμε πόσο εύστοχη ήταν, τώρα που οι ΗΠΑ θα χρειαστούν τονωτική αναζωογόνηση της ανάσχεσης τους προς την Ρωσία. Καθώς η έως οσφυοκαμψίας συναίνεση και η «πολιτική ορθότητα» σε περιόδους παραπολεμικής εντάσεως και ενόπλων κρίσεων ατροφούν και αχρηστεύονται ! Έμπρακτα και θεωρητικά.

Α. Κωνσταντίνου