Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου»,του φιλοσόφου Αλ.Ντούγκιν :Η Ευρασιανική Πρόκληση ενάντια στην Καθεστηκυία Σκέψη (3)

Η Ευρασιανική Πρόκληση εναντια στην Καθεστηκυία Σκέψη Πώς έχασε η Ευρώπη την κυρίαρχη θέση της στον κόσμο

«Ήλιε, εσύ, πηγή αστείρευτη κάθε ζωής, εικόνα του ωραίου υπερτέλεια και του Απείρου κορόνα. Πριν αρχίσουν το διάβα τους των θεών οι λεγεώνες, πρώτο θεό σε αγνάντεψαν και μοναχόν οι αιώνες. Και πάλι θεός ύστατος σα νεκρική λαμπάδα του τελευταίου θρησκεύματος θα φέξεις την κρυάδα.»

Κωστής Παλαμάς – Ίαμβοι και Ανάπαιστοι[Ουρανία/36

Μέρος 3

Ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος Βλύσωνος ο Εφέσιος εγνώριζεν ήδη ότι «ο ήλιος είναι νέος κάθε ημέρα». («Ο ήλιος, καθάπερ ο Ηράκλειτος φησι, νέος εφ’ ημέρη εστίν»). Γιά δε τον Πλάτωνα, είναι «Πλάσμα αιώνιον το Μέγιστον Έμψυχον» (Όροι, 412 α, β), η εικών του Αγαθού όπως εκδηλώνεται στην σφαίρα των ορατών αντικειμένων (Πολιτεία, 508, β, γ). Γιά τους μυστικιστές Ορφικούς είναι η νόηση του κόσμου και τον υμνούν με τον υπέροχο Η’ ύμνο *.

Η ιδιαιτέρα, η «προσωπική» λειτουργία του Ηλίου είναι αναλογη της συμπεριφοράς του Ψυχοπομπού και του μυητικού Ιεροφάντου. Η λατρεία του εισήχθη στην Ρώμη κατά την αυτοκρατορική περίοδο, μέσω της εξ «ανατολής γνώσεως», μπορεί δε να διέθετε επιπλέον και σκοτεινές αξίες, δεδομένου ότι ο Ήλιος βρίσκεται επίσης σε στενή σχέση με τον σκοτεινό κόσμο της μαγείας και της κολάσεως ! Είναι πατέρας της Κίρκης και παππούς της Μηδείας, που και οι δύο τους βυθίστηκαν στην μαύρη μαγεία. Η δεύτερη ήταν εφοδιασμένη με ένα άρμα που άγεται από φτερωτά φίδια, ενώ ο Θεός Ήλιος έχει στην κατοχή του ένα όχημα στο οποίο είναι ζευγμένοι ίπποι. Και αυτά τα ζώα ενέχουν ένα «χθονιοταφικό» υπόστρωμα, καθώς σχετίζονται με τον συμβολισμό της κηδείας και της ταφής.

Πέραν και από τον «Διαφοροποιημένο Άνθρωπο», ίσταται το «Ριζοσπαστικό Υποκείμενο» του Ντούγκιν !

Ο πρώτος που είδε σαφέστατα τα ζοφερά αποτελέσματα τα οποία επέφεραν τα άκαμπτα υπαγορεύματα της νεωτερικότητας ήταν ο Ιούλιος Έβολα, ο οποίος στα πολυάριθμα έργα του υπεγράμμισε τις ανωμαλίες που ενυπάρχουν στον εκφυλισμένο «δυτικό» πολιτισμό. Στο ανυπέρβλητο καθοδηγητικό του έργο «Ιππεύοντας την Τίγρη» («Cavalcare la tigre», εκδόσεις Vanni Scheiwiller, Μιλάνο, 1961), το οποίον μάλιστα αυτοκαθόρισε ως «εγχειρίδιο του αναρχικού της Δεξιάς», ο Ρωμαίος φιλόσοφος εξέφρασε με γραμμικό τρόπο τα χαρακτηριστικά με τα οποία ο διαφοροποιημένος άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίσει το Κάλι Γιούγκα **, την «Σκοτεινή Εποχή», στην οποίαν «ο Θεός είναι νεκρός». Αυτός ο διαφοροποιημένος άνθρωπος, το «Απόλυτο Άτομο» : «…. χαρακτηρίζεται από μιαν υπαρξιακή διάσταση ανύπαρκτη στον κυρίαρχο ανθρώπινο τύπο των εσχάτων καιρών, δηλαδή από την υπερβατική διάσταση». Γνωρίζοντας αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές, ο Ντούγκιν έχει αναπτύξει την έννοια του «Ριζοσπαστικού Υποκειμένου», νοουμένου ως ανθρώπου:

«Πολύ διαφορετικός από το σύνηθες Υποκείμενο, αποδεικνύεται ικανός να επιβιώσει στο λυκόφως του. Το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο είναι αθάνατο, διασχίζει τον θάνατο και αποτελεί την ρίζα του Κανονικού Θεϊκού Υποκειμένου. Είναι ένας Mαύρος Ήλιος που βρίσκεται στην βαθυτέρα και εσωτάτη άβυσσο. Πρόκειται για ένα αποφατικό Υποκείμενο […] που βρίσκεται μέσα στο Θετικό Υποκείμενο, του οποίου αποτελεί την αθάνατη, αόρατη και άφθαρτη ρίζα».

Μάλιστα καθώς, από μυθολογική άποψη το σκότος και το φως συνδέονται στενότατα (όπως προειπώθηκε), ακριβώς στην στιγμή του μεγαλυτέρου σκότους, δηλαδή όταν βασιλεύει αδιαμφισβήτητος ο «Ήλιος του Μεσονυκτίου», τότε εμφανίζεται το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο. Σύμφωνα με τον Ρώσο φιλόσοφο, η αποκάλυψη του Ριζοσπαστικού Υποκειμένου δεν είναι τυχαία, αφού απαιτείται μια μετα-ιερή θέληση για να εξασφαλισθεί η αφύπνιση αυτής της μυθολογικής φιγούρας, ακριβώς όταν ετοιμαζόμαστε να φθάσουμε στην «Μεταφυσική του Τέλους». Με αυτή την έκφραση θέλουμε να καταδείξουμε την κορύφωση, την ακμή της πλέον απολύτου διαλύσεως της μεταμοντέρνας κοινωνίας, η οποία προχωρά ακόμη βαθύτερον, στην καταχθόνια κτηνώδη της λαγνεία, καθισταμένη ένας μετα-ανθρώπινος ή μάλλον απάνθρωπος πολιτισμός. Το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο δεν είναι Υπεράνθρωπος και περιφέρεται καταπονούμενο μέσα στα πλέον δύσθυμα περιβάλλοντα:

«Ζει στα περιθώρια, σε ημι-ανθρώπινες συνθήκες, όπως αναμεσα σε ερείπια, σε εξεγερμένους, καλλιτέχνες, άνδρες της τρίτης τάξεως που δεν συμμετέχουν στις παραγωγικές διαδικασίες […] δεν έχει καμία σχέση με τους τρομοκράτες και τους αλκοολικούς που ζουν μαζί του, από τους οποίους είναι πράγματι πρόθυμος να αποστασιοποιηθεί. Αυτό που τον διαφοροποιεί από τον γύρω του κόσμο είναι το γεγονός ότι, στη νεωτερικότητα, διατηρεί άθικτες όλες τις εσωτερικές του ιδιότητες, ωσάν να ήταν στο χώρο της Παραδόσεως: Είναι ένα είδος χαμένου αγγέλου».

Η κατάδυση στα ύδατα της κολάσεως

Σε αυτό το σημείο, θα αναφερθούμε στην βασική θεωρία που διατυπώθηκε από τον Ντούγκιν για να αντιληφθούμε καλύτερα το ζήτημα : Η μαγεία αυτού του παραδοσιοκρατικού και ανορθολογικού φιλοσοφικού προσανατολισμού έγκειται στο γεγονός ότι, καθήκον του Ριζοσπαστικού Υποκειμένου δεν είναι μόνο να αφυπνισθεί για να αντιμετωπίσει την διάλυση που διενεργείται από τη μετανεωτερικότητα, αλλά και για να αντιταχθεί στις μεταφυσικές φάσεις του «κοσμικού αυγού», ενός τόπου που συμβολικά στεγάζει σε σπερματική μορφή όλα αυτά που θα περιέχει ο Κόσμος, σε μια κατάσταση που δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί πλήρως, εγκλείοντας την συνολική «φύτρα» του επερχομένου Νέου Κόσμου.

Ωστόσον, ο Ντούγκιν δεν περιορίζεται σε αυτό, καθώς προχωρά πολύ πιο πέρα : Προωθεί μια συναρπαστική θεωρία για την Πτώση και φθάνει στο σημείο να υποστηρίζει την άποψη ότι ο εκφυλισμός των επαλλήλων κοσμικών κύκλων, όπως αναμένεται από τις παραδόσεις κάθε πολιτισμού, δεν έχει επέλθει λόγω ενός θλιβερού Πεπρωμένου, αλλά έχει πραγματοποιηθεί κρυφά, στο σκοτάδι, από τον άνθρωπο-θεό, δηλαδή από τον θείο Ανδρόγυνο, προκειμένου να δοκιμάσει τον εαυτό του ώστε να αποδείξει ότι μπορούσε να αντισταθεί στους κύριους πειρασμούς της Αβύσσου. Επίσης, η Κατάβαση της Πτώσεως οδηγεί το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο να καταστεί το ίδιο ο αρχιτέκτων αυτών των σχεδίων της Υπάρξεως, επειδή στόχος του είναι να υποστηρίξει και να περισώσει την Ύπαρξη μέσα σε αυτά τα υπάρχοντα δαιμονικά πλαίσια, κάτι που υπερβαίνει τον ίδιο τον Παράδεισο.

Στην πραγματικότητα: «Το πνεύμα Του συντρίβει την τελευταία δοκιμασία, πραγματώνει την πιο τρομερή απόδειξη : Την κατάδυση κι εμβάπτιση στον παγωμένο καταρράκτη των υλικών και κολασμένων υδάτων. Εκεί είναι που θα πιστοποιήσει το μεγαλείο του και την ανυπέρβλητη υπεροχή του το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο!»

Ο διηγηματογράφος, πολεμιστής και σοφός Ερνστ Γιούνγκερ (Ernst Jünger) διεκήρυξε με την περιβόητη δήλωσή του στο θαυμάσιο περιοδικό «Ανταίος» *** (του οποίου υπήρξε συνεκδότης με τον Μίρτσα Ελιάντε) ότι ήθελε «… να υπηρετήσει την Υπόθεση της Ελευθερίας του Κόσμου μέσω μιας τιτανικής επιστροφής στη Γη !»

Αντιστοίχως, ο πολύς Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς με το βιβλίο του «Ήλιος του Μεσονυκτίου – Η Χαραυγή του Ριζοσπαστικού Υποκειμένου» μας οδηγεί σε ένα Ολύμπιο μεταφυσικό ταξίδι, του οποίου τελικός προορισμός είναι ο ίδιος ο Έμπυρος, ο Ύπατος Ουρανός, το ακρόριον του Στερεώματος. Ο Έμπυρος, αστείρευτος πηγή του φωτός και της δημιουργίας, όπου διαβιεί ο Θεός και τα θεϊκά ευλογημένα δημιουργήματά του, πλασμένα από καθάριο φως. Εκεί, στον Έμπυρο, όπου στο τέλος του δαντικού «Παραδείσου», από το τριακοστό άσμα έως το τέλος της «Θείας Κωμωδίας», ο ίδιος ο Δάντης επισκέπτεται το ενδιαίτημα του Παντοδυναμου και τον βλέπει !

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Η΄ ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

[«Άκουσε μακάριε, που έχεις αιώνιο μάτι και όραι τα πάντα,

Τιτάνα που λάμπεις σαν χρυσός, Υπερίωνα, ουράνιο φως,

αφ’ εαυτού γεννημένε, ακούραστε, γλυκό θέαμα των ζώων,

δεξιέ γεννήτορα της αυγής, αριστερέ γεννήτορα της νυκτός,

που έχεις τη συνένωση των εποχών και χορεύεις με τέσσερα πόδια

(ο δημιουργός των τεσσάρων εποχών του έτους),

γρήγορε, ορμητικέ, πύρινε, με χαρωπό βλέμμα, διφρηλάτη,

που διέρχεσαι την οδό του απέραντου ρόμβου με περιστροφικές κινήσεις,

που καθοδηγείς τους ευσεβείς στις καλές πράξεις

και επιδεικνύεις δυσμένεια στους ασεβείς,

που έχεις χρυσή λύρα και σέρνεις τον αρμονικό δρόμο του κόσμου,

που επισημαίνεις τα καλά έργα, νέε που τρέφεις τις εποχές,

κυρίαρχε του κόσμου, αυλητή, που διατρέχεις δια του πυρός

και περιστρέφεσαι κυκλικώς,

που φέρεις το φως και εμφανίζεσαι με ποικίλες μορφές, που φέρεις τη ζωή,

καρποφόρε Παιάνα, αειθαλή, αμόλυντε, πατέρα του χρόνου, αθάνατε,

καθαρέ, λαμπερέ σε όλους, που είσαι το κυκλικώς περιφερόμενο μάτι του κόσμου,

που σβήνεις και λάμπεις με ωραίες φωτεινές ακτίνες,

δείκτη της δικαιοσύνης, που αγαπάς το νερό, δεσπότη του κόσμου,

φύλακα της αλήθειας, αιώνιε υπέρτατε, βοηθέ σε όλους,

οφθαλμέ της δικαιοσύνης, φως της ζωής.

Ω εσύ που οδηγείς τους ίππους,

που κατευθύνεις με λιγυρό μαστίγιο άρμα τέθριππο·

άκουσε τους λόγους και φανέρωσε στους μυημένους γλυκιά ζωή.»]

** [Σύμφωνα με την Ινδουϊστική Κοσμολογική Παράδοση, τώρα πλησιάζουμε το τέλος της Κάλι Γιούγκα (της Εποχής του Σιδήρου), η οποία είναι ο τελικός και ο αρνητικότερος και βλαπτικότερος από τους κύκλους των Γιούγκα (Εποχών) αναπτύξεως των όντων.

Κάθε Γιούγκα είναι μία εποχή ενός υπέρ-κοσμικού έτους, μεγαλυτέρου από το κοσμικό έτος της μεταπτώσεως του Ισημερινού. Όταν η Γη έφθασε στην παρούσα φάση εκδηλώσεώς της και άρχισε η πρώτη Γιούγκα (η Σάτυα Γιούγκα που σημαίνει «Αγνή Εποχή»), η ανθρωπότητα μετακινήθηκε ελάχιστα από την αρχική της κατάσταση της «θεϊκής αθωότητος». Αυτή ήταν η λεγομένη Χρυσή Εποχή.

Καθώς προχωρούσε ο καιρός, ο πλανήτης μας υπέστη την επίδραση της αρνητικής σπειροειδούς καταβάσεως προς την ύλη, ενώ η ποιότης της ζωής σε κάθε διαδοχική Γιούγκα απεμακρύνετο όλο και περισσότερο από την Γνώση της Αληθείας και των φυσικών νόμων, δηλαδή από την «Πραγματικότητα».

Στην δεύτερη Γιούγκα, την Τρέτα Γιούγκα («Αργυρά Εποχή») η πνευματική επίγνωση μειώθηκε κατά 1/4 και στην τρίτη Γιούγκα, την Ντβάπαρα Γιούγκα («Χάλκινη Εποχή») η αρνητικότητα κατείχε το 2/4. Στην τετάρτη Γιούγκα, την Κάλι Γιούγκα τα πράγματα κατέστησαν εξόχως θολά, καθώς η ανθρωπότητα επάλευε πλέον εναντίον σε γιγαντιαίες δυσκολίες. Η αρετή είχε τόσον πολύ μειωθεί ώστε μετά βίας έφθανε στο 1/4 της αρχικής της ισχύος.

Στο Βισνού Πουράνα, ένα από τα αρχαιότερα κείμενα της Ινδίας, αναφέρει σχετικά με την Κάλι Γιούγκα: «Οι αρχηγοί που κυβερνούν όλη τη Γη θα είναι βίαιοι και θα στερούν τα αγαθά από τους υπηκόους τους. Όσοι βρίσκονται σε υψηλές θέσεις θα εγκαταλείψουν την γεωργία και το εμπόριο και θα ζουν σαν υπηρέτες των διαφόρων αποκτημάτων τους. Οι αρχηγοί, με την δικαιολογία της οικονομικής αναγκης, θα ληστεύουν και θα απογυμνώνουν τους υπηκόους τους από τα υπάρχοντά τους και θα αποκομίζουν από αυτούς την προσωπική τους περιουσία. Η άγνοια θα αυξάνεται μεταξύ των ανθρώπων, ενώι οι ηθικές αξίες και το γράμμα του Νόμου θα υποβιβάζονται μέρα με την ημέρα, μέχρις ότου ο κόσμος διαφθαρεί τελείως.»

Μια συνομιλία του σοφού μάντη – σαμάνου («Ρίσι» – rishi) Βαργκάβα Μαρκαντέγια στο μείζον ινδικό έπος «Μαχαμπαράτα» προσδιορίζει κάποιες από τις ιδιότητες της Κάλι Γιούγκα : «Σε σχέση με τους κυβερνήτες – οι κυβερνήτες θα γίνουν παράλογοι και θα επιβάλουν φόρους άδικα. Δεν θα βλέπουν πλέον ως καθήκον τους να προωθούν την πνευματικότητα, ή να προστατεύουν τους υπηκόους τους, θα καταστούν απειλή γιά τον κόσμο. Οι άνθρωποι θ΄ αρχίσουν να μεταναστεύουν, αναζητώντας χώρες όπου το στάρι και το κριθάρι αποτελούν τη βασική πηγή τροφής. Στις ανθρώπινες σχέσεις – η πλεονεξία, η φιλαργυρία, ο θυμός κι’ η οργή θάναι συνηθισμένα. Οι άνθρωποι θα επιδείξουν ανοιχτά, άγρια έχθρα ο ένας προς τον άλλον. Θα εμφανιστεί άγνοια του καθήκοντος του Δικαιου (dharma). Οι άνθρωποι θάχουν σκέψεις αναίτιας δολοφονίας και δεν θα βλέπουν τίποτα σφαλερό σ΄αυτή τους τη νοοτροπία. Η ακολασία θ’ αντιμετωπισθεί ως κοινωνικά αποδεκτή κι’ η σεξουαλική επαφή θα θεωρείται ως η κεντρική απαίτηση της ζωής, μ’ αποτέλεσμα ακόμη και 13-16 χρονών κορίτσια να εγκυμονούν. Η αμαρτία θ΄ αυξηθεί εκθετικά, ενώ η αρετή θα εξασθενίσει και θα πάψει ν’ ακμάζει. Οι άνθρωποι θα παίρνουν όρκους μοναχα για να τους σπάσουν κατόπιν πολύ σύντομα. Θα εθιστούν σε τοξικά ποτά και φάρμακα. Οι άνθρωποι θα βρίσκουν τις εργασίες τους αγχωτικές και θ’ αποτραβιώνται γιά να ξεφύγουν από την εργασία. Οι σκιαλύτες δάσκαλοι (Gurus) δεν θάναι πιά σεβαστοί κι’ οι μαθητές τους θα προσπαθούν να τους θίξουν. Οι διδασκαλίες τους θα υβρισθούν κι’ οι οπαδοί της σεξουαλικής επιθυμίας και ικανοποίησης θ’ αποσπάσουν τον έλεγχο του νου απ’ όλα τ’ ανθρώπινα όντα.Οι Βραχμάνοι δεν θάναι σοφοί και τιμημένοι, οι πολεμιστές (Kshatriyas) δεν θάναι γενναίοι, οι κτηνοτρόφοι κι’ έμποροι (Vaishyas) δεν θάναι ακριβοδίκαιοι στις συναλλαγές και οι εργατοτεχνίτες κι’ αγρότες (Shudras) δεν θάναι τίμιοι κι απαλλαγμένοι έπαρσης στα καθήκοντά τους, αλλά και προς τις άλλες κάστες.»

Αναμφιβόλως το τέλος αυτής της φρικτής «Σκοτεινής Εποχής» θεωρείται μείζονος σημασίας, διότι παριστά το τέλος μίας ολοκλήρου «Μανβαντάρα» (ενός πλήρους κύκλου του συνόλου των 4 Εποχών), άρα και της τωρινής υπάρξεως του ανθρώπου.]

*** Ο «Ανταίος» υπήρξεν ένα εξαιρετικό διμηνιαίο γερμανικό πολιτιστικό περιοδικό που εξεδίδετο από το 1959 έως το 1971 από τις «Εκδόσεις Ερνστ Κλετ» (Ernst Klett Verlag) στην Στουτγκάρδη, με εκδότες τους Μίρτσα Ελιάντε και Ερνστ Γιούνγκερ. Είχε συντηρητικό προσανατολισμό και προωθούσε την «Αιωνία Φιλοσοφία» και την μελέτη των αρχέτυπων. Τα πρώτα έξι τεύχη εδημοσιεύθησαν με τον υπότιτλον «Περιοδικό για έναν ελεύθερο κόσμο» («Zeitschrift für Eine Freie Welt»). Το περιοδικό ήντλησε έμπνευση και θεματολογία από τον γερμανικό-ευρωπαϊκό πολιτιστικό κύκλο «Έρανος» και το γερμανικό πολιτιστικό περιοδικό «Ερμής» (Merkur). Στην πρώιμο περίοδό του είχε κυκλοφορία περίπου 3000 τευχών και περίπου 1200 την στιγμή που διεκόπη, το 1971, λόγω της αποτυχίας αυξήσεως του αναγνωστικού κοινού και λόγω της εξαγοράς του «Ερμού» από τον Κλετ το 1968.

Ο εθνικιστής εκδότης Ερνστ Κλετ ήθελε να εμπλέξει σε ένα συντηρητικό πολιτιστικό περιοδικό τους λογίους του «Εράνου», ο οποίος πραγματοποιούσε τακτικά συνέδρια, εστιαζόμενα κυρίως σε θρησκειολογικές σπουδές,. Ως πρότυπα για το Ανταίος ελειτούργησαν οι επετηρίδες του «Εράνου», το περιοδικό «Ερμής» και το περιοδικό του Ελιάντε «Ζάλμοξις» [Zalmoxis, ένα περιοδικό αφιερωμένο αποκλειστικώς στην ιστορία των θρησκειών, που εδημοσιεύθη γαλλιστί μεταξύ 1938-1942, στο Παρίσι, με τον υπότιτλο «Επιθεώρηση θρησκευτικών σπουδών (Revue des études Religiuses)», υπό την καθοδήγηση του Ελιάντε. Το περιοδικό εξεδόθη μόνο σε τρία τεύχη (1938, 1939, 1940-1942)]. Ο Ελιάντε «στρατολογήθηκε» ως εκδότης από τον Κλετ, ακολουθούμενος από τον Γιούνγκερ που είχε εντυπωσιασθεί από την θεματολογία του «Ζαλμόξιδος» και εδέχθη να είναι συνεκδότης του Ελιάντε στον «Ανταίο».

Κάθε τεύχος είχε περίπου 100 σελίδες και απετελείτο κυρίως από δοκίμια και άρθρα για την πολιτιστική ιστορία. Δεν υπήρχε καμία αφηγηματική πεζογραφία, αλλά μερικές φορές ενεφανίζοντο λογοτεχνικά σκίτσα. Πολλά από τα κείμενα εξήταζαν την θέση της Δύσεως στον κόσμο, θέση η οποία συνήθως απεικονίζετο ολοέν και πιο αδύναμη. Ορισμένα από τα περιεχόμενα θα μπορούσαν να ταξινομηθούν ως εσωτεριστικά. Πράγματι, ο «Ανταίος» αποτελεί ένα έξοχο κληροδότημα της προηγουμένης γενεάς στους συγχρόνους Εθνικιστές και χαρακτηριστική αψευδή απόδειξη της χυδαίας συκοφαντικής ανοησίας των Αριστερών, ισχυριζομένων ότι ο Εθνικισμός περιλαμβάνει μόνον … αμορφώτους βαρβάρους.

Μέσω των λεπτομερών κειμένων του Ελιάντε, οι εκδηλώσεις του αρχαϊκού ανθρώπου υπήρξαν ένα επαναλαμβανόμενο θέμα του περιοδικού, ενώ ο Ερνστ Γιούνγκερ και ο αδελφός του Φρήντριχ Γκέοργκ (Friedrich Georg), νομικός και πολιτιστικός κριτικός, εστίασαν στην τεχνολογία και τα προβλήματά της. Δεδηλωμένος στόχος του περιοδικού ήταν να υπηρετήσει την Παράδοση, η οποία υπάρχει «στον «μύθο, στο σύμβολο και στην ποίηση». Δεν είναι σαφές εάν σχετίζεται και με την «μυητική παράδοση» του Ιουλίου Έβολα, ο οποίος εδημοσίευσε δύο φορές στο περιοδικό.

Από τον κύκλο του «Εράνου» συμμετείχαν στον «Ανταίο» ο Γερμανός ευαγγελιστής θεολόγος και εκκλησιαστικός ιστορικός Ερνστ Βίλχελμ Μπέντς (Ernst Wilhelm Benz, 1907-1978), ο επίσης Γερμανός, αιγυπτιολόγος Χανς Κάϊζερ (Hans Kayser, 1911-1989) , ο Μπόερ – Αφρικάνερ Νοτιοαφρικανός εξερευνητής, δημοσιογράφος, συγγραφεύς, οικολόγος και ήρωας πολέμου σερ Λώρενς φαν ντερ Ποστ (Sir Laurens Jan van der Post, 1906-1996) και η Βρετανίδα φιλόλογος, ποιήτρια, κριτικός, πνευματίστρια, δεινή Πλατωνίστρια και Νεοπλατωνίστρια, συνιδρύτρια της λονδράζικης φιλοσοφικής εκπαιδευτικής «Ακαδημίας Τέμενος» Κάθλην Τζέσυ Ρέην (Kathleen Jessie Raine, 1908–2003). Η ομάς των αρθρογράφων περιελάμβανε επίσης τον Γερμανό λαογράφο Βιλ Έριχ Πόϋκερτ (Will Erich Peuckert, 1895 –1969), τον Γάλλο καθολικό διηγηματογράφο και συγγραφέα Μαρσέλ Ζουαντώ (Marcel Jouhandeau, 1888 –1979) και τον Ιταλό ανθρωπολόγο, θρησκειολόγο και φιλόσοφο Ερνέστο ντε Μαρτίνο (Ernesto de Martino, 1908 –1965) .

Α. Κωνσταντίνου