ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΕΘΝΩΝ-ΚΡΑΤΩΝ – Η Φιλελευθερη Δημοκρατία στην υπηρεσίατης Παγκόσμιας Ηγεμονίας
Οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης πασχίζουν να επιτύχουν μια «συγκέντρωση ισχύος» πρωτόγνωρη στην ιστορία. Η σταθερή συσσώρευση των παγκοσμιοποιητών που εγκαθιδρύουν τη Νέα Παγκόσμια Τάξη, τους οδηγεί να αποκτήσουν ένα δυσθεώρητο μέγεθος οικονομικής, γραφειοκρατικής, πολιτικής, πολιτιστικής και πολλών άλλων μορφών ισχύος, διαρκώς υποστηριζόμενοι αποφασιστικά από τις δυτικές δημοκρατίες. Οι υπεύθυνοι χάραξης της πολιτικής των κρατών που ορκίζονται πίστη στις φιλελεύθερες δημοκρατικές αρχές θεωρούν πλέον την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης ως συνώνυμη με το «εθνικό συμφέρον» (!) των χωρών τους. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι η παγκοσμιοποίηση προχωρά υπό το λάβαρο της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Ωστόσο, οι φιλελεύθερες δημοκρατικές ιδέες δημιουργήθηκαν για να αποτρέψουν την υπερβολική συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας. Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα των ΗΠΑ ειδικά για να ματαιώσει τις προσπάθειες μονοπώλησης της εξουσίας. Θα μπορούσαμε λοιπόν να αναρωτηθούμε, γιατί η φιλελεύθερη δημοκρατία συνεχίζει να λειτουργεί ως νομιμοποιητικός φορέας της παγκοσμιοποίησης, που ομογενοποιεί την πολιτική βούληση διαφορετικών εθνών; Γιατί οι δημοκρατικές κυβερνήσεις απέτυχαν να χαλιναγωγήσουν τους ολιγάρχες, τις πολυεθνικές εταιρείες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που οικειοποιήθηκαν την πολιτική μας διαδικασία;
Πρέπει να μελετήσουμε πώς ενθρονίστηκε στην παγκόσμια σκηνή το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο. Αλλά πρωτίστως, σε αυτό το σημείο, θα ήταν χρήσιμο να δούμε προσεκτικότερα την βασική αποστολή της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που δεν είναι άλλη από την προστασία της ατομικής ελευθερίας. Η Αμερικανική Επανάσταση (1775-83) και η Γαλλική Επανάσταση του 1789 είχαν να κάνουν με την «απελευθέρωση» του ατόμου από την καταπίεση των Βρετανών και Γάλλων μοναρχών, αριστοκρατών και κληρικών, οι οποίοι είχαν αποκτήσει για τον εαυτό τους επί αιώνες ένα μονοπώλιο εξουσίας. Οι άνδρες που ενέπνευσαν αυτές τις δημοκρατικές επαναστάσεις είχαν ως σκοπό τους να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό σύστημα διακυβέρνησης που θα απέτρεπε οριστικά την επανεμφάνιση και αναζωπύρωση της τυραννίας.
Σαφώς, η «ελευθερία» έχει κυρίαρχη θέση στο αξιακό σύστημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Είναι το υψηλότερο ιδανικό που οι λαοί έχουν εντολή να υπερασπιστούν πάση θυσία. Ωστόσο, η ελευθερία, κατανοητή ως «απουσία περιορισμού», είναι μια δευτερογενής, μια παράγωγη έννοια. Δεν μπορεί να σταθεί αυτόνομα μόνη της. Η δέσμευση για την υπεράσπιση της έννοιας της ελευθερίας εξαρτάται από την παρουσία και το μέτρο αντίθεσης στη θέλησή μας, από την ενεργό λειτουργία των όποιων απαγορεύσεων, των περιορισμών ή της καταπίεσης. Το κίνητρο για να υπερασπιστούμε την ελευθερία προκύπτει ως αντίδραση στην καταπίεση. Ως εκ τούτου, χρειαζόμαστε μια καταπιεστική δύναμη για να ξεσηκωθούμε για την υπεράσπιση της ελευθερίας. Μόλις σταματήσει η καταπίεση, όμως, βρισκόμαστε στη μέση ενός μεγάλου, ανοιχτού πεδίου. Προς τα πούμε κινούμεθα περαιτέρω ;
Αλλά μισός περίπου μεταπολεμικός αιώνας ιδεολογικής κυριαρχίας του μαρξισμού-λενινισμού και της συνοδοιποριακής ποικιλόχρωμης Αριστεράς είχε αποτρέψει την εμφάνιση ενός πολιτικού δόγματος πραγματικά ανταγωνιστικού προς την τυραννία του φιλελευθερισμού, ενός πολιτικού δόγματος το οποίο θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ιδεολογική βάση μιας πραγματικά ανεξάρτητης πολιτικής και εθνικής ανεξαρτησίας.
Βεβαίως, ως οικουμενικό δόγμα που στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία, ο μαρξισμός-λενινισμός στην υπάρχουσα σφαίρα κυριαρχικού ελέγχου του, στην ΕΣΣΔ και στο «Ανατολικό Μπλόκ», δεν επέτρεπε να υπάρχουν ανταγωνιστικές προς αυτήν κοινωνικά ενσωματωμένες ιδέες. Επέμεινε στην απόλυτη και ακλόνητη πίστη στο δόγμα τους.
Έτσι, οι σοβιετικοί ηγεμόνες είχαν εμποδίσει κάθε σοβαρή προσπάθεια να προετοιμαστούν οι λαοί τους πνευματικά για μια ανεξάρτητη ύπαρξη.
Ο νεοφιλελευθερισμός ανακατασκευάζει την οικονομία και την κοινωνία
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανύπαρκτου «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» της, τριάντα χρόνια μονοπωλιακά φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας στον Δυτικό κόσμο διευκόλυναν τη συγκέντρωση εξουσίας σε μια μηχανοποιημένη γραφειοκρατία και μια βουλιμική επιχειρηματική τάξη αποκλειστικά αφιερωμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις ΗΠΑ και στους «Διεθνείς Θεσμούς». Οι νεοφιλελεύθερες «συστάσεις» αυτών των μεγάλων κέντρων ισχύος έχουν εφαρμοστεί με προθυμία και ανυπομονησία. Η εθνική οικονομία των πατρίδων έγινε αρκετά «ανοιχτή», σύμφωνα με τις οικουμενιστικές νεοφιλελεύθερες επιθυμίες.
Επί του παρόντος, ο χρηματοπιστωτικός τομέας κυριαρχείται πλήρως από ξένες τράπεζες. Το ξένο κεφάλαιο ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος των τηλεπικοινωνιών, της ασφάλισης, των μέσων ενημέρωσης και της παραγωγής και πώλησης καυσίμων αυτοκινήτων της πατρίδας μας. Οι ντόπιοι ολιγάρχες έχουν επιτύχει υψηλό επίπεδο συγκεντρωμένης ιδιοκτησίας στο λιανικό εμπόριο, στις κατασκευές και στις μεταφορικές υπηρεσίες, δηλαδή σε τομείς όπου το ξένο κεφάλαιο δεν έχει ακόμη εδραιώσει κυριαρχικά τη συμμετοχή του, καθώς νέμεται την απόλυτη επιρροή του, «αγοράζοντας» απ΄ευθείας….. κυβερνήτες.
Κοιτάξτε τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ (από το οποίο η Ελλάς … διασώθηκε λόγω της νίκης του Εθνικού Στρατού το 1949), για να δείτε που αποσκοπούν οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι : Αυτές οι χώρες γνώρισαν μεταψυχροπολεμικά το πλήρες βάρος του όψιμου καπιταλισμού, ο οποίος περιλαμβάνει εξαιρετικά συγκεντρωτικές μορφές ιδιοκτησίας και ελέγχου, καθώς και απεριόριστο εξωτερικό εμπόριο. Ο τομέας του λιανικού εμπορίου είναι εξαιρετικά συγκεντρωμένος (και συχνά ανήκει κυρίως σε ξένες εταιρείες) με σύγχρονα σούπερ μάρκετ τροφίμων, εμπορικά κέντρα, κέντρα επίπλων και καταστήματα οικιακού υλικού να κυριαρχούν στο αστικό τοπίο.
Οι μικρές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις έχασαν γρήγορα έδαφος, λόγω της ενοποίησης των εκμεταλλεύσεων, για να φιλοξενήσουν εκτεταμένες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Υπάρχει σταθερή πίεση για τη διευκόλυνση της ξένης ιδιοκτησίας γης, η οποία θα ήταν ο πρόδρομος της ενοποίησης της γης από πολυεθνικά συμφέροντα αγροτικών επιχειρήσεων, αλλά και της επακόλουθης πληθυσμιακής ανάμειξης.
Οι νεοφιλελεύθερες «Μεταρρυθμίσεις» οδηγούν σε βέβαιη Δημογραφική Καταστροφή
Ο προοδευτικός πλήρης εναγκαλισμός του φιλελευθέρου διεθνοποιημένου καθεστώτος ελεύθερων συναλλαγών, (που κατά κανόνα ακολουθεί την υπογραφή διαφόρων Μνημονίων του ΔΝΤ), άνοιξε ξαφνικά τις πύλες σε μια πλημμύρα καταναλωτικών αγαθών από την Κίνα και τις δυτικές χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν μια ταχεία κατάρρευση των όποιων υπολειπομένων από την αποβιομηχάνιση τοπικών κατασκευαστικών εταιρειών, που προμήθευαν, ή θα μπορούσαν να είχαν προμηθεύσει, την τοπική εθνική αγορά με μεγάλη ποικιλία καταναλωτικών προϊόντων. Η πλουτοκρατική Σκύλλα και η ξενοκίνητη Χάρυβδη εκμηδένισαν κάθε ΙΖΟΛΑ,… ΠΙΤΣΟΣ και ΧΡΩΠΕΙ! Εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας θυσιάστηκαν και ακολούθησε μαζική μετανάστευση ανθρώπων σε ηλικία εργασίας.
Η πατρίδα έχασε περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους, (κυρίως νεότερους και καταρτισμένους – μορφωμένους πολίτες), που αποτελεί σχεδόν το ένα τέταρτο του ενεργού εργατικού δυναμικού της. Οι πιο δραματικές δημογραφικές απώλειες καταγράφηκαν στις πόλεις αλλά και στις απομακρυσμένες επαρχιακές περιοχές.
Αντίθετα, το γραφειοκρατικό και επιχειρηματικό κεφάλαιο, κατάφερε να αυξήσει τον «πληθυσμό» των ακολούθων και δουλοπαροίκων του και να προσελκύσει σημαντικό πλούτο και …εγκληματίες. Βεβαίως, τα τελευταία τέσσερα χρόνια η μαζική μετανάστευση του εργατικού δυναμικού έχει ελαφρύνει κάπως.
Συγκριτικά εάν οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν μια δημογραφική ύφεση παρόμοιων διαστάσεων, θα μεταφραζόταν σε εκροή περίπου 80 εκατομμυρίων πολιτών κυρίως σε ηλικία εργασίας, μέσα σε μια περίοδο περίπου 25 ετών.
Χωρίς αμφιβολία, αυτό θα θεωρηθεί ως συντριπτικό κατηγορητήριο μιας σειράς απελπιστικά ανίκανων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, πρωταγωνιστών του ξένου δανεισμού και του διεθνοποιητικού απεθνισμού της κοινωνίας.
Η ομορφιά είναι στο μάτι του θεατή που την αποτιμά
Μοιάζει απίστευτο, αλλά γενικά οι διεθνοποιημένες ελίτ των χωρών θεωρούν αυτή τη φάση της ανάπτυξης της χώρας ως μια «ιστορία επιτυχίας» και το διακηρύσσουν με περισσό και βλακώδες θράσος. Με την πρώτη ματιά, αυτού του είδους η στάση θα φαινόταν παράλογη. Όμως μπορεί να μην φαίνεται καθόλου γελοία σε κάποιον που είναι διεθνιστής στην καρδιά ή που πιστεύει παθιασμένα στην υπεροχή της αρχής της ατομικής ελευθερίας. Για έναν διεθνιστή, η απώλεια μισού εκατομμυρίου νέων πολιτών θα μπορούσε λογικά να απορριφθεί ως «μηδενική απώλεια», διότι οι άνεργοι, Έλληνες αναγκαστικοί μετανάστες θα εξακολουθούσαν να εργάζονται κάπου αλλού στην παγκόσμια οικονομία προς όφελος…. όλης της ανθρωπότητας, κερδίζοντας τα απαραίτητα.
Άρα : «Τί είχαμε τι χάσαμε !». Ένας νεοφιλελεύθερος διεθνιστής θα μπορούσε ακόμη και να χαιρετίσει αυτή τη διοχέτευση της υποτιθέμενης πλεονάζουσας εργασίας σε…. πιο αποτελεσματικές οικονομίες. Επίσης, κάποιος που θεωρεί την ατομική ελευθερία ως το ύψιστο αγαθό μπορεί να θεωρήσει τη μετανάστευση εργατικού δυναμικού πέρα από τα εθνικά σύνορα ως άσκηση … ατομικής ελευθερίας. Με αυτή τη λογική, ένας άνεργος θα κέρδιζε βρίσκοντας καλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες σε άλλη χώρα. Ως εκ τούτου, η δημιουργία μιας πραγματικής και ολοκληρωμένης κοινής αγοράς εργασίας της ΕΕ έχει θεωρηθεί ως το καλύτερο θετικό βήμα προς τη διεύρυνση του φάσματος των ατομικών επιλογών !
Η σημασία των διακηρυγμένων και δεδηλωμένων πολιτικών αρχών
Από τα παραπάνω, απορρέει αβίαστα ότι, οι διακηρυγμένες πολιτικές αρχές, που δεν αντιπροσωπεύουν απλώς κενή δημαγωγική ρητορική, είναι απολύτως ζωτικής σημασίας για τη ζωή ενός έθνους. Οι διακηρυγμένοι πολιτικοί στόχοι είναι ένα από τα κύρια μέσα με τα οποία οι πολίτες μιας χώρας μπορούν να αξιολογήσουν την αξιοπιστία και την απόδοση της κυρίαρχης τάξης τους.
Α. Κωνσταντίνου
