ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΕΘΝΩΝ-ΚΡΑΤΩΝ: Η τέχνη της απόκτησης ισχύος

Εάν είμαστε σύμφωνοι με την θεμελιώδη πρόταση ότι η ευτυχία δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να αγωνιζόμαστε για ανάπτυξη, το επόμενο καθήκον μας θα είναι να προσδιορίσουμε πιο συγκεκριμένα τα χαρακτηριστικά της ισχύος που πρέπει να αναζητούμε. Πρέπει ακόμη να διερευνήσουμε πώς να καταστούμε ισχυρότεροι, καθώς τόσο τα μέσα όσο και το ζητούμενο σε σχέση με την ισχύ, εμφανίζονται περιέργως και διαδραστικώς αλληλένδετα. Οι ίδιες αρχές φαίνεται ότι διέπουν τόσο την απόκτηση όσο και τη χρήση της ισχύος. Αυτή η συνθήκη καταδεικνύει έτι περαιτέρω την κεντρική θέση του ρόλου της ισχύος στην ζωή.

Πρέπει να προβούμε στις σωστές επιλογές κατά τη διάρκεια της σχετικά σύντομης ζωής μας. Οι επιλογές μας πρέπει αφενός, να βασίζονται σε επαρκή αξιολόγηση των δυνατοτήτων μας και αφετέρου στα είδη των εξωτερικών προκλήσεων που μας περιμένουν.

Τρεις ζωτικές πτυχές της ισχύος

Ένα άτομο που επιδιώκει την ισχύ και την επιρροή πρέπει να κάνει τα εξής:

(1) Εστίαση εντόνων προσπαθειών σε μόνον έναν ή σε λίγους στόχους.

(2) Εξασφάλιση ότι οι εστιασμένες και έντονες προσπάθειες θα διατηρούνται μακροπρόθεσμα και

(3) Στόχευση σε αντικείμενα που μπορούν να ανταποδόσουν, να εξισορροπήσουν ή να επιφέρουν επιστροφή της δαπανηθείσης ενεργείας.

Όσον αφορά στις πτυχές της εστίασης και της συνέχειας, είναι αυτονόητο ότι οποιοδήποτε αξιοσημείωτο επίτευγμα θα απαιτήσει προσεκτικές και διαρκείς προσπάθειες. Κάποιος παραιτείται από χρόνια επαγγελματικής κατάρτισης ή εκτεταμένης εκπαίδευσης για να επιδιώξει μόνον έναν ή ελάχιστους αντικειμενικούς σκοπούς. Πρέπει να μάθουμε να θέτουμε στην άκρη ένα μείζον σύνολο από επιπόλαιες επιθυμίες και πάθη που εισβάλλουν στις σκέψεις μας. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε θεοί, που κατέχουν απεριόριστες ποσότητες ζωτικής ενέργειας. Η επίτευξη σοβαρών στόχων απαιτεί μια τεράστια δαπάνη της πεπερασμένης ισχύος που διαθέτουμε.

Η διαστροφή του απεριόριστου αλτρουισμού

Όσον αφορά στην έννοια της αποζημίωσης, της αμοιβαιότητας ή του καθαρού κέρδους, η φύση απλώς δεν θα επιτρέψει ανιδιοτελείς, ανοιχτές δαπάνες ενεργείας σε αντικείμενα τα οποία δεν μπορούν ή δεν θα παρέξουν επιστροφή για την επένδυση της ενέργειας μας. Μια αλλόκοσμη και αλλόκοτη αίσθηση του αλτρουισμού, δίχως όρια και κριτήρια, πιθανότατα θα οδηγήσει σε εξαθλίωση, εξάντληση ή απλώς σε απογοήτευση.

Δυστυχώς, πάρα πολλοί μορφωμένοι Ευρωπαίοι παρέχουν αφειδώς τις προσπάθειές τους σε αντικείμενα τα οποία δεν μπορούν να τους ανταποδώσουν επαρκώς την αγάπη τους. Όλα τα ευρωπαϊκά έθνη βιώνουν μια βραδέως εκδηλούμενη δημογραφική καταστροφή, στην οποίαν οι νέοι της Ευρώπης είναι όλο και πιο διστακτικοί να φέρουν παιδιά στον κόσμο. Αντί να μεγαλώνουν παιδιά, πολλοί νέοι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι εστιάζουν την προσοχή, την στοργή και την φροντίδα τους στις γάτες και στα σκυλιά τους.

Πιο πρόσφατα, οι Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να ανησυχούν ιδιαίτερα …. για την αλλαγή του κλίματος. Ορισμένοι «κλιματικοί ιδεαλιστές» έχουν ακόμη εκφράσει την αποφασιστικότητά τους να μην κάνουν … παιδιά, διότι αυτά θα αυξήσουν απλώς τη ζήτηση καταναλωτικών προϊόντων, των οποίων η παραγωγή, η μεταφορά και η χρήση θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε περισσότερη ατμοσφαιρική ρύπανση ! Προφανώς, η ανταπάντηση σε αυτό το επιχείρημα είναι ότι πρέπει όλοι να εγκαταλείψουμε… την ζωή, μάλιστα δε όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Η ανυπαρξία μας θα εκτιμηθεί μετά μεγάλης βεβαιότητος από τη …..Μητέρα Γη.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό στην κατοχή των αξιαγάπητων κατοικίδιων ζώων, αλλά το πρόβλημα είναι ότι γενικά η διάρκεια ζωής των κατοικίδιων ζώων είναι περίπου το ένα πέμπτο του προσδόκιμου της ανθρώπινης ζωής.

Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, οι γάτες και τα σκυλιά μας θα μας αφήσουν. Κάτι ανάλογο είναι και η παθιασμένη αφοσίωση ενός ατόμου στην προστασία του κλίματος της Γης. Ο πλανήτης μας είναι ένα άψυχο αντικείμενο που προφανώς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τη βοήθειά μας. Βεβαίως είναι αναντίρρητη αλήθεια ότι πρέπει να προστατεύσουμε το κλίμα, από το οποίο εξαρτάται όλη η ζωή.

Αλλά αυτός ο στόχος πρέπει να παραμείνει δευτερεύων σε σχέση με την ύπαρξή μας. Οι οικονομικοί μεγιστάνες που καλούν τους Ευρωπαίους να μειώσουν τις εκπομπές CO2 πρέπει να σταματήσουν να προσπαθούν να εκβιομηχανισθεί ολόκληρος ο κόσμος. Τα τρισεκατομμύρια που αυτοί οι υποκριτές ολιγάρχες έχουν επενδύσει σε επιχειρήσεις του Τρίτου Κόσμου είναι η κύρια αιτία των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Η μεγαλομανία τους αποστραγγίζει τον πλούτο της Ευρώπης, φτωχοποιεί πρώην εργαζόμενους στην παραγωγή και συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ευρωπαϊκή δημογραφική κατάρρευση. Το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό μοντέλο που επιβλήθηκε στα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη έχει απαγορεύσει σε πάρα πολλούς νέους Ευρωπαίους την ευκαιρία να δημιουργήσουν οικογένειες.

Η δημιουργία μιας οικογένειας ενδυναμώνει το άτομο

Τα παιδιά μας αποτελούν θεμελιώδη πτυχή της ισχύος μας ως άτομα. Σε αντίθεση με τα κατοικίδια ζώα, πιθανότατα θα ζήσουν περισσότερο από εμάς. Επίσης, οι απόγονοί μας είναι ένα εξαιρετικό (αν και όχι εγγυημένο) ασφαλιστήριο συμβόλαιο κατά της μοναξιάς στα γηρατειά. Σε κοινωνικό επίπεδο, οι απόγονοί μας θα μεγαλώσουν, θα μάθουν ένα επάγγελμα και θα ενταχθούν στο εργατικό δυναμικό, πράγμα το οποίο είναι πολύ καλό για όσους τελικώς θα αποσυρθούν από την εργασία συνταξιοδοτούμενοι. Τελικά, κανένας από τους στόχους και τα επιτεύγματά μας δεν θα έχει νόημα χωρίς παιδιά ικανά να εξασφαλίσουν τη συνέχεια των αξιών μας.

Η οικογένεια είναι μια από τις σημαντικότερες ανθρώπινες ενώσεις που καλλιεργούν και βελτιώνουν το άτομο. Αλλά εξαρτώμεθα επίσης και από μια σειρά άλλων διανθρωπίνων ενώσεων. Στην πραγματικότητα, η προσωπική μας ισχύς εξαρτάται κυρίως από τις στενές αλληλεπιδράσεις μας ή από τις οιεσδήποτε τύπου συναισθηματικές, πνευματικές και υλικές «επενδύσεις» στα παιδιά μας, στους γείτονές μας, στους συναδέλφους μας ή στους συμπολίτες μας. Διότι ο άνθρωπος είναι ένα «φύσει κοινωνικό» ον που εάν αποκοπεί από τις οικογενειακές αλληλεπιδράσεις και τις αμέτρητες διανθρώπινες ενώσεις του καθίσταται εντελώς αβοήθητο. Το άτομο δεν μπορεί καν να αποκτήσει μια ταυτότητα χωρίς τους βαθείς και μακροχρόνιους φυσικούς δεσμούς με το πλέον οικείο ανθρώπινο περιβάλλον του.

Το άτομο σε αλληλεξάρτηση με τις σχέσεις του

Το μεγάλο παράδοξο της ζωής μας είναι ότι μια σημαντική ατομική ισχύς μπορεί να επιτευχθεί μόνον παραδίδοντας ένα μεγάλο μέρος της συνειδητής μας ατομικότητας στις διανθρώπινες ενώσεις μας. Είμαστε ισχυροί μέσω των ενώσεων μας. Ο άνθρωπος δημιουργεί και διατηρεί διανθρώπινες ενώσεις επικοινωνώντας μερικές από τις ουσίες του, δηλαδή, μοιράζοντας το χρόνο, την ενέργεια, τη δημιουργικότητα, τη γνώση και τη διάνοιά του με τους άλλους. Επομένως εμείς ως Εθνικιστές πρέπει να προσελκύσουμε σκεπτόμενα άτομα, ώστε να τα βοηθήσουμε να αντιληφθούν σε βαθύτερο επίπεδο την κοινωνική φύση της προσωπικής τους ισχύος. Η βούληση για δύναμη τροφοδοτεί ενστικτωδώς το άτομο να ενταχθεί σε συλλογικότητες ή να σχηματίσει ομάδες, επειδή αισθάνεται που βρίσκονται οι πηγές της μεγαλύτερης δυνητικής ισχύος : Στους πνευματικούς και ηθικούς πόρους άλλων ανθρώπων. Η συγκέντρωση των πόρων και του δυναμικού αυξάνει σημαντικά τη δύναμη για την επιδίωξη κοινών σκοπών, που με τη σειρά τους ωφελούν το άτομο. Οι συνεκτικές, οικείες και μακροχρόνιες ανθρώπινες ενώσεις περιέχουν τεράστιες δυνατότητες για αμοιβαία οφέλη.

Η αμοιβαία παράδοση-παραχώρηση της θέλησης δημιουργεί σταδιακά ένα νέο φαινόμενο, μια ψυχική κατασκευή, εν συντομία, μια ένωση, η οποία γίνεται ισχυρότερη καθώς τα μέλη της προσθέτουν συνεχώς νέες συνεισφορές επ’ ωφελεία της. Η ίδια αρχή της συσσωρεύσεως της ισχύος που στηρίζει το ένστικτο της ζωής των μεμονωμένων όντων, διέπει επίσης και την «εταιρική» ζωή των ενώσεων.

Το αν το άτομο θα είναι επιτυχημένο στη ζωή του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δύναμη των προσκολλήσεών του στους θεσμούς που το διαμόρφωσαν. Ακόμη και ένας επαναστάτης αναρχικός θα βασιστεί στην πειθαρχία, στην προσήλωση και στη γνώση που του ενσταλάχθηκε με την οικογενειακή ζωή και την επίσημη εκπαίδευση, εάν επιθυμεί πράγματι να είναι αποτελεσματικός παράγοντας πολιτικής αλλαγής.

Η συνοχή και η δύναμη των ανθρωπίνων ενώσεων ασκούν τεράστια επίδραση στο πεπρωμένο του ατόμου. Συγκρίνετε τις πιθανότητες που έχουν να προχωρήσουν στη ζωή τα παιδιά που γεννιούνται σε μιαν ευρωπαϊκή μεσοαστική οικογένεια με εκείνες κάποιων άλλων παιδιών που μεγαλώνουν στις μίζερες συνθήκες ζωής σε κάποιο αφρικανικό χωριό. Επομένως, η ευημερία των πλησιέστερων ενώσεων μας πρέπει να είναι ζωτικής σημασίας για όλους μας. Οι επενδύσεις μας στις οικογένειές μας, στις τοπικές κοινότητες, στα πολιτικά κόμματα ή στο έθνος είναι με απολύτως πραγματική έννοια οι σημαντικότερες επενδύσεις που θα μπορούσαμε να κάνουμε στην ευημερία μας.

Σημαντικές ομάδες όπως οι οικογένειες, οι θρησκευτικές κοινότητες, οι τάξεις και τα έθνη χαρακτηρίζονται από πολλά χρόνια έντονης αλληλεπίδρασης. Σε κάποιο σημείο, η συσσωρευμένη μάζα αυτών των αλληλεπιδράσεων παράγει εξοικείωση που μεταπίπτει σε οικειότητα, η οποία σε μεγάλο βαθμό μπορεί να μετατραπεί σε συναισθηματικές προσκολλήσεις, πατριωτισμό ή αγάπη. Αυτή είναι η πραγματική πηγή της δύναμης των εθνικών κοινοτήτων. Τα μέλη τους μπορούν να στραφούν σωτήρια σε αιώνες ή ακόμα και χιλιετίες στενής ένωσης και θετικής συσχέτισης.

Η Αρετή της Αποκλειστικότητας

Η οικοδόμηση δεσμών αγάπης μεταξύ των ανθρώπων απαιτεί πολύ χρόνο και προσπάθεια, δηλαδή επικεντρωμένη προσωπική αλληλεπίδραση μεγάλης διάρκειας. Δεδομένου ότι ο χρόνος και η ενέργεια προσφέρονται πολύ περιορισμένα, υπάρχει επαρκής χρόνος και ενέργεια μόνο για να παραδεχούν επιλεγμένοι δεσμοί. Οπότε και πάλιν, η διάκριση είναι αναπόφευκτη.

Έτσι, οι συνεχείς προσπάθειες των παγκοσμιοποιητών για να υπονομεύσουν τους δεσμούς μεταξύ ενός ατόμου και του έθνους του, δεν θα παράγουν μια σκιώδη και ψευδεπίγραφη «παγκόσμια αδελφότητα» στην οποία το άτομο θα αισθανθεί ασφαλές. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία ισοπέδωσης που ξεκίνησε από την παγκοσμιοποίηση,

το συνοδευτικό της νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο και η απεριόριστη μετανάστευση έχουν διαβρώσει τα υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης, κοινωνικής ασφάλισης, προσωπικής ελευθερίας και ασφάλειας, στα οποία είχαν συνηθίσει οι Ευρωπαίοι.

Συνεπώς, εμείς οι Εθνικιστές πρέπει να τονίζουμε ακατάπαυστα ότι τα εθνικά κράτη του 19ου αιώνα και όχι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν αυτά που έδωσαν στους Ευρωπαίους την κοινωνική τους ασφάλιση, την καθολική παιδεία, την πρόσβαση σε προσιτή τριτοβάθμια εκπαίδευση και την αξιοπρέπεια τους ως μορφωμένων και ελεύθερων ατόμων. Η Γερμανία υπό τον καγκελάριο Μπίσμαρκ ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που εισήγαγε ένα ευρύ πακέτο μέτρων κοινωνικής πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένων των συντάξεων ηλικίας και αναπηρίας. Γιατί; Επειδή ο Μπίσμαρκ χρειάστηκε την υποστήριξη των εργαζόμενων μαζών στον αγώνα του για τη γερμανική ενότητα.

Εδώ διαπιστώνουμε ένα εξαιρετικό παράδειγμα της λειτουργίας της «αρχής της αμοιβαιότητας» στη ζωή ενός εθνικού κράτους. Ο μεμονωμένος πολίτης εργάζεται και υποστηρίζει το κράτος του και το κράτος ανταποκρίνεται στη δημιουργία ενός αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου για αυτόν και την οικογένειά του.

Α. Κωνσταντίνου