ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΕΘΝΩΝ-ΚΡΑΤΩΝ: Η Θέληση για Δύναμη ως Κυρίαρχη Αρχή 

Ο μέσος Ευρωπαίος δεν πολυνοιάζεται ακόμη που η πατρίδα του βυθίζεται αργά στην … κινούμενη άμμο του παγκόσμιου συστήματος. Η δημογραφική κατάρρευση και η αποβιομηχάνιση είναι πραγματικά θανατηφόρες απειλές, αλλά τα αποτελέσματά τους εκδηλώνονται σταδιακά. Κάποιος μπορεί να προβεί σε βολικές και περιστασιακά ανακουφιστικές λειτουργικές προσαρμογές και να αγνοήσει τον επικείμενο κίνδυνο, όπως και ο παροιμιώδης βάτραχος που βράζει αργά ζωντανός, καθώς η θερμοκρασία στο νερό του δοχείου όπου βρίσκεται ανεβαίνει ανεπαίσθητα αργά.

Προς το παρόν, ευρέα τμήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών παραμένουν ικανοποιημένα από τις στενές, προσωπικές τους σφαίρες άνεσης, ασφάλειας και διασκέδασης. Πολλοί Ευρωπαίοι θεωρούν τον εαυτό τους «απολίτικο». Οπουδήποτε, από το ένα τρίτο έως το ήμισυ εκείνων που έχουν δικαίωμα ψήφου απέχουν τακτικά από την ψηφοφορία σε τοπικές και εθνικές εκλογές. Οι περισσότεροι από εκείνους που ασκούν αυτό το …. εμβληματικό «δημοκρατικό δικαίωμα» της ψήφου ανέχονται το κυρίαρχο φιλελεύθερο δημοκρατικό σύστημα που νομιμοποιεί συστηματικά και αδίστακτα την Παγκοσμιοποίηση.

Ωστόσο, καθώς οι αποσυνθετικές συνέπειες της Παγκοσμιοποίησης καθίστανται αισθητές, οι Ευρωπαίοι της … εναπομένουσας μεσαίας τάξης και της εργατικής τάξης θα γίνονται όλο και περισσότερο πολιτικοποιημένοι. Σύντομα σε όλη την Ευρώπη, οι λαϊκιστικές και εθνικιστικές κινήσεις θα έχουν μεγαλύτερες ευκαιρίες να επεκτείνουν τη βάση των υποστηρικτών τους από την τρέχουσα κλίμακα του 5-25% των εχόντων δικαίωμα ψήφου σε εκείνη του 40-50%, η οποία θα τις θέσει σε δραστικό βεληνεκές επίτευξης της εθνικής εξουσίας.

Εξειδικευμένες λύσεις εναντίον της συστημικής αλλαγής

Ωστόσο, σε περίπτωση που η τρέχουσα «φουρνιά» εθνικιστών ηγετών εκλεγεί, ωστόσο, πιθανότατα θα αντιμετωπίσουν μόνο τις απομονωμένες δοκιμασίες, συμφορές και θλίψεις που θα ακολουθήσουν την Παγκοσμιοποίηση, όπως η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, η «οικο-τυραννία», η προώθηση της ασάφειας και αμφισημίας των φύλων και η συνθλιπτική πολιτική ορθότητα. Επί προεδρίας Τραμπ στις ΗΠΑ ανεκόπη η ροή των παρανόμων μεταναστών, μειώθηκε η αμερικανική εμπολοκή και δέσμευση σε παραγωγική πολυμέρεια και τονίσθηκαν οι επιβλαβείς επιπτώσεις της εξαντλήσεως των κατασκευαστικών εργασιών. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Τραμπ δεν ανακατεύθυνε τη ροή των αμερικανικών εργασιών στην Κίνα και το Μεξικό πίσω στις ΗΠΑ. Αυτό θα είχε δημιουργήσει μια σημαντική ρήξη με τους αμερικανούς ολιγάρχες, οι οποίοι υπεκερδίζουν από τις κινεζικές και μεξικάνικες επενδύσεις τους, όπως όλοι οι διεθνείς ανάλογοί τους επενδύοντας σε ξένες χώρες με φθηνά εργατικά χέρια. Ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ δίστασε να προβεί σε μια τέτοια ρήξη, έτσι η φθορά του επήλθε κλιμακωτά ενώ φάνηκε (συγκριτικά) πως ο μέσος Αμερικανός εργαζόμενος είχε κερδίσει λίγα συγκεκριμένα οφέλη κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών της θητείας του.

Ομοίως, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να υποδηλώνει ότι οι διάφοροι φερόμενοι ως «νεοεθνικιστές ηγέτες και φορείς», (όπως ο Σαλβίνι της Ιταλίας, η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, η Εναλλακτική για την Γερμανία» ή το «Κόμμα Ελευθερίας» της Αυστρίας) σχεδιάζουν να αντρέψουν ή έστω να «επισκευάσουν» το διεθνιστικό οικονομικό σύστημα που αποστραγγίζει μαζικά πλούτο από την Ευρώπη και τον διοχετεύει σε αναπτυσσόμενες οικονομίες σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό θα απαιτούσε εθνικιστικές κυβερνήσεις ικανές να επαναπροσδιορίσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα μακριά από την Παγκοσμιοποίηση προς ένα νέο μοντέλο που επικεντρώνεται στην εθνική και ευρωπαϊκή περιφερειακή ανάπτυξη. Προφανώς, οι εταιρικοί και οικονομικοί ολιγάρχες είναι πανέτοιμοι να καταδικάσουν αμέσως τυχόν κινήσεις όπως ο κρατισμός ή ο διευθυντισμός της καταυθνόμενης οικονομίας. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο ελεγχόμενος από τις πολυεθνικές εταιρείες τύπος θα εξαπολύσει μία άγρια «φραγή πυροβολικού» ενέντια σε όσους θα τολμούσαν να παραβιάσουν την «ιερότητα» της ατομικής ιδιοκτησίας, την ελεύθερη αγορά και την προσωπική ελευθερία γενικά.

Ως εκ τούτου, η προηγηθείσα ανάληψη της εξουσίας από τον Τραμπ ή οποιαδήποτε εκλογική επιτυχία των ευρωπαϊκών λαϊκιστικών δυνάμεων, πρέπει να θεωρηθούν μόνο ως μερικές νίκες κατά της Παγκοσμιοποίησης. Οι παγκοσμιοποιητές όταν δυσκολεύονται να επιβληθούν απροκάλυπτα προβαίνουν απρόθυμα και διστακτικά σε τακτικές υποχωρήσεις (όπως έκαναν κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ σε διάφορα πεδία), περιμένουν όμως να «σκοντάψουν» οι αντίπαλοί τους και εκείνοι θα επιστρέψουν στην επίθεση σε μια βολική για΄τις επιδιώξεις τους στιγμή. Εάν η εμπειρία των δρωμένων στις ΗΠΑ μπορεί να μας διδάξει κάτι, αυτό είναι πως κατέδειξε ότι η νίκη σε μιαν εθνική εκλογή, ακόμη και σε μια Υπερδύναμη, «γρατζουνίζει» μόνο την επιφάνεια των παγκόσμιων δομών εξουσίας.

Αφιερώθηκαν πολλές μεταπολεμικές (και ιδιαίτερα μεταψυχροπολεμικές δεκαετίες) στη σταθερή συσσώρευση της εξουσίας και έδωσαν στους παγκοσμιοποιητές τεράστια επιρροή σε ολόκληρο τον διοικητικό – διευθυντικό ιστό, οριζόντια και κάθετα, στην κυβέρνηση καθώς και στον ιδιωτικό τομέα, και σε πολλά άλλα πεδία. Επομένως, η νίκη κατά της Παγκοσμιοποίησης θα απαιτήσει παρέμβαση σε ένα εξόχως εκτεταμένο και πολυσύνθετο μέτωπο.

Επίθεση ενάντια στους ιδεολογικούς προμαχώνες της παγκοσμιοποιητικής εξουσίας

Μόνο μια ιδεολογία που αντιμετωπίζει το σύνολο των ζητημάτων τα οποία ανεδύθησαν με την Παγκοσμιοποίηση μπορεί να εξασφαλίσει την επιτυχία. Χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο εθνικιστικό δόγμα που θα επικεντρώσει την προσοχή των υποστηρικτών μας στα βασικά ζητήματα : δημογραφική συρρίκνωση, ανεργία των νέων, μαζική μετανάστευση, εξωτερική ανάθεση των κατασκευαστικών θέσεων εργασίας και υπερβολική οικονομική και πολιτική δύναμη των υπερ-πλούσιων. Μια ολοκληρωμένη, εθνικιστική κοσμοθεωρία θα βοηθήσει τις πατριωτικές δυνάμεις να αποφύγουν να αποφύγουν την εμπλοκή τους σε ψευδοζητήματα, στη δημιουργία των οποίων το σύστημα είναι τόσο καλό .

Δεδομένου ότι η επερχόμενη σύγκρουση θα είναι μια σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ ιδεολογιών, πρέπει να έχουμε μια κοσμοθεωρία η οποία θα υπερβαίνει την απλή άρνηση της Παγκοσμιοποίησης. Εάν οι ιδέες κατά της Παγκοσμιοποίησης πρόκειται να θριαμβεύσουν, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι παρόμοιο με το αποτέλεσμα της Αντι-Κομμουνιστικής Σταυροφορίας του Ψυχρού Πολέμου. Οι Ανατολικοευρωπαίοι αντι-κομμουνιστές πράγματι πέτυχαν να εκτοπίσουν τον κομμουνισμό κατά τη διάρκεια των λαϊκών εξεγέρσεων του 1989-91. Αλλά η εκ μέρους τους έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου μεταρρύθμισης άνοιξε την πόρτα στην κυριαρχία των χωρών τους από τους παγκοσμιοποιητές. Το ιδανικό της ελευθερίας έπαιξε ένα ισχυρό ρόλο στις δημοκρατικές αναταραχές της εποχής εκείνης, όπως συμβαίνει συχνά σε επαναστατικές περιόδους, αλλά δεν κατάφερε να εδραιώσει την ουσιαστική ανεξαρτησία των χωρών.

Εάν οι εθνικιστές θέλουν να προπορευθούν, πρέπει να σκεφτούν την ανάπτυξη μιας έννοιας ολοκλήρωσης, ένα επαρκώς συγκεκριμένο όραμα για το πώς ο πολίτης θα αλληλεπιδρά με το εθνικό κράτος. Επίσης για το πώς θα αλληλεπιδρούν ξεχωριστά μεταξύ τους τα ευρωπαϊκά έθνη. καθώς και πώς θα ασχολούνται και θα συναλλάσσονται συλλογικά με τον υπόλοιπο κόσμο οι Ευρωπαίοι.

Η εθνικιστική αντιπολίτευση θα χρειαστεί μια εδραιωμένη συμπαγή ιδέα όχι μόνο για να αποσπάσει την εξουσία από τα χέρια των διεθνιστών. Όταν και αν οι νέες πατριωτικές δυνάμεις θριαμβεύσουν στις εθνικές εκλογές, πρέπει ήδη να έχουν στην κατοχή τους αξιόπιστα σχέδια ανακατασκευής του ερειπωμένου τοπίου της Ευρώπης. Και, τέλος, οι νέοι εθνικιστές πρέπει να παράγουν μια έννοια της πολιτικής ζωής ικανή να αντέξει στις μελλοντικές ιδεολογικές προκλήσεις από τους διεθνιστές, οι οποίοι σίγουρα δεν πρόκειται να παραδοθούν.

Μια εναλλακτική αρχή διακυβέρνησης συνδεδεμένη με παρατηρημένα κι επιβεβαιωμένα φυσικά φαινόμενα

Τώρα που ο Μεσαίωνας βρίσκεται πολύ πίσω μας, είναι τελικά καιρός να οργανώσουμε τις κοινωνίες μας σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους και όχι σύμφωνα με την οποιαδήποτε θεολογία και τη δαιμονολογία της. Το εναλλακτικό ιδεώδες που αναζητούμε πρέπει να επικεντρωθεί σταθερά στη λογική της ζωής και στη φύση του ανθρώπου.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι δεν υπάρχουν καθολικά και θεόσταλτα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πεποίθηση ότι ένα υπέρτατο ον φροντίζει για εμάς και μεριμνά για την ευημερία μας είναι μια πολύ επικίνδυνη αυταπάτη. Εκφράζει τη λαχτάρα μας για ένα καλοπροαίρετο προστάτη, μια ισχυρή δύναμη του καλού που θα αποκαταστήσει τις αδικίες σε βάρος μας. Η ιστορία δείχνει ότι πάρα πολύ συχνά εξουσιομανείς ηγέτες και τα καθεστώτα τους παρουσιάστηκαν ως προστάτες των καταπιεσμένων, ενώ στην πραγματικότητα, η κύρια έννοια τους, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους ήταν να προσελκύσουν αναξιοπαθούντα άτομα στις σφαίρες ελέγχου τους.

Στον Δυτικό πολιτισμό η καλλιέργεια της πίστης στα εκ θεού καθορισθέντα δικαιώματα έχει χρησιμεύσει μόνο για να καταστήσει την εμπιστοσύνη των εύπιστων ατόμων ευάλωτη στο ξεπλάνεμα των ψευδών σωτήρων και των οικουμενικών δογμάτων. Χαρακτηριστικά αναφέουμε ότι, στην Ανατολή της Ηπέιρου μας, στην δύσμοιρη Λιθουανία δεκάδες χιλιάδες νεαροί Λιθουανοί διεξήγαγαν έναν πολυδάπανο ανταρτοπόλεμο ενάντια στη σοβιετική κυριαρχία που διήρκεσε για περισσότερα από πέντε χρόνια μετά τη ρωσική κατοχή το 1944-45. Με μυστικά μέσα, οι δυτικές κυβερνήσεις παρείχαν μιαν ελάχιστη ποσότητα, ένα «ψίχουλο» βοήθειας και ενθάρρυναν τους πατριώτες αντάρτες μαχητές να συνεχίζουν τον ένοπλο αγώνα τους. Οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες σχηματοποίησαν και προώθησαν την προοπτική μιας επικείμενης στρατιωτικής αναμέτρησης μεταξύ των δημοκρατιών και της ΕΣΣΔ. Οι Λιθουανοί αντάρτες πίστεψαν στις υποσχέσεις των δυτικών κυβερνήσεων και ότι πρέπει να υπερασπιστούν την ελευθερία, οπότε συνέχισαν τον απελπισμένο πόλεμό τους με τη μάταιη ελπίδα μιας Δυτικής στρατιωτικής παρέμβασης.

Έτσι περίπου 30.000 νέοι άνδρες θυσιάσαν τη ζωή τους για την αιτία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού, οι σοβιετικές δυνάμεις συνέλαβαν περίπου 100.000 αμάχων, κατοίκους των αγωνιζομένων αγροτικών περιοχών και τους απήλασαν στη Σιβηρία. Καμία αποκαλυπτική αναμέτρηση μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού δεν υπήρχε στα σχέδια. Οι ψυχροπολεμικοί φορείς της Δύσης αναζητούσαν μόνο τακτικά πλεονεκτήματα έναντι της Μόσχας και όχι κάποια επιχειρησιακή σύγκρουση ή στρατηγική ρήξη. Στη μοιρασιά της Γιάλτας οι βαλτικές χώρες είχαν δοθεί στους Σοβιετικούς, όπως η Ελλάς είχε δοθεί στην Δύση (… όπου «ανήκωμεν») !

Το μόνο δικαίωμα που έχουμε πραγματικά είναι το ένα και μόνο δικαίωμα που έχουν όλα τα ζωντανά πλάσματα, δηλαδή ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε εναντίον των αναπόφευκτων εμποδίων στη θέλησή μας. Αυτή η εσωτερική τάση να αντιτασσόμαστε ή να αλλάζουμε τα εξωτερικά φαινόμενα είναι η φυσική συνέπεια του ανώτατου ένστικτου που διέπει όλη τη ζωή – της θέλησης για δύναμη. Όλα τα ζωντανά όντα αναζητούν δύναμη, καθώς η επίτευξή της υπερνικά την αντίσταση προς αυτό που τους είναι επιθυμητό.

Σε αντίθεση με την μεγαλόπνοη αρχή της ελευθερίας, (της οποίας η εφαρμογή θεωρείται από τους εγελιανούς ως η κορύφωση της ιστορίας), η έννοια της θέλησης για δύναμη, όπως αναπτύχθηκε από τον Φρειδερίκο Νίτσε, περιέχει μέσα της έναν αντικειμενικό χαρακτηρισμό του ανθρώπου ως ενός συνεχώς παρεμβαίνοντος παράγοντος. Εάν υπάρχει κάτι που περιγράφει ακριβέστατα τι αναζητά ουσιαστικά ο άνθρωπος, αυτό είναι η δύναμη. Ο θρίαμβος της ελευθερίας έχει ως αποτέλεσμα την αποσύνδεση από εκείνο που της αντιτίθεται, την αδράνεια, την απραξία, τη νωθρότητα, ενώ η βούληση για δύναμη οδηγεί σε συνεχή δραστική παρέμβαση στη Ζωή, στην επίτευξη μιας δυναμικής κατάστασης που παύει μόνο με το θάνατο του υποκειμένου.

Κάθε φορά που ξεκινάμε την επαφή με κάποιον, επιβάλλουμε απαραιτήτως κάποιον περιορισμό στην ελευθερία του. Ακόμα και ένας περιστασιακός χαιρετισμός σε έναν φίλο, ο οποίος είναι βυθισμένος στις σκέψεις του, διακόπτει την εξάσκηση της θέλησής του. Είναι αρκούντως προφανές ότι σχεδόν οποιαδήποτε κίνηση κάνουμε επηρεάζει, εκτρέπει ή αντιτάσσεται προς αυτό που είναι έξω από τον εαυτό μας.

Η αντιπαλότητα ή η αντίθεση της ζωής, δεν είναι κάτι που πρέπει να αποκρυπτούμε. Η αντιπαλότητα είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της ζωικής δύναμης. Η τάση να αντιμετωπίσουμε τον εξωτερικό κόσμο ορίζει τη ζωή μας σε μεγάλο βαθμό. Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε στη Γη η παρουσία αντίθετων δυνάμεων, όπως η βαρύτητα, ο άνθρωπος πολύ λίγα θα μπορούσε να κάνει. Ακόμη και ένας περίπατος θα ήταν αδύνατος χωρίς την αντίθετη δύναμη της βαρύτητας. Η ελευθερία από την ατμοσφαιρική πίεση θα είχε ως αποτέλεσμα μια κατάσταση στην οποία το σώμα δεν θα είχε οξυγόνο για να συνεχίσει την αναπνοή. Η απελευθέρωση από τους σκληρούς, φυσικούς μόχθους μπορεί εύκολα να μετατρέψει το ανθρώπινο σώμα σε μια πλαδαρή αδύναμη μάζα. Και η απουσία υποχρεώσεων για την οικογένεια και τους φίλους θα μπορούσε εν τέλει να σημάνει μια ζωή μοναξιάς και κατάθλιψης.

Ως εκ τούτου, καταφάσκεται και διατυπώνεται ως αρχή το ότι η βούληση για δύναμη, σε αντίθεση με τη δίψα για ελευθερία, μπορεί να σταθεί από μόνη της ως ένας απόλυτος, μόνιμος σκοπός. Η αναζήτηση της δύναμης οριοθετεί πλήρως το εύρος των αληθινών φιλοδοξών του ανθρώπου. Αν διατηρήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά στη συνολική κατεύθυνση της ζωής, αν δεχόμαστε τη ζωή ως μια αντικειμενική πραγματικότητα και ως σημείο εκκίνησης της αναζήτησής μας, τότε δεν μπορούμε να μη δούμε ξεκάθαρα ότι η ζωή και η θέληση για δύναμη είναι αδιαχώριστες, σχεδόν πανομοιότυπες από πολλές απόψεις.

Είναι αλήθεια ότι η ελευθερία είναι μια άκρως επιθυμητή κατάσταση, αλλά κυρίως ως πύλη για την εξάσκηση της δύναμης. Και ακόμη και η επίτευξη της ελευθερίας από μιαν ανεπιθύμητη περιοριστική επιρροή είναι αδύνατη χωρίς κάποια προσπάθεια ή αγώνα. Εάν η ζωή είναι δράση, θέληση, δύναμη, τότε το συνειδητό άτομο δεν πρέπει να εγκολπώνεται την αρχή της ατομικής ελευθερίας ως το υψηλότερο πολιτικό ιδανικό.

Α. Κωνσταντίνου