ΤΑΛΙΜΠΑΝ – ΕΧΘΕΣ ΚΑΙ ΝΥΝ – « ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΗΣΥΧΟΥΣ ! »
« Fas est et ab hoste doceri »
Οβίδιος – Μεταμορφώσεις 4: 428
[Κατά τα πρώτα έτη του κινήματος των Ταλιμπάν μια συνηθισμένη καταγγελία του κατά της «διεθνούς κοινότητος» ήταν ότι οι Δυτικοί επιζητούσαν να παρέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις του Αφγανιστάν. Πηγή του ακολούθου κειμένου είναι ένα δημοσίευμα μια γενιά πριν, στην «Αφγανική Ανατολή», την μόνη νόμιμο εφημερίδα του Ισλαμικού Εμιράτου, εκδιδομένη στο Κανταχάρ. Το κείμενο αποτελεί μαρτυρία της ταλιμπανικής καθαρολογίας, υποστηρίζει ότι οι Ταλιμπάν έχουν κάθε δικαίωμα να εφαρμόζουν την σαρία ως το καθοριστικό σύστημα για τους κανόνες της χώρας τους και καλεί την διεθνή κοινότητα να σταματήσει την ανάμειξή της: «Αφήστε μας ησύχους και φροντίστε την ιδική σας δουλειά». Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι μια εξόχως ακριβής περίληψη της κορυφαίας αντιλήψεως των Ταλιμπάν περί εξωτερικής πολιτικής, αντιλήψεως που θα ημπορούσε ενδεχομένως να χαρακτηρισθεί απλοϊκή και αφελής. Απαυγάζει όμως την ιδεολογικήν εμμονή των Ταλιμπάν ακόμη και στις πλέον πρακτικές και αναγκαστικές στρατηγικές επιλογές τους. Βεβαίως οι προσδοκίες …. αποδοχής της απόψεώς τους από την διεθνή κοινότητα διεψεύσθησαν.]
«Όλοι οι μουσουλμάνοι του κόσμου έλαβαν μέρος στον αφγανικό τζιχάντ επί πολλά συνεχόμενα χρόνια. Πολλοί άνθρωποι μετενάστευσαν. Περίπου ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι εμαρτύρησαν προς χάρη της θρησκευτικής τους υποχρεώσεως. Όλες αυτές οι θυσίες έγιναν για να ημπορέσουμε να εφαρμόσουμε τον νόμο του Δημιουργού μας σε αυτόν τον τόπο, τον νόμο του Κορανίου. Μας έδωσε τη δύναμη να αντισταθούμε στην καταπίεση και να παλέψουμε για την ελευθερία μας. Γιατί λοιπόν να χάσουμε την ευκαιρία μας; Γιατί να χάσουμε το δικαίωμά μας; Γιατί δεν συγκεντρωνόμεθα και δεν συμφωνούμε για την εφαρμογή του νόμου της σαρία στο τέλος όλων αυτών των θυσιών;
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμεθα σκεπτικοί απέναντι στον νόμο της σαρία. Η κοπή του χεριού κάποιου ή ο λιθοβολισμός κάποιου γίνονται προς χάρη της κοινωνίας. Τέτοιες σκληρές ποινές προβλέπονται για εκείνους που καταπιέζουν τους άλλους και σφετερίζονται τα δικαιώματά τους. Είναι για εκείνους που αμαρτάνουν. Όλοι γίναμε μάρτυρες του τι συνέβη όταν δεν υπήρχε νόμος της σαρία στην χώρα. Τα τελευταία χρόνια αποτελούν ένα καλό παράδειγμα της καταστροφής που αντιμετωπίζει μια κοινωνία χωρίς αυστηρό κώδικα ή νόμο. Τα τελευταία χρόνια είδαμε ότι σε αυτή την χώρα κάθε μισό χιλιόμετρο υπήρχαν τύραννοι και πολέμαρχοι, που είχαν κάνει την ζωή δύσκολη στον απλό πολίτη. Δεν τους ένοιαζε οποιαδήποτε ηθική, οποιοσδήποτε νόμος ή οποιοσδήποτε πολιτισμός. Κανείς δεν ημπορούσε να τους αντισταθεί και κανείς δεν ετόλμα να προσπαθήσει να σταματήσει την βαρβαρότητα που είχαν ξεκινήσει σε αυτήν την χώρα.
Έτσι, ο νόμος της σαρία είναι το φυσικό μας δικαίωμα. Εμείς αποφασίζουμε τι είδους σύστημα θέλουμε για εμάς και την κοινωνία μας. Είδαμε τι συνέβη σε αυτή τη γη όταν μας αφηρέθη αυτό το φυσικό δικαίωμα. Οι τύραννοι μας είχαν κλείσει τον δρόμο προς μια κοινωνία όπου θα ημπορούσαμε να ζήσουμε με το σύστημα που προτιμάμε.
Αλλά τότε είδαμε επίσης και την μεγάλη αλλαγή που επήλθε, καθώς οι πραγματικοί υιοί αυτής της γης απεφάσισαν να δώσουν τέλος στην κρίση αυτής της χώρας. Είδαμε την ξαφνική και εκπληκτική αλλαγή όταν οι ευσεβείς Ταλιμπάν απεφάσισαν να εκκινήσουν έναν τζιχάντ εναντίον των τυράννων που είχαν μετατρέψει την ζωή μας σε κόλαση. Ορθώθηκαν και πήραν τα όπλα και είδαμε ότι όπου και αν πήγαιναν, υπήρχε ειρήνη και σταθερότητα, αλλά και μια γενική αίσθηση ευτυχίας και ικανοποιήσεως μεταξύ των ανθρώπων. Δεν υπήρχε πλέον καμία αδικία και καμία σκληρότης σε καμία από τις περιοχές που ετέθησαν υπό τον άμεσον έλεγχο του κινήματος των Ταλιμπάν.
Αυτό λοιπόν δεν ήταν μόνον μια σύμπτωση ή απλή τύχη. Κάθε άτομο, ακόμη και ένας ηλίθιος, καταλαβαίνει τον σαφή λόγο οπίσω από αυτήν την ξαφνική αλλά θετική αλλαγή στην κοινωνία. Όλα ήλλαξαν επειδή το ισλαμικό κίνημα των Ταλιμπάν ημπόρεσε να εφαρμόσει τον νόμον της σαρία. Η κατάσταση εβελτιώθη επειδή ήμασταν σε θέση να κυβερνήσουμε συμφώνως προς τις διδασκαλίες του Κορανίου.
Αυτό λοιπόν καταδεικνύει σαφώς τι είδους σύστημα ημπορεί να φέρει ειρήνη και σταθερότητα σε αυτήν την χώρα. Εξηγεί επίσης τι σύστημα θέλουν οι άνθρωποι αυτής της χώρας για τον εαυτόν τους. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι, το φυσικό μας δικαίωμα και η απαίτησή μας για την σαρία παρερμηνεύθησαν και παρεξηγήθησαν από πολλούς, ακόμη και από μερικούς ιδικούς μας ανθρώπους.
Είναι λυπηρόν το γεγονός ότι ορισμένα άτομα και ομάδες συνεχίζουν την ένοπλη αντίστασή τους ενάντια στο ισλαμικό κίνημα των Ταλιμπάν και εμποδίζουν τον δρόμο για την πλήρη εφαρμογή του νόμου της σαρία σε αυτήν τη χώρα. Θέλουν να σφετερισθούν αυτό το βασικό δικαίωμα του λαού μας. Αυτές οι ομάδες και τα άτομα συνεχίζουν την ψευδή προπαγάνδα τους κατά του ισλαμικού κινήματος των Ταλιμπάν.
Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία καταδεικνύουν και επικρίνουν στο ισλαμικό κίνημα των Ταλιμπάν. Αλλά ένα ζήτημα που θέτουν περισσότερον από οποιοδήποτε άλλο είναι αυτό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Κατηγορούν το ισλαμικό κίνημα των Ταλιμπάν ότι δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και πρoσφάτως έχουν κάνει πολύ θόρυβο για το θέμα αυτό. Αυτό είναι επίσης πολύ περίεργο. Ο Παντοδύναμος Αλλάχ λέγει ότι οπίσω από τέτοιες τιμωρίες υπάρχει ζωή και ευημερία.
Είναι προδιαγεγραμμένες έτσι ώστε η κοινωνία να ημπορεί να καθαριστεί από όλα τα κακά και τις απειλές που έχει αναπτύξει η ανθρωπότης. Αλλά αυτοί οι ληστές αποκαλούν το κίνημα απάνθρωπο και ενάντιο στη θέληση του Αλλάχ.
Δεν έχουν ιδέα τι λένε. Δεν καταλαβαίνουν τις διδασκαλίες των χαντίθ [ισλαμική παράδοση που παραδίδει τα λόγια και τις πράξεις του προφήτη Μωάμεθ ή την έγκρισή του για ό,τι ειπώθη ή ετελέσθη ενώπιόν του] .
Λέγουν …. σκουπίδια !
Ο Αλλάχ έχει καθορίσει με σαφήνεια τις ευθύνες των ανδρών και των γυναικών στο Βιβλίο. Η γυναίκα έχει αναλάβει την σημαντική και κρίσιμο ευθύνη να κάνει οικογένεια και να την φροντίσει. Είναι υπεύθυνη για την ανατροφή των παιδιών διότι ημπορεί να το πράξει καλύτερα. Δεν είναι υποχρεωμένη να εξέλθει του οίκου, να εργασθεί και να κερδίσει. Επίσης δεν είναι φτιαγμένη για κανένα άλλο είδος σκληρής εργασίας.
Από την άλλη πλευρά, οι αρμοδιότητες ενός ανδρός είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές μιας γυναικός. Υποτίθεται ότι αυτός θα εξέλθει του οίκου και θα δουλέψει και θα κερδίσει το ψωμί για την οικογένειά του.
Είναι αυτός που πρέπει να κάνει την σκληρή εργασία. Είναι ιδική του ευθύνη να φροντίζει την γυναίκα και τα παιδιά του και να τους παρέχει αυτά που χρειάζονται. Είναι φτιαγμένος για τέτοια δουλειά, τόσον σωματικώς όσον και ψυχικώς.
Εάν ένας άνδρας αρχίσει να ασχολείται με τον οίκο, τότε δεν θα έχει χρόνο για τις υπαίθριες ευθύνες του. Θα πρέπει λοιπόν να παραμείνει στα υπαίθρια καθήκοντά του και να αφήσει τον οίκο υπό τον έλεγχο της γυναικός.
Συνεπώς είναι δικαίωμά μας να αποφασίσουμε πώς να ζήσουμε σε αυτήν την κοινωνία.
Οποιαδήποτε κατηγορία από τον έξω κόσμο είναι παρέμβαση στις εσωτερικές μας υποθέσεις. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Θα πρέπει μάλλον να αναλάβουν την ευθύνη τους για την κατασκευή όπλων που στρέφονται ενάντια στην ανθρωπότητα. Επίσης, δεν σέβονται και παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, φονεύοντες χιλιάδες ανθρώπων. Ζητάμε λοιπόν από όλους όσους μας κατηγορούν για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να σταματήσουν να μας δείχνουν με τα δάκτυλά τους και να κοιτάξουν το ιδικό τους ιστορικό.
Αφήστε μας ησύχους και φροντίστε την ιδική σας δουλειά. Αν πραγματικώς ανησυχείτε τόσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε θα πρέπει να καταστρέψετε όλες τις ατομικές σας βόμβες. Σταματήστε να μας ενοχλείτε !»
Πέραν όμως από τον εξ αρχής αδιάπτωτο ιδεολογικό πυρήνα του ισλαμιστικού κινήματος, συνοδηγό στοιχείο για την ανάλυση των νυν ενδογενών του τάσεων καθώς και των περαιτέρω προθέσεών του, αποτελεί και η εκτίμηση των τυπικών διαδικαστικών του δραστηριοτήτων : Το απόγευμα της παρελθούσης Τρίτης οι Ταλιμπάν ανεκοίνωσαν την προσωρινού χαρακτήρος κυβέρνησή τους. Ο εκπρόσωπος των Ταλιμπάν Ζαμπιχουλάχ Μουτζαχίντ (διορισθείς στην θέση του το 2007 μετά την σύλληψη του -νεκρού πλέον- προκατόχου του Μουχάμαντ Χανίφ) εδήλωσεν εισαγωγικώς : «Η σύνθεση της κυβερνήσεως δεν έχει ολοκληρωθεί», διαβεβαιώνων ότι το κίνημα, το οποίον υπεσχέθη μια κυβέρνηση «χωρίς αποκλεισμούς», θα προσπαθήσει να «συμπεριλάβει ανθρώπους από άλλα μέρη της χώρας».
Επίσης, ετόνισεν ότι Πρόεδρος – επικεφαλής της κυβερνήσεως θα είναι ο Μουλάς Μοχάμεντ Χασάν Ακχούντ, ένας από τους ιδρυτές του ισλαμιστικού κινήματος, και Αντιπρόεδρος ο συνιδρυτής των Ταλιμπάν Μουλάς Αμπντούλ Γκάνι Μπαραντάρ. Ο Πρωθυπουργός της κυβερνήσεως ήταν Αντιπρόεδρος και Αναπληρωτής ΥΠΕΞ στο πρώην Εμιράτο, ενώ υπήρξεν στενός φίλος και συνεργάτης του Μουλά Ομάρ, (του ιδρυτή των Ταλιμπάν), του οποίου ο υιός, Μουλάς Μοχάμεντ Γιακούμπ, είναι ο νέος Υπουργός Αμύνης του Εμιράτου.
Ο Αμίρ Χαν Μουτάκι, ο τέως διαπραγματευτής των Ταλιμπάν στην Ντόχα του Κατάρ, εδιορίσθη επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών. Στην θέση του Υπουργού Εσωτερικών ετοποθετήθει ο «Χαλίφης» Σιραχουντίν Χακάνι, ένα πρόσωπον ευρισκόμενο στους καταλόγους των καταζητούμενων του FBI (!) και υιός του ιδρυτή της στρατιωτικής ομάδος «Δίκτυον Χακάνι», θεωρουμένης ως τρομοκρατικής οργανώσεως από τον ΟΗΕ !
Ο ορισμός των προαναφερθέντων συγκεκριμένων σκληροπυρηνικών Ταλιμπάν καταδεικνύει τις διαθέσεις του ισλαμιστικού κινήματος, παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις που παρέχει προς τις χώρες της Δύσεως, ότι δεν θα επαναληφθούν βιαιότητες οι οποίες εχαρακτήρισαν την διακυβέρνηση του Εμιράτου προ δύο δεκαετιών.
Ασαφής είναι επί του παρόντος ο ρόλος του Ανωτάτου αρχηγού, «Αμίρ αλ Μουμινίν» (Ηγέτη των Πιστών), νομομαθούς και ιεροδικαστή «Μαβλαβί» (Κυρίου) Μουλά Χαϊμπατουλάχ Ακχουντζάντα, ο οποίος μετά την κατάληψη της εξουσίας δεν έχει ακουσθεί καθόλου (πλην μιας ανακοινώσεώς του της 8ης Σεπτεμβρίου προς την κυβέρνηση του Εμιράτου -συμφώνως προς το βρετανικό BBC- όπου εζήτησε την πιστήν εφαρμογή της σαρία).
Εν τω μεταξύ η «Διεθνής Κοινότης» έχει δηλώσει ότι θα παρατηρεί, θα αξιολογεί και θα κρίνει το ισλαμιστικό κίνημα για τις ενέργειές του. Μετά την επιστροφή του στην εξουσία του Αφγανιστάν ύστερα από είκοσι έτη, οι υποσχέσεις του κινήματος, ιδιαιτέρως σε ό,τι αφορά στον σεβασμό των δικαιωμάτων των γυναικών, προς στιγμήν δεν πείθουν. Σε ένδειξη αυτής της δυσπιστίας, αρκετές διαδηλώσεις διοργανώθησαν προσφάτως στην Καμπούλ από αντικαθεστωτικούς ακτιβιστές, ομού με άλλους Αφγανούς οι οποίοι κατήγγειλαν την βιαία καταστολή στο Πανσίρ.
Όπως διεβεβαίωσεν ο εκπρόσωπος των Ταλιμπάν, στο Πανσίρ, όπου ευρίσκετο ο τελευταίος θύλαξ ενόπλου αντιστάσεως κατά του νέου καθεστώτος, «… είναι πολύ ασφαλές τώρα, δεν υπάρχει πόλεμος». Ερωτηθείς για τις διαδηλώσεις του παρελθόντος Σαββάτου, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις διελύθησαν βιαίως από τους Ταλιμπάν, ετόνισεν ότι αυτοί «δεν έχουν εκπαιδευτεί ακόμη καταλλήλως» στην διαχείριση των διαδηλώσεων και εκάλεσε τους διαδηλωτές να ενημερώνουν τις αρχές ένα εικοσιτετράωρο προ της πραγματοποιήσεως οποιασδήποτε συγκεντρώσεως.
[Σημειωτέον εδώ ότι, η «Διεθνής Κοινότης» είναι μια αόριστος φράση που χρησιμοποιείται στην γεωπολιτική και στις διεθνείς σχέσεις αναφερομένη σε μιαν ευρεία ομάδα ανθρώπων και κυβερνήσεων του κόσμου. Δεν αναφέρεται κυριολεκτικώς σε όλα τα έθνη ή στα κράτη του κόσμου. Ο όρος χρησιμοποιείται συνήθως για να υποδηλώσει την ύπαρξη κοινής απόψεως για θέματα όπως συγκεκριμένα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μερικές φορές χρησιμοποιείται για να ζητηθεί η ανάληψη δράσεως εναντίον ενός εχθρού, π.χ. δράση κατά της (κατά την γνώμη της «Διεθνούς Κοινότητος» !) ….. πολιτικής καταστολής σε μια χώρα – στόχο. Ο όρος χρησιμοποιείται συνήθως για να υπονοεί την νομιμότητα και την συναίνεση σε μιαν άποψη γύρω από ένα αμφιλεγόμενο ή αμφισβητούμενο ζήτημα, π.χ., για να ενισχύσει την αξιοπιστία της πλειοψηφίας στην «Γενική Συνέλευση» του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Συμφώνως προς τον Έλληνα νομικό του «Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου» Βίκτωρα Τσιλώνη, ο όρος αναφέρεται στα «συμφέροντα των ισχυροτέρων κρατών» ή σε «επτά έως δέκα κράτη». Ο ομοεθνής μας στο βιβίον του «Η δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου», εκδόσεις Springer 2019, καταγράφει σαφέστατα περί του θέματος (σελίδες 7, 23, 173) : «Όπως ανελύθη, ο όρος “διεθνής κοινότης” δεν έχει την έννοια που θα περίμενε κανείς, δηλαδή την εκπροσώπηση της πλειοψηφίας των κρατών. Αντιθέτως, ο όρος υποδηλώνει επιδεξίως την εκπροσώπηση των συμφερόντων των ισχυροτέρων κρατών» (σελίς 7) – «Νεφελώδεις έννοιες όπως “προσέλκυση διεθνούς ενδιαφέροντος” ή “διεθνής κοινότης” πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία (σελίς 23)» – «Ένας όρος μέσω του οποίου ο συγγραφεύς επιχειρεί να υπονοήσει όλα τα ανεγνωρισμένα κράτη στον κόσμο, και όχι απλώς τα επτά έως δέκα κράτη που υπονοούνται από τον κοινό αλλά “ομιχλώδη” όρο “διεθνής κοινότης”». (σελίς 173) ]
Α. Κωνσταντίνου