ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΟΥΤΙΝ;
Ως χαρακτηριστικός Βρετανός με …. εκχειλίζοντα αντιρωσικά αισθήματα, ο Συντηρητικός Υπουργός Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου Μπεν Γουάλας (μιλώντας ως απόφοιτος της Βασιλικής Στρατιωτικής Ακαδημίας του Σάντχορστ και έμπειρος απόστρατος Λοχαγός Πεζικού του Συντάγματος των Σκωτσέζων Φρουρών) μπορεί να έχει δίκιο ότι τα ρωσικά στρατεύματα δεν πέτυχαν τάχιστα όλους τους άμεσους στόχους τους, ή και ότι οι άνδρες τους «είναι αποθαρρυμμένοι και ανίκανοι, ενώ έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες !». Αλλά η ιδέα ότι ο Πούτιν αποτυγχάνει παταγωδώς –όπως ισχυρίζεται ο Γουάλας– δεν φαίνεται ιδιαίτερα πειστική σε όσους πέρασαν τη νύχτα τους στους σταθμούς του μετρό του Κιέβου για να προστατευτούν από τους ρωσικούς πυραύλους.
Ο Ουκρανός Πρόεδρος και τέως κωμικός ηθοποιός Βολοντίμιρ Ολεξάντροβιτς Ζελένσκι, καθώς και οι κυβερνητικοί συνάδελφοί του, που προειδοποιούν ότι η πρώτη προτεραιότητα των ρωσικών ειδικών δυνάμεων είναι η απομάκρυνσή τους ….από το πρόσωπο του πλανήτη, μάλλον είναι επίσης απίθανο να πεισθούν εύκολα για την αξιοπιστία και την ορθότητα των βρετανικών προβλέψεων.
Παρά τα λόγια όλων των δυτικών «ηγετών» σχετικά με την επιβολή της «μητέρας όλων των κυρώσεων» και την αποφυγή της ευημερίας του «νταή» Ρώσου Ηγέτη Πούτιν, οι Ουκρανοί έως τώρα μπορούν να δουν μόνο την συντριπτική στρατιωτική ικανότητα του Πούτιν. Παλεύουν με την ιδέα των ΗΠΑ, της ΕΕ, του Ηνωμένου Βασιλείου και των υπολοίπων ως άμεση σωτηρία τους.
Οι κυρώσεις που ανακοινώθηκαν μέχρι στιγμής θα χρειασθούν μήνες ή και χρόνια για να προξενήσουν αισθητό, πραγματικό πόνο στη Ρωσία, επομένως η Δύση ελάχιστα έπραξε ή πράττει ώστε να μειώσει εμπράκτως την τεράστια πιθανότητα εντός των προσεχών ημερών να κατέχει πλήρως ο Πούτιν τον έλεγχο των λειτουργικών μοχλών και των ουσιαστικών δομών του ουκρανικού κράτους. Η Δύση κινούμενη στα όρια του τραγελαφικού εξαπολύει δαιμονολογικούς αφορισμούς κατά του «τρελού» και απειλεί για σκληρές κυρώσεις, ενώ «διαμηνύει επανειλημμένα» πως θα στηρίξει (sic !) τους Ουκρανούς .
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και αμφιβολιών, οι μηχανισμοί πληροφοριών των Δυτικών, μας προειδοποίησαν με ακριβείς όρους να περιμένουμε (περισσότερο ή λιγότερο) ακριβώς αυτό που βλέπουμε ! Κάποιοι ευχολόγοι μαζί με καθ΄έξη ειρηνοπαθείς (αριστερούς και δεξιούς) νόμιζαν ότι τα «πολεμικά παίγνια» του Πούτιν ήταν μια περίτεχνη μπλόφα, λόγω της αποτυχίας του τις προηγούμενες εβδομάδες να προπαρασκευάσει πολεμόχαρα την ρωσική κοινή γνώμη σε ικανό βαθμό (στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης υπήρχαν περισσότερες ειδήσεις για το βρετανικό κυβερνητικό «partygate», παρά για την εξελισσόμενη για την Μάνα Πατρίδα δόλια απειλή από την «ύπουλη Ουκρανία» και το «αμερικανοκίνητο ΝΑΤΟ».
Επομένως, θα μπορούσαν και θα έπρεπε νωρίτερα να είχαν γίνει πολύ περισσότερα από τις πλουτοκρατικές ή πλούσιες δυτικές κυβερνήσεις για να υπερασπιστούν την Ουκρανία, που ξάφνου την συμπόνεσαν παθιασμένα.
Αλλά με κίνδυνο να ακουστεί σκληρό, αυτή η διαπίστωση μοιάζει με το … χυμένο γάλα. Για άλλη μια φορά μια αμερικανόπνευστη φάρσα με θλιβερή παρηγορία το Πιλάτειο «ο γέγραφε γέγραφε», καθώς το αίμα που χύνεται είναι των Ουκρανών και όχι των Δυτικών και Διεθνών Επικυριάρχων. Βεβαίως το ουσιώδες ερώτημα είναι «Τι τώρα; Τι περαιτέρω ;» Ακόμα κι αν – όπως φαίνεται πιθανότατο – ο Πρόεδρος Πούτιν κερδίσει την άμεση μάχη, αυτό δεν είναι το ίδιο με την τελική νίκη στον πόλεμο.
Όμως οι νικημένοι θα υποστούν πικρά βάσανα. Εγκαταλελειμμένοι από τους «προστάτες της Ελευθερίας» που … αναλήφθηκαν με ελικόπτερα στους ουρανούς της Σαϊγκόν αφήνοντας τους Βιετναμέζους συμπολεμιστές τους με τους τραγικούς αμάχους τους στην εκδικητική λύσσα των (δικαίως) αγανακτισμένων Βιετκόνγκ. Από τους ίδιους που μετέβαλαν σε μπουρλέσκο θέαμα τσίρκου την δρομαία απαγκίστρωση τους από το Αφγανιστάν, καθώς εισήλαυναν στην Καμπούλ οι τρομεροί Ταλιμπάν…..κ.ο.κ.
Υπάρχουν λοιπόν δύο σχετικά ζητήματα για τους Δυτικούς ηγέτες: πρώτον πώς να μεγιστοποιήσουν τα κόστη για τον Πούτιν και δεύτερον να καταδείξουν πολύ πιο ξεκάθαρα και να αποδείξουν στους πολίτες της Ουκρανίας ότι η Δύση είναι αποφασισμένη με το μέρος τους και δεν τους κοροϊδεύει, σαν απόμακρη βολεμένη κι απόμακρη κοσμική νεάζουσα γραία τους δυστυχείς επαίτες έξω από τον ναό όπου έκανε το καθωσπρέπει … ντεφιλέ της. Παρακολουθώ συστηματικά, με υπομονή και ενάργεια ποικίλους υπουργούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες Δυτικών χωρών και τους συμβούλους πληροφοριών τους, να λένε με «ανέξοδο» θράσος ότι ο αρπακτικός ταραξίας Πούτιν «έχει δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει». Επίσης ότι, ακόμα κι αν ο Πούτιν καταφέρει γρήγορα να εγκαταστήσει στην μ.Ζ. («Μετά Ζελένσκυ !») Ουκρανία ένα καθεστώς μιας μαριονέτας ή κάποιου συμπαθούς κανίς, θα αντιμετωπίσει αρκετά χρόνια δαπανηρής εξέγερσης (σε αίμα και χρήμα), σε μιαν ευρωπαϊκή αναπαράσταση του επώδυνου τραύματος στο Αφγανιστάν. Οι ίδιοι λένε ότι οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τη Δύση θα υποβαθμίσουν και κατόπιν θα εκμηδενίσουν την Ρωσική οικονομία και θα εξαθλιώσουν τον Ρωσικό λαό περιορίζοντας ή εξαλείφοντας την πρόσβαση στην δυτική χρηματοδότηση, στην δυτική τεχνολογία και τα δυτικά ανταλλακτικά.
Και οι δύο αυτές δηλώσεις μπορεί να είναι δυνητικά αληθινές. Αλλά το κόστος για τον Δυτικό «ελεύθερο κόσμο» μπορεί ακόμη να είναι πολύ υψηλό. Είναι κρίσιμο ότι όσον αφορά στην χρηματοδότηση ή στην έλλειψη ανταλλακτικών αεροπλάνων και διυλιστηρίων πετρελαίου, η Κίνα έχει την άμεση δυνατότητα να καλύψει πλήρως τα ελλείμματα για την Ρωσία που θα δημιουργούνται από τις κυρώσεις. Ο Πρόεδρος Σι Τζι Πίνγκ πιθανότατα δεν χαιρετίζει χαρούμενος την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά δεδομένου ότι έχει την διλημματική επιλογή να σταθεί ή μαζί με τις ΗΠΑ ή με τη Ρωσία, είναι αναπόφευκτο ότι θα συμπαρασταθεί στον Πούτιν, αν και πιθανώς με κάποιο (ακαθόριστο τώρα) τίμημα.
Γινόμαστε μάρτυρες της ιστορικής επιτάχυνσης μιας κοσμογονικής διαδικασίας : Της διαίρεσης του κόσμου μεταξύ των συγκεντρωτικών, πατριωτικών και συντονισμένων δυνάμεων της εθνικής αυτάρκειας, που αποπειρώνται να συγκροτήσουν έναν πολυπολικό ισόρροπο νέο κόσμο, με επικεφαλής την Κίνα, και των δυνάμεων της φιλελεύθερης, αντεθνικής, πλουτοκρατικής και πλούσιας, αλλά δημεγερτικής Δύσης. Αυτό το πελώριο, πολυσύνθετο και πολύπλευρο δρώμενο οδηγεί σε δύο αναπόφευκτα συμπεράσματα :
Πρώτον, ότι το ΝΑΤΟ πιθανότατα πρέπει να παρέχει εμφανέστερη στρατιωτική υποστήριξη στον λαό της Ουκρανίας, (παρά το ότι αυτή είναι μια τρομακτική ιδέα δεδομένης της αριστοτεχνικώς συγκεκαλυμμένης και εμμέσως υπονοούμενης απειλής του Προέδρου Πούτιν πως ενδέχεται να χρησιμοποιήσει πυρηνικά.)
Δεύτερον, και πιθανώς σημαντικότερο, ο πλούσιος Δυτικός κόσμος –και ειδικότερα η ΕΕ– πρέπει να μεγιστοποιήσει το βραχυπρόθεσμο σοκ στην ρωσική οικονομία, αντί να βασίζεται στην μακροπρόθεσμη υποβάθμισή της.
Αυτό θα απαιτούσε να στερηθεί κατάλληλα η Ρωσία την κάθε πρόσβαση στο δυτικό κεφάλαιο και στην απαιτούμενη ρευστότητα (με την αποβολή της από το σύστημα Swift για τη διευκόλυνση της μεταφοράς από τράπεζα σε τράπεζα) αλλά και να διακοπεί η εξάρτηση των Δυτικών από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Γιατί λοιπόν η Δύση δεν έχει θέσει σε εφαρμογή τέτοιου είδους εμπάργκο και μποϊκοτάζ που θα προκαλούσαν πραγματικό και άμεσο πόνο στη Μόσχα;
Αυτό συμβαίνει επειδή έτσι θα υπήρχε ένα σχετικό, αυτόματο και οδυνηρό σοκ: Πολλές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα δυσκολευθούν να πάρουν χρήματα που τους οφείλει η Ρωσία, ενώ μεγάλο μέρος της ΕΕ, (κυρίως η Γερμανία και η Ιταλία), είναι «αγκιστρωμένο» στους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Έτσι, ο κίνδυνος μιας σύντομης και απότομης οικονομικής επίθεσης στη Ρωσία είναι ότι τα φώτα θα σβήσουν προσωρινά … και στη Δύση (και όχι μόνο στη Γερμανία και την Ιταλία), επειδή κάθε χώρα θα μάχεται για να εξασφαλίσει το μεταφερόμενο «υγροποιημένο φυσικό αέριο» (LNG) από άλλους παραγωγούς).
Όμως το κομβικό θεμελιώδες σημείο είναι ότι αν θέλουμε να διατηρήσουμε αληθινά ελεύθερο τον τρόπο ζωής μας, αν θέλουμε πράγματι να υποστηρίξουμε πως δεν είναι σωστό η ισχύς να υπερβαίνει το δίκαιο και ότι ηθική αλλά κυρίαρχη σημασία έχουν πρωτίστως οι κανόνες εθνικοκοινωνικής συνύπαρξης και η δημοκρατία, τότε θα χρειαστεί να κάνουμε θυσίες. Αυτό που είναι εντυπωσιακό, απογοητευτικό και εν τέλει καταθλιπτικό είναι ότι οι επενδυτές στοιχηματίζουν ανενδοίαστοι και ανερυθρίαστοι ότι δεν θα υπάρξει καμία τέτοια θυσία: Ξέρουν πολύ καλά να «αγοράζουν με τα πυροβόλα» και έχουν φέρει τα χρηματιστήρια απότομα υψηλότερα για μιαν ακόμη φορά.
Το θέμα είναι ότι οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι Πλουτοκράτες προϋποθέτουν ότι η Δύση θα κάνει άλλη μια διαβολική συμφωνία, τούτη την φορά με τον Πούτιν. Ακόμη και όταν για περισσότερο από μια δεκαετία απέτυχαν να τον συγκρατήσουν ή να τον ελέγξουν, η αυθάδης υπόθεση είναι πως οι Δυτικοί ηγέτες, ανίατα μεταπολεμικοί, κοντόφθαλμοι και λαγόκαρδοι, θα πείσουν και πάλι τους εαυτούς τους ότι αυτόν τον «μισότρελο» μπορούν να τον χαλιναγωγήσουν, χωρίς να επιβάλλουν ένα σημαντικό οικονομικό τίμημα στους δικούς τους λαούς, μήπως αυτοί δεν αντέξουν άλλο, σιχαθούν, οργιστούν και εξεγερθούν.
Οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι Πλουτοκράτες μπορεί ενίοτε να φερθούν ανόητα. Επίσης οι αγορές παρά την λογιστική ψυχρή λειτουργία τους δεν είναι πάντα σωστές. Αλλά ως υποκατάστατα των ευσεβών πόθων, του κομπορρήμονος θράσους και της αδυναμίας των ηγετών μας, αξίζει να ληφθούν υπόψη όταν αναλύουμε και σχεδιάζουμε την προσωπική και συλλογική μας πορεία.
Κλείνω την παρούσα γρήγορη επισκοπική ματιά επ΄ αφορμή των τεκταινομένων στην Ουκρανία, επισημαίνοντας κάτι που μου προξένησε αμφιθυμική εντύπωση (θυμηδία για τις αρλουμπολογίες και θλίψη για τα επιπόλαια και ανυπόστατα δήθεν θέσφατα) το τελευταίο 48ωρο, όταν πέρασαν από τις κάμερες των τηλεοπτικών διαύλων και «γνωμοδότησαν» (με πόζα συγκλητικών) σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα, ποικίλοι τιτλούχοι και αξιωματούχοι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και στρατιωτικοί «ταγοί» και «λαγοί». Αρκετοί από αυτούς (ιδίως οι τέως εν όπλοις συνάδελφοί μου ) προέβησαν σε πομπώδεις και σχολαστικές αναλύσεις των ρωσικών στρατιωτικών αεροχερσαίων επιχειρήσεων με εμμονικές αναγωγές τους, όπως έλεγαν στον γερμανικό «μπλίτσκρίγκ», (δύο ανέφεραν και την ερμηνεία τους «κεραυνοβόλος πόλεμος»), που υποτίθεται πως είναι το πρότυπό τους. Ο «αστραπιαίος πόλεμος» (για το ακριβές της εννοίας), υπήρξε η πολεμική τακτική που επινόησε ο Γερμανός στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν στα μέσα της δεκαετίας του ‘ 30 και κατέγραψε το 1937, την εφήρμοσαν δε με πολλές επιτυχίες οι ομοεθνείς του.
Όμως οι ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν χρειάστηκε να προσπορισθούν γνώση και εμπειρία – που μεταφέρουν αρτιότατα μέχρι σήμερα, έως και το νυν θέατρο επιχειρήσεων στην Ουκρανία-, από την θεωρία περί «αστραπιαίου πολέμου». Και τούτο διότι από τα τέλη της δεκαετίας του ‘ 20 οι Ρώσοι – Σοβιετικοί συμπατριώτες τους θεωρητικοί του πολέμου και στρατηγιστές * υπήρξαν πράγματι πρωτοπόροι ενός νέου είδους πολέμου, με αεροχερσαίες επιχειρήσεις, συντονισμό Όπλων και χαρακτηριστικά την ταχύτητα, την κρούση και την διείσδυση, με σκοπό την σε βάθος διάρρηξη της άμυνας του εχθρού, την περικύκλωση των κέντρων διοίκησής του στα μετόπισθεν και την παράδοση ή τον αφανισμό τους. Σκεφθείτε την αναλογία με τα αναφερόμενα περί Ουκρανίας και κρίνετε.
* Στρατηγός Βλαντίμηρ Κυριάκοβιτς Τριανταφύλλωφ [Βλαδίμηρος Κυριάκου Τριανταφυλλίδης, (1894-1931), συγγραφεύς των «Κλίμακα Επιχειρήσεων των Συγχρόνων Στρατών» (1926) και «Χαρακτηριστικά των Επιχειρήσεων των Συγχρόνων Στρατών» (1929), όπου παρουσιάζονται αναλυτικώς οι θεωρητικές θέσεις του περί «Βαθείας Επιχειρήσεως» ή «Σοβιετικής Βαθείας Μάχης» που αυτός ονομάτισε. Εφονεύθη σε αερατύχημα στις 12 Ιουλίου του 1931 και έτσι σώθηκε από τις μεγάλες σταλινικές εκκαθαρίσεις].
Στρατάρχης Μιχαήλ Νικολάγιεβιτς Τουχασέφσκυ [Ιδιοφυής γόνος μιας οικογενείας ησσόνων ευγενών με φλαμανδικές ρίζες, (1893-1937), συγγραφεύς του «Οδηγίες περί της Βαθείας Μάχης», με ανάλυση περί «Βαθείας Επιχειρήσεως» (1935), αντίστοιχη και λεπτομερέστερη από τον φίλο του Τριανταφύλλωφ. Την ίδια χρονιά, προήχθη σε Στρατάρχη του Ερυθρού Στρατού, σε ηλικία 42 ετών.Το 1936 συνελήφθη …ως πράκτορας των Γερμανών και εκτελέσθηκε στις 11 Ιουνίου 1937, αφού … ομολόγησε βασανιζόμενος κτηνωδώς επί μήνες].
Γκεόργκι Σαμοήλοβιτς Ίσσερσον [(1898–1976), αφοσιωμένος μπολσεβίκος σπουδαίος συγγραφεύς στρατιωτικής θεωρίας περί του τακτικού και επιχειρησιακού επιπέδου, επίσης απολογητής και κήρυκας της «Βαθείας Μάχης». Σημαντικότερα έργα του ήσαν τα «Εξέλιξη της Επιχειρησιακής Τέχνης» (1932) και «Βασικές αρχές της Βαθείας Επιχειρήσεως» (1937) . Το 1937, ως Συνταγματάρχης, συνελήφθη για «αντικαθεστωτική δραστηριότητα» (!) και πήγε για … θεραπεία στα Γκουλάγκ, απ΄όπου εξήλθε με κατεστραμμένη υγεία, απεκατεστάθη και απελύθη με τον προηγούμενο βαθμό του].
Α. Κωνσταντίνου