ΕΝΑ ΤΑΧΥ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΝΥΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΔΡΩΜΕΝΟ Μέρος 1

Ο κόσμος μας αλλάζει εμφανώς και ανανεώνεται, διαφοροποιούμενος με πολλούς τρόπους. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Και επίσης, γιατί αυτό το δρώμενο μας αναδράμει στο κοσμογονικόν 1991;

Πράγματι, ο κόσμος μας αλλάζει συνεχώς. Τα διεθνή πράγματα αλλάζουν κάθε χρόνο, κάθε μήνα και μερικά εξ αυτών κάθε εβδομάδα. Αλλά, μερικές φορές η τροποποιητική αυτή διαδικασία επιταχύνεται. Η επιτάχυνση αυτή ημπορεί να έχει διαφόρους λόγους. Ένας πασιφανής και ήδη γνωστός λόγος είναι  ένας παγκόσμιος πόλεμος που διέλυσε ή κατακερμάτισε πολλά έθνη και ήλλαξε την δομή και τις λειτουργίες ολοκλήρου του κόσμου. Ένας άλλος λόγος παγκοσμίου αλλαγής, απλώς συμπτωματικός, είναι ότι υπάρχει πολύμορφη, μεγάλη πληθυμιακή, κοινωνική και οικονομική πίεση, από όλες τις κατευθύνσεις, οπότε και πάλιν ο κόσμος αλλάζει. Όμως το θέμα είναι πως αυτό δεν είναι αφορά σε κάποιο μοναδικό και παράδοξο φαινόμενο, τουναντίον αυτός είναι ο κανών. Συμβαίνει αυτό που υποτίθεται ότι θα συνέβαινε ! Απλώς αρκετές φορές το όλον δρώμενο είναι λίαν επώδυνο και αιματηρό.

Διαπιστώνουμε ότι, τα συστατικά χαρακτηριστικά του κρισίμου έτους 1991 έχουν πλέον ωριμάσει : Η Ρωσία του 1991 ήταν ένα καλάθι ιστορικών απορριμμάτων και εκρηκτικών υπολειμμάτων. Τώρα αυτό το καλάθι έχει γίνει μεγαλύτερο και είναι αρκούντως και λειτουργικώς τακτοποιημένο και καθαρό. Τότε η Κίνα ευρίσκετο στην αρχήν της δραστικής αναπτύξεώς της. Τώρα φαίνεται ότι προσεγγίζει καλπαστικώς στο τέλος αυτής της αναπτύξεως. Επομένως, είναι επίσης πολύ  σημαντικό να κατανοήσουμε και να αναφέρουμε ότι το 1991 ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά, αλλά πρέπει πράγματι να δούμε επίσης και την δεκαετία του 1970 για να την παραλληλίσουμε και να την συγκρίνουμε  με αυτό που συμβαίνει τώρα. Στην δεκαετία του 1970, είχαμε τον πόλεμο του Βιετνάμ, καθώς και τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο, ο οποίος είναι κατ΄ουσίαν ένα διαρκές μεσανατολικό χαρακτηριστικό περίπου για μία πεντηκοναετία.

Επίσης είχαμε τρομερά οικονομικήν αναταραχή, ώστε και στην πλουσιοτέρα τότε δυτική χώρα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ανεργία ήταν περισσότερη από 10% και ο πληθωρισμός ήταν πολύ επάνω από 10%. Ήταν μια περίοδος παγκοσμίου ταλαιπωρίας, της Δυτικής Υπερδυνάμεως μη εξαιρουμένης, εν μέρει λόγω του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου. Οι Άραβες «έκοψαν» τα καύσιμα προς την Δύση και αυτό πυροδότησε την συνακόλουθη οικονομικοκοινωνική αναστάτωση. Έτσι, όταν εξετάζουμε την δεκαετίαν του 1970, παρατηρούμε μια σειρά από συστατικά της που ομοιάζουν πολύ με αυτά της εποχής μας. Έχουμε πάλιν έναν Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο, έχουμε την Ρωσία να επιστρέφει στην παγκόσμιο αρένα ως ένα επικίνδυνος στρατιωτικοπολιτικός παίκτης, χαρακτηριστικό που δεν υπήρχεν εντόνως έκδηλο στην δεκαετία του ’70. Και επίσης έχουμε την ιδιάζουσα αίσθηση ότι όλα αποσυντίθενται ή και καταρρέουν.

Όπως στην δεκαετία του 1970, όχι μόνον το διεθνές σύστημα, αλλά η εσωτερική οικονομία και η εσωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και των κρατών – μελών της, καθώς και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ήτοι  τα εν γένει Δυτικά κράτη, έχουν τώρα μία κρίση. Έτσι, όταν εξετάζουμε αυτήν την πολύμορφο έννοια της παγκοσμίου αλλαγής, αναγνωρίζουμε πως εκδηλώνονται διεθνοπολιτικοί σταθερότυποι περισσότερον παρόμοιοι παρά διαφορετικοί προς τους παρελθόντες. Συνεπώς, εάν το αποδεχθούμε, τότε πρώτον, ενδεχομένως ημπορούμε να είμεθα προετοιμασμένοι και δεύτερον, αυτό ακριβώς πρόκειται να συμβεί, οπότε ουδενί λογω να πανικοβληθούμε από το γεγονός ότι όντως συμβαίνει. Όμως στην πραγματικότητα, σε τέτοιες περιόδους γενικευμένων κρίσεων, ο πανικός είναι ο κανών στις περισσότερες χώρες. Βεβαίως, όπως και πέρυσι…. και στα προηγούμενα πολλά χρόνια δεν τελειώνει ο κόσμος ! Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τον πανικό των μαζών επ΄ωφελεία τους, με ποικίλους τρόπους.

Το σημαντικότερον πράγμα που πρέπει να έχουμε κατά νουν τώρα, είναι ότι το νυν δρώμενο του παγκοσμίου ανταγωνισμού διαφέρει σαφώς από τον τρομακτικό Β’ Μεγάλο Πόλεμο του 1939-1945. Εκεί, οι επερχόμενες αλλαγές ήσαν ραγδαίες, αλληλένδετες και διαπλεκόμενες. Ο Β’ Μεγάλος Πόλεμος ήταν ένα «πολυδιαπλεκόμενο», πολυεπίπεδο και πολυσύνθετο γεγονός. Μετεμόρφωσεν ολόκληρον τον κόσμο, αλλά μέσω πολλαπλών αλληλουχιών διαπλοκών και διασυνδέσων. Βεβαίως, τα νυν τεκταινόμενα δεν είναι αντίστοιχα με τα τότε, όπως επίσης και τα της δεκαετίας του 1970 δεν ήσαν, ένας πόλεμος διαπλοκών. Όμως, το τωρινό διεθνοπολιτικό δρώμενο δεν είναι απλώς και μόνον ένα συγκυριακό ιστορικό φαινόμενο που λαμβάνει χώρα. Ενέχει «κάτι», το οποίον καθιστά πολύ δυσχερεστέρα την σαφή του παρατήρηση, στην ολότητά του.

Αυτό το πολύσημον «κάτι» είναι, μεταξύ άλλων, μια ιδιάζουσα και σημαίνουσα τεχνολογική στροφή. Στην δεκαετία του 1970, το αυτοκίνητο δεν ήταν «ξεπερασμένο». Απλώς δεν ήταν πλέον ιδιαιτέρως συναρπαστικό, όπως ενωρίτερον. Είχες απλώς ένα αυτοκίνητο, «ζούσες» με ένα αυτοκίνητο. Αντιστοίχως, έτσι είναι αυτήν την στιγμή το «μικροτσίπ», δηλαδή το ολοκληρωμένο κύκλωμα φύλλων ημιαγωγού. Συνομιλούμε πλέον μέσω του «Zoom», (της εφαρμογής – υπηρεσίας τηλεδιασκέψεως που επιτρέπει την σύνδεση έως και 100 ατόμων ταυτοχρόνως και την ανταλλαγήν εικόνος και ήχου. Οι συμμετέχοντες ημπορούν να έχουν πρόσβαση από οποιανδήποτε συσκευή έχει σύνδεση στο διαδίκτυο, όπως υπολογιστής, υπολογιστής –  ταμπλέτα «tablet», κινητό τηλέφωνο) δηλαδή εν τέλει συνομιλούμε μέσω μικροτσίπ, αυτό δε πριν από μία δεκαετία θα ήταν κάτι το ιδιαίτερον. Τώρα, είναι απλώς ακόμη άλλο ένα «ήδη γεγονός». Η τεχνολογία είναι ένας πολύ καλός τρόπος για παρατηρήσουμε αυτήν την μετάπτωση της επιδραστικότητος των πραγμάτων.

 Όταν φθάνουμε στο τέλος μιας περιόδου στην οποίαν κυριαρχεί μια συγκεκριμένη τεχνολογία, όπως π.χ. ο ηλεκτρισμός, αλλ΄όμως αναδύονται και κυριαρχούν άλλα πράγματα, τότε επέρχεται μεγάλη αναταραχή. Οι άνθρωποι ανησυχούν πράγματι για αυτό. Διότι προβληματίζονται τι πρόκειται να συμβεί στον κόσμο; Το επερχόμενο συμβάν λοιπόν, επέρχεται από την απαλοιφή  ισχυουσών κυριαρχιών και εξουσιών. Και αυτό σημαίνει σαφώς ότι ευρισκόμεθα στα πρόθυρα μιας νέας εποχής. Έτσι, αντί να περιμένουμε ψυχραίμως και προπαρασκευασμένοι μια νέαν εποχή, διακατεχόμεθα από μιαν ομιχλώδης αίσθηση αποτυχίας, ότι «όλα αποτυγχάνουν» και ουδέν τελεσφορεί. Σε ένα τέτοιο σημείον ευρισκόμεθα αυτήν την ιστορική στιγμή. Ειδικότερον στο τεχνικό μέτωπο, όπου οι άνθρωποι ενώ πασχίζουν να ανακαλύψουν έναν διάδοχο των μικροτσίπ, ταυτοχρόνως συνεχίζουν να ψάχνουν για περισσότερα μικροτσίπ !

Οι κυρίαρχες της Δύσεως Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια επινενοημένη, μία «κατασκευασμένη»  χώρα. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δυτικές Μεγάλες Δυνάμεις, την Αγγλία και  την Γαλλία, που είναι «οργανικές» χώρες, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί σταθερώς με την πάροδον του χρόνου, οι ΗΠΑ είναι μια χώρα που εκτίσθη από το «τίποτα», μέσω της μεταναστεύσεως, μέσω μαζικών μετακινήσεων ανθρώπων σε αυτήν και μέσω της τεχνολογικής εξελίξεως. Άρα είναι ένα κράτος ολότελα διαφορετικόν από τον υπόλοιπον κόσμο.

Τώρα, σε αυτήν τους την ιδιότυπο εξελικτική  διαδικασία, πρέπει στατιστικώς να υπάρξει και αποτυχία. Ακόμη και στην διαδικασίαν εξελίξεως μιας εξαιρετικής και λίαν ισχυράς εφευρέσως, θα υπάρξει και η πιθανότης δυσλειτουργίας, αποτυχίας ή και καταρρεύσεως. Συνεπώς για όλους τους «διεθνοπολιτικούς παίκτες» υπάρχει μια περίοδος με εγγενώς ενσωματωμένη την αποτυχία. Αυτό που «κάνει την διαφορά» για τις Ηνωμένες Πολιτείες εν σχέσει προς άλλες χώρες είναι ότι, έως τούδε υπέστησαν μόνον περιοδικές παροδικές  αποτυχίες. Είχαν την δυσλειτουργία τους κατά την διάρκεια της Μεγάλης Υφέσεως, είχαν  την αποτυχία και κατάπτωσή τους μετά τον Εμφύλιον Πόλεμο, έχουν την αποτυχία τους σήμερα καθώς απέτυχαν να παγιώσουν τον «Αμερικανικόν Αιώνα», ως πλανητική μονοδύναμη μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Έτσι, η ύπαρξη αυτών των παροδικών αποτυχιών τους είναι ενσωματωμένη στον πνευματικό και υλικό τους πολιτισμό. Αυτό που πράττουν οι Αμερικανοί κατά την διάρκειαν της τρεχούσης περιόδου, όπως σε όλες τις περιόδους δυσλειτουργικών πολιτικοκοινωνικών ζυμώσεων, είναι να επιδεικνύουν οργήν ο ένας εναντίον του άλλου, κατηγορούντες όλοι τους πάντες, ιδιαιτέρως δε τους πολιτικούς !

Μετά μιαν «αποτυχία» έρχεται στο προσκήνιον της αμερικανικής δημοσίας ζωής κάποιος δημιουργικός πρωτοπόρος, ιδιόρρυθμος και λίαν ευφυής τύπος, όπως ακριβώς το 1903, ο περιβόητος Χένρυ Φορντ, ο βιομήχανος, επιχειρηματίας και ιδρυτής, της αυτοκινητοβιομηχανίας «Ford Motor Company»,  θεωρούμενος ως πατήρ της «γραμμής συναρμολογήσεως», χρησιμοποιουμένης στην μαζική παραγωγή. Αυτός την επενόησεν, οπότε και συνεκρότησε μιαν  εξόχως κερδοφόρο, παραγωγική βιομηχανία και αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, προσιτών στον λαό, όπου  ημπορούσαν επίσης να προβάινουν σε επισκευές των πωληθέντων οχημάτων τους. Οι Γάλλοι ανέπτυξαν λίαν ενωρίτερον των Αμερικανών ποικίλους εξαιρετικούς τύπους αυτοκινήτων, αλλά ουδέποτε ηδυνήθησαν να συλλάβουν την ιδέαν της μαζικής τους παραγωγής, διαχειριζόμενοι επιτυχώς το δίπολον κόστους -αποτελεσματικότητος.

Έτσι, αυτό που έχουμε τούτη την στιγμή στην αμερικανοκρατουμένη Δύση είναι αυτή η «ρέουσα περίοδος», κατά την οποίαν όλοι οι μακροπρόθεσμοι κύκλοι χρέους και όλοι οι βραχυπρόθεσμοι κύκλοι συνδυάζονται και συλλειτουργούν, ώστε να προχωρήσουν προς ανασυγκρότηση, η οποία επί του παρόντος φαίνεται να αποτυγχάνει. Άρα ευρισκόμεθα σε μια περίοδον όπου η οικονομία των ανεπτυγμένων χωρών πρέπει να εξυγιανθεί και να χαλαρώσει. Μετά την επισυμβάσα κρίση του 2008 έχει κινηθεί αδιακόπως και λίαν ταχέως.

Eυρισκόμεθα σε μιαν περίοδον οπότε θα εκδηλωθούν πλήρως οι κοινωνικές εντάσεις της μεταναστεύσεως, κατασταθείσες λίαν αισθητές και πραγματικές στην Ευρώπη, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Eυρισκόμεθα επίσης σε μιαν περίοδο όπου το δυτικό πολιτικό σύστημα, όπως αυτό εδομήθη μεταψυχροπολεμικώς, φαίνεται απλώς ότι δεν ημπορεί να συνεχίσει υφιστάμενο έτσι.

Αυτό που συμβαίνει στις «κρατούσες» ΗΠΑ είναι ότι το πολιτικό σύστημα έχει φθάσει σε ένα είδος αδιεξόδου, όπου δύο πρόσωπα κυριαρχούν σε αυτό, ο νυν Πρόεδρος  Μπάιντεν και ο τέως Πρόεδρος Τραμπ, ενώ ουδείς δύναται να διατυπώσει σαφώς τι ακριβώς πρόκειται να πράξουν αμφότεροι, εκτός από το ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος τελικώς «θα τα πάει καλά». Και αυτή η γενικευτική ασάφεια  σημαίνει ότι έχουμε μια πολιτικήν αλλαγή. Μεταψυχροπολεμικώς εφ΄ όσον συμβαίνει αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει αμέσως απήχηση στον υπόλοιπο κόσμο, απλώς και μόνον επειδή αυτό που κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαιτέρως τεχνολογικώς, αλλά και στρατιωτικώς και εν γένει οτιδήποτε άλλο, είναι καθ΄ όλους…. «οριστικόν».

Βεβαίως δεν υφίστατο η ιδία κατάσταση από την ίδρυση των ΗΠΑ και ένθεν, είναι όμως τώρα. Αυτό σημαίνει ότι η ασθένεια, την οποίαν έχουν οι ΗΠΑ κατά μίαν περίοδον οπότε νοσούν, εξαπλώνεται. Διότι επί παραδείγματι γεννάται το ερώτημα, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες σταματήσουν πράγματι να πληρώνουν τα πελώρια εξωτερικά χρέη τους, ….. πώς θα είναι η ιταλική οικονομία; Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το εξωτερικόν χρέος των ΗΠΑ υπερβαίνει τα τρία τρισεκατομμύρια δολλάρια !

Έτσι φαίνεται ότι το σημαντικότερον πράγμα της τρεχούσης περιόδου είναι η σιωπηρά πέδηση και η έμμεσος «συνθηκολόγηση» με τις ΗΠΑ της αναδυομένης υπερδυνάμεως Κίνας, για οικονομικούς λόγους. Οι Κινέζοι χρειάζονται πολύ επενδυτικό κεφάλαιο. Οικοδόμησαν την οικονομική άνθησή τους, την αρχική τους άνθηση με αμερικανικά χρήματα, με επενδύσεις σε εταιρείες που αγοράζουν αμερικανικά προϊόντα. Λίαν προσφάτως ο Πρόεδρος Μπάιντεν και ο Πρόεδρος Σι συνηντήθησαν στο Σαν Φρανσίσκο διεξαγαγόντες μια πολύ … ωραία συνάντηση. Ένα σημαντικόν στοιχείο της συναντήσεως ήταν πως ένας σωρός Αμερικανοί επιχειρηματίες παρέμειναν «στα αζήτητα» της συναντήσεως, επειδή παραμένει  αδήριτον γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ημπορούν να κάνουν επενδύσεις σε ξένες «αντίπαλες»  χώρες. Επίσης τέτοιες χώρες δεν ημπορούν να κάνουν αφράκτως πολλές επενδύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Άρα εδώ κλεις του δρωμένου είναι η πολιτική  και στρατιωτική σχέση των επιχειρήσεων με την κυβέρνηση. Συνεπώς ένα πρόβλημα που όντως ανεμένετο, η οικονομική αποτυχία στην Κίνα, τώρα εκδηλώνεται ως κάτι λίαν ζωτικής σημασίας.

Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να εκφύγει από την αφασία και την απραξίαν της, να απαλλαγεί από αυτήν την «μηδενική» της αποφασιστικότητα. Τι ακριβώς κάνουν οι σύγχρονοι «Ενωσιακοί» Ευρωπαίοι ; Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ως σκοπόν της μιαν ελευθέρα αγορά. Το σημερινό πρόβλημα εγεννήθη καθώς μια αρχικώς ευρωπαϊκή ελευθέρα αγορά εφαίνετο να είναι ένα τεράστιον εύελπι πράγμα, ενώ τώρα η ευρωπαϊκή ελευθέρα αγορά κολυμπά σε έναν κόσμο γεμάτο αγορές ! Οι «Ενωσιακοί» Ευρωπαίοι δεν είναι σε θέση να κάνουν αυτό που θέλουν, δηλαδή να συναγωνισθούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να τις αντιρροπήσουν. Συνεπώς, οι Ευρωπαίοι πρέπει συντόμως να λάβουν τεράστιες αποφάσεις. Μονήρως, αλλά  και ομαδόν ! Το πρώτον ορατό σημείον της  ευρωπαϊκής αποδομήσεως ήταν ότι οι Βρετανοί εξήλθαν της ΕΕ. Δεν είχαν κανέναν εμφανή ουσιώδη λόγο να εξέλθουν. Όμως και αυτοί και οι εταίροι τους εγνώριζαν ότι αυτό θα συνέβαινε. Υπάρχουν, εν τέλει, πολλές χώρες που αψηφούν την ΕΕ. Η ΕΕ δεν ημπορεί να χρησιμοποιεί μία τράπεζα για να χειρίζεται τόσον τα γερμανικά όσον και τα ιταλικά νομίσματα. Επομένως, η ΕΕ είναι ένα ατελές «συνεχές», μια σειρά πραγμάτων που συνδέονται, αλλά δεν συνδέονται. Κατά το μάλλον, η Ευρώπη δεν θα εξέλθει από τον πόλεμον της Ουκρανίας όπως πριν. Θα εξέλθει πολύ αβεβαιοτέρα και κατακερματισμένη. Υλικώς και πνευματικώς.

Κάποιος στρατιωτικός σχολιαστής είπε κάποτε πως όλοι οι πόλεμοι εκκινούν στα Βαλκάνια, και πράγματι υπήρχαν αντικειμενικοί ιστορικοί λόγοι δικαιολογούντες τον φραστικόν του αφορισμό. Σκεφθείτε ψυχραίμως : Ο πόλεμος που είχαμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όπου το ΝΑΤΟ, υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, εβομβάρδισεν την Σερβία για να «σώσει» το Κοσσυφοπέδιον, (αυτό που οι Δυτικοί επίστευαν τότε πως ήταν το Κοσσυφοπέδιον), τώρα έχει εκδηλωθεί ατύπως και πάλιν. Η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο δεν έχει διευθετηθεί ! Οι Σέρβοι έχουν σαφώς φθάσει σε ένα σημείον όπου δεν είναι έτοιμοι να ζήσουν με τα όρια που θέτει το ΝΑΤΟ. Επομένως, δεν είναι καθόλου αδύνατο να πάμε σε πόλεμο. Ως βαίνει το πράγμα δεν υπάρχει τρόπος παρακάμψεώς του. Βεβαίως οι Ρώσοι θα το ήθελαν αυτό, διότι οι Ρώσοι επιζητούν περιπαθώς ένα πράγμα : να ανησυχούν οι Αμερικανοί για κάτι άλλο εκτός από τις ρωσικές δράσεις. Όσον οι ΗΠΑ ανησυχούν περισσότερον για κάτι άλλο, τόσον ολιγότερον ημπορούν να ασχοληθούν με την Ουκρανία.

Κατά την εκτίμησή μου αυτό θα ήρεσεν ιδιαιτέρως στους Ρώσους, αλλ΄ όμως θα τους το προσφέρουν αστόχαστα οι Αμερικάνοι; Εάν λοιπόν η Σερβία επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο και δημιουργηθεί η αντίληψη ότι διαπράττει «γενοκτονία», όπως την προηγούμενη φορά, τότε το ΝΑΤΟ υπό την Αμερική έχει υποχρέωση να κάνει κάτι. Αυτή θα είναι η δοκιμασία του ΝΑΤΟ. Οι Ευρωπαίοι έχουν κουρασθεί ιδιαιτέρως να παίζουν το ελειμματικό και ατελέσφορο παίγνιον της Ουκρανίας. Έχουν κουρασθεί από τις δυσβάστακτες υποχρεώσεις που έχουν στο πλαίσιον του ΝΑΤΟ.

Βεβαίως έχουν βαρεθεί να αντιμετωπίζουν τους Αμερικανούς ωσάν να ήσαν οι Αμερικανοί «Ευρωπαίοι στην θέση των Ευρωπαίων» ή μία συγκεκαλυμμένη κατοχική δύναμη, με όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτής της αντιμετωπίσεως. Και αν έλθει αυτός ο «κοσσυφοπεδικός» πόλεμος, θα είναι ένας πόλεμος ο οποίος κατά κάποιον τρόπο θα ευρίσκεται στην καρδία της Ευρώπης, ακόμη περισσότερον από ό,τι η Ουκρανία. Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι. Τόσον το ΝΑΤΟ, όσον και η ΕΕ αμφισβητούνται πολυποικίλως από τους Ευρωπαίους. Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν έχουν απάντηση. Θα την λάβουν λοιπόν ως αποκύημα των «άνωθεν» και «έξωθεν» σχεδιασμών. Και αυτό είναι ένα άλλο μελλοντικό ιστορικό κεφάλαιο το οποίον θα είναι ολότελα διαφορετικό. Ας εξετάσουμε επίσης και τους «πανταχού διεισδύοντες» Τούρκους στην Κεντρικήν Ασία. Εμπλέκονται εκεί ολοέν και περισσότερον, με πολλούς τρόπους, εις βάρος των Ρώσων, ίσως δε «εισάγονται» εκεί ως μια νέα δύναμη.

Τι μας λέγουν τα ανωτέρω για το πώς αναδιαμορφούται ο κόσμος; Η κλεις του ουσιώδους συλλογισμού είναι ότι πάντα υφίστανται αυτές οι αλλαγές και οι πόλεμοι. Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται, ούτε προσέχει. Τώρα είναι επειδή οι Ρώσοι έχουν ανάγκη καθώς οι ΗΠΑ πρέπει να ελέγξουν τα νότια σύνορα της Ρωσίας. Τα νότια σύνορα της Ρωσίας είναι στον Καύκασο, και αυτός είναι άλλο ένα μέρος όπου οι Ρώσοι ημπορούν να πληγούν, ενώ βεβαίως και δεν θέλουν να πληγούν πάλιν. Έτσι, οι ΗΠΑ μεταφέρουν τις συμμαχίες τους μακριά, από την μια χώρα στην άλλη, όπως για παράδειγμα μακριά από το Αζερμπαϊτζάν, που είναι μια πολύ πλουσία χώρα. Οι ΗΠΑ «μετεκόμισαν» την (μέσω Τουρκίας) συμμαχία από εκεί στην Αρμενία, η οποία εστράφη προς Δυσμάς, αλλά έχασε την ρωσικήν κάλυψη και συνετρίβη στο Αρτσάχ / Καραμπάχ.

Λίαν προσφάτως, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία υπέγραψαν μια συνθήκη με την Αρμενία, υποσχόμενες να της μεταφέρουν συστήματα αεραμύνης … και ούτω καθεξής. Αυτό το γεγονός αλλάζει άρδην την γεωπολιτική πραγματικότητα σε αυτήν την περιοχή, επειδή επαναφέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μιαν θέση όπου ευρίσκοντο κατά την διάρκειαν του Γεωργιανού πολέμου, όταν οι ΗΠΑ ήσαν παρούσες εκεί, αλλά τοποθετεί αμέσως και ευθέως τις ΗΠΑ και μέσω Γαλλίας το ΝΑΤΟ, σε θέση υπερασπίσεως ενός πρώην ρωσικού κράτους εάν οι Ρώσοι κινηθούν προς Νότον. Οι Ρώσοι καθόλου δεν θέλουν να έρθουν στο Νότο, αλλά εάν υπάρξει αστάθεια ή υπάρχουν εκεί οι Αμερικανοί, (πράγμα που για τους Ρώσους είναι ένα και το αυτό), τότε θα πρέπει να πραγματοποιήσουν εκεί κάποιο είδος επιχειρήσεων.

Α. Κωνσταντίνου

Similar Posts