“Ιστορική Μοίρα” [Μεταπολιτικά Σημειώματα θ’]

Μέρος 9 

Στο περιεκτικότατον «Άνθρωποι και Ερείπια» ο Έβολα αναπτύσσει μίαν σειράν ιδεών του Ρενέ Γκενόν σχετικώς με τα εργαλεία του αποκρύφου πολέμου.

Πρώτον, η διάδοση ποικίλων υλιστικών και θετικιστικών προκαταλήψεων περί «ιστορικής αιτιότητος» προξενεί «εκλεκτικήν τύφλωση» και στους ευφυείς φιλομαθείς όσον αφορά στην απόκρυφον διάσταση της Ιστορίας.

Δεύτερον, για να αποτραπούν από το να εύρουν την αλήθεια αυτοί που απορρίπτουν τον υλισμόν, διαδίδονται ψευδείς πνευματικές ή ιδεαλιστικές αντιλήψεις περί Ιστορίας (όπως επί παραδείγματι εκείνες του Χέγκελ και του Μπεργκσόν).

Τρίτον, όταν τα αποτελέσματα της ανατροπής αρχίσουν να εμφανίζονται στο  υλικόν επίπεδον και προξενούν μιαν αντίδραση επ’ ονόματι  ιδανικών προερχομένων από το παραδοσιακόν παρελθόν, οι παράγοντες εκλύσεως της ανατροπής διαδίδουν πλαστές ή παραμορφωμένες εκδοχές αυτών των ιδεών παραδοσιακής προελεύσεως, έτσι ώστε «η αντίδραση κατά της ανατροπής να περιορίζεται, να παρεκκλίνει ή ακόμη και να οδηγηθεί προς την αντίθετον κατεύθυνση».

Τέταρτον, δεδομένου ότι «η βάση της τάξεως που πρέπει να καταστραφεί ευρίσκεται στο υπερφυσικόν στοιχείον -δηλαδή στο πνεύμα– που συλλαμβάνεται όχι ως μία φιλοσοφική αφαίρεση ή ως στοιχείον πίστεως, αλλά ως μία ανωτέρα πραγματικότης, ως σημείον αναφοράς για την ενσωμάτωση οτιδήποτε ανθρωπίνου». Συνεπώς όλες οι γνήσιες πνευματικές επιθυμίες καθοδηγούνται δολίως από τις δυνάμεις της διαλύσεως ώστε να διοχετεύονται σε αντεστραμμένες μορφές πνευματικότητος κατευθυνόμενες προς τους στόχους της Αντιπαραδόσεως.

Πέμπτον, για να αποδυναμώσει, να εκτροχιάσει και να καταστρέψει κάθε πραγματικήν αντίθεση η οποία θα ηδύνατο να διατηρείται και να επιμένει, ο εχθρός ενθαρρύνει τα όργανά του να επιτίθενται ακαταπαύστως ενάντια σε όσους μοιράζονται τις ίδιες παραδοσιακές αρχές και συνάμα να υιοθετούν υποκριτικώς τις αρχές των μαχητών της παραδόσεως, νοθεύοντες τα μηνύματα και τις κατευθύνσεις της καθοδηγήσεως. Ένα παράδειγμα της πρώτης τακτικής είναι η προώθηση της ανθενωτικής, της εσωκομματικής ή της φατριακής συγκρούσεως μεταξύ των διαφόρων κύκλων της εθνικής παραδοσιοκρατικής αντιστάσεως: «Έτσι, προσπαθούν με κάθε δυνατόν τρόπο να οδηγήσουν οποιανδήποτε ανωτέρα ιδέα να ενδώσει στην τυραννίαν των ατομικών συμφερόντων ή σε τάσεις σαγήνης, υπερηφανείας και εξουσίας».

Ένα παράδειγμα της δευτέρας τακτικής είναι η ενθάρρυνση της εκάστοτε εθνικής ή και παραδοσιοκρατικής αντιπολιτεύσεως να ασπασθεί αβιάστως και άνευ σπουδής τις αρχές του εχθρού ώστε να αποκτήσει στιγμιαία ρητορικά ή πολιτικά πλεονεκτήματα. Ένα χρήσιμο και ακριβές σύγχρονο παράδειγμα είναι η τάση των Ευρωπαίων Εθνικιστών να διενεργούν έκκληση σε ποικίλες μορφές ηθικής οικουμενικότητος, υπονομεύουσες εν τέλει κάθε Εθνικισμόν, απλώς και μόνον για να κερδίσουν ευθηνούς ευκαιριακούς βαθμούς (επιρροής ή εκλογικών ποσοστών) εναντίον των καθεστωτικών δυνάμεων. Ο Έβολα τονίζει ότι «η άνευ όρων πίστη σε μιαν ιδέα είναι η μόνη δυνατή προστασία από τον απόκρυφον πόλεμο», σε αντίθεση με τον αλαζονικόν εγωισμόν, ο οποίος οδηγεί σε εσωτερικές φατριακές διαμάχες ή με τον πολιτικόν πραγματισμόν, ο οποίος συχνάκις οδηγεί κάποιον να υιοθετήσει εν τέλει την ιδέαν του εχθρού.

Έκτον, εάν οι δυνάμεις της ανατροπής κινδυνεύουν  να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν, τότε θα εκτρέψουν την δημοσίαν οργήν ενάντια σε διαφόρους «αποδιοπομπαίους τράγους». Ο Έβολα όντως σημειώνει ότι τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» ημπορεί να παριστούν μίαν προσπάθειαν ώστε οι Ελευθεροτέκτονες και οι Ιουδαίοι να καταστούν αποδιοπομπαίοι τράγοι μίας πολύ βαθυτέρας συνωμοσίας. Ενδεχομένως σήμερον να μην είχε τέτοιες σκέψεις, καθώς το 1953 όταν εδημοσιεύθη για πρώτη φορά το «Άνθρωποι και Ερείπια» η κατά το πλείστον σιωνιστική φύση των κυριάρχων δυνάμεων δεν ήταν τόσον εμφανής όσον σήμερον. 

΄Εβδομον, όταν η ανατροπή εξελίσσεται αρκούντως, ώστε να προξενήσει αντίδραση, αυτή η αντίδραση ημπορεί να εκτραπεί από την υψιπετή επιδίωξη μιας νέας υγιούς κοινωνίας βασιζομένης σε αιώνιες αλήθειες, να εκτραπεί σε επιστροφήν απλώς προς μιαν παλαιοτέρα μορφήν κοινωνίας, στην οποίαν η ασθένεια απλώς δεν είναι τόσον προκεχωρημένη.  Έτσι είναι πιθανόν να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με μίαν ηπία και ηρεμιστικήν προσέγγιση του τύπου «κάθε πέρυσι και καλύτερα» και να εκδηλώνουμε θυμοαναληπτικές προσαρμοστικές νοσταλγίες προς παρελθούσες δεκαετίες όπως εκείνην του ΄50, του ΄80 ή του 20ου  αιώνος ή της Εθνεγερσίας. Βεβαίως εάν επί παραδείγματι ηδυνάμεθα να επιστρέφαμε στην δεκαετίαν του 1950, οι απόγονοί μας θα αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα εβδομήντα τέσσαρα έτη αργότερον.

Όγδοον, όλες οι αρχές ή οι θεσμοί δύναται να υπονομευθούν εάν οι άνθρωποι τους συγχέουν με τους εκπροσώπους τους. Όλοι οι εκπρόσωποι είναι αναποφεύκτως ατελείς ως ανθρώπινα και όχι θεϊκά όντα, αλλά όταν αυτές οι ατέλειες έρχονται στο φως, τότε οι παράγοντες και πράκτορες της ανατροπής υποστηρίζουν ότι είναι ο ατελής θεσμός ή η θεμέλιος αρχή του που πρέπει να αντικατασταθούν και όχι οι εσφαλμένοι ή ανίκανοι εκπρόσωποί τους.

Ένατον, ο Έβολα ισχυρίζεται ότι ένα από τα κυρίαρχα εργαλεία της ανατροπής είναι,

Επ’ αυτού ο Έβολα υποστηρίζει ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός ήταν αρχικώς ένα όχημα της γνησίας Παραδόσεως αλλά εδιηθήθη και κατελήφθη από λησταντάρτες της Αντιπαραδόσεως.

Ωστόσον, όλες αυτές οι τεχνικές, οι τακτικές και οι μέθοδοι των δυνάμεων της παρακμής, εμπίπτουν σε δύο θεμελιώδεις ομάδες:

Την παντί τρόπω υποβοηθουμένη διάδοση των σηπτικών ιδεών (δηλαδή την προωθουμένη μεταπολιτικήν της πολυπλεύρου και ολοσχερούς εθνοαποδομήσεως) και

Την διείσδυση συλλογικοτήτων και προσώπων, φορέων της παρακμής, στις υφές των εθνικών θεσμών με σκοπόν την υπονόμευση και καταστροφήν τους.

Εφ΄όσον το κυρίαρχον ρεύμα της παρακμής στον τάδε ή δείνα βαθμόν, όντως δημιουργείται, διατηρείται και καθοδηγείται από τον απόκρυφον πόλεμον, είναι άραγε δυνατόν να χρησιμοποιηθούν τα ίδια μέσα ώστε να αντιστρέψουμε την παρακμή; Και ναι και όχι.

Οι Παραδοσιοκράτες δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να αντικατασταθεί η παρακμή με την «πρόοδον» δηλαδή με μιαν πρόοδο προς την υλοποίηση των ιδανικών της Χρυσής Εποχής, καθώς πιστεύουν ότι η παρακμή είναι το κυρίαρχον ρεύμα αυτών των χρόνων. Κάποιος δύναται να παρακμάζει, εκπίπτων από μιαν υφισταμένη Χρυσή Εποχή, ουδείς όμως προχωρεί προς αυτήν. Όμως, στο τέλος της Σκοτεινής Εποχής θα ανατείλει και πάλιν μία νέα Χρυσή Εποχή, οπότε παρά το ότι δεν ημπορεί κάποιος να προχωρήσει προς μίαν Χρυσήν Εποχήν, βεβαίως δύναται να παρακμάσει κινούμενος προς αυτήν. Ημπορεί να διολισθήσει σε αυτήν. Έτσι, από αυτήν την οπτικήν γωνία, η περαιτέρω εξέλιξη της παρακμής ημπορεί πράγματι να θεωρηθεί ως ένα είδος αληθούς προόδου και αισίας εξελίξεως, διότι τα πράγματα δεν δύνανται να βελτιωθούν έως ότου η παρακμή έχει προχωρήσει.

Αυτό όμως δεν είναι ένα επιχείρημα εφησυχασμού και αδρανείας, δεν είναι ένα λόγος ώστε να περιμένουμε απλώς μίαν απρόσωπον ιστορικήν μοίρα να ενεργήσει για εμάς. Διότι, όπως προαναφέραμε, η ιστορική μοίρα δεν είναι απρόσωπος. Λειτουργεί μέσω συγκεκριμένων ατόμων και ομάδων που έχουν ένα «μέρος να σταθούν» και έναν μοχλόν για να κινήσουν τον ανθρώπινο κόσμο.

Στην «Κρίση του Συγχρόνου Κόσμου» ο Ρενέ Γκενόν γράφει «…τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτής της εποχής είναι στην πραγματικότητα εκείνα τα οποία από πάντα υποδεικνύουν όλα τα παραδοσιακά δόγματα για την κυκλικήν περίοδον στην οποίαν αντιστοιχεί αυτή η εποχή (δηλαδή για την σκοτεινήν εποχή ή “Κάλι Γιούγκα”) … ότι από μίαν ορισμένη σκοπιά είναι αταξία και ανωμαλία, είναι ωστόσον και απαραίτητον στοιχείον μιας ευρυτέρας τάξεως, καθώς και μία αναπόφευκτος συνέπεια των νόμων που διέπουν την ανάπτυξη κάθε εκδηλώσεως. Ωστόσον, ας το ειπούμε αμέσως, αυτός δεν είναι κάποιος λόγος για να συναινέσουμε παθητικώς στην αταξία και στην σκοτεινήν ασάφειαν, οι οποίες φαίνεται στιγμιαίως να θριαμβεύουν, διότι εάν ήταν έτσι δεν θα είχαμε τίποτε καλύτερον να πράξουμε από το  να σιωπήσουμε. Αντιθέτως είναι ένας λόγος για να προσπαθήσουμε στο έπακρον να προετοιμάσουμε την διέξοδον από αυτήν την σκοτεινή εποχή, επειδή υπάρχουν πολλά σημεία ότι το τέλος της είναι ήδη εγγύς εάν όχι επικείμενο».

Ο Γκενόν δεν ισχυρίζεται απλώς ότι πρέπει να αντισταθούμε στην Σκοτεινήν Εποχή αλλά επίσης ότι υπάρχει ήδη αντίσταση. Και για αυτόν τον ισχυρισμόν του, προσφέρει ένα μεταφυσικόν επιχείρημα: «Αυτή η αντίσταση είναι επίσης μέρος της καθορισμένης τάξεως πραγμάτων, διότι η ισορροπία είναι το αποτέλεσμα της ταυτοχρόνου δράσεως δύο αντιθέτων τάσεων. Εάν η μία ή η άλλη ημπορούσε να παύσει να δρα εντελώς, η ισορροπία δεν θα απεκαθίστατο ποτέ και ο ίδιος ο κόσμος θα εξηφανίζετο. Αλλά η υπόθεση αυτή δεν έχει δυνατότητα πραγματοποιήσεως, διότι οι δύο όροι μίας αντιθέσεως δεν έχουν νόημα κεχωρισμένοι ο ένας του άλλου, ενώ όπως και αν φαίνεται, ημπορεί κανείς να είναι βέβαιος, ότι όλες οι μερικές και παροδικές ανισορροπίες συμβάλλουν εν τέλει στην πραγματοποίηση μιας συνολικής ισορροπίας».

Η άποψη του Γκενόν είναι ότι όλες οι πραγματικότητες αποτελούνται από αντίθετες δυνάμεις ευρισκόμενες σε ισορροπία. Σήμερα κυριαρχούν τα ρεύματα της Σκοτεινής Εποχής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα αντίθετά τους, τα αντιστασιακά ρεύματα της Χρυσής Εποχής απουσιάζουν εντελώς, διότι εάν απουσίαζαν ο κόσμος θα κατέρρεε σε απόλυτον χάος, αντί να εμφανισθεί η αντεστραμμένη κακή τάξη που υφίσταται σήμερον. Επομένως, ένα αντίθετον ρεύμα, απότοκον της Χρυσής Εποχής υπάρχει και ασκεί την αντισταθμιστική του επιρροή στην Σκοτεινή Εποχή, αλλά με κρυφόν και υπολειμματικόν τρόπο.

Επιπλέον, όπως και με τις δυνάμεις της παρακμιακές δυνάμεις της υπονομεύσεως και ανατροπής, αυτό το ρεύμα αντιστάσεως της Χρυσής Εποχής δεν υπάρχει απλώς ως μία ασώματος τάση. Είναι έργον συγκεκριμένων ατόμων και ομάδων, που πρέπει να υποστηρίζουμε με συνέπεια.



Similar Posts