Ευρωπαϊκή Παρακμή [Μεταπολιτικά Σημειώματα ‘η]

Μέρος 8 

«…..Η Ευρώπη είναι ένα μεγάλο αναίσθητον σώμα, κατειλημμένο και συντετριμμένο από μιαν ανησυχία που ουδείς τολμά να την εκφράσει. Ένα σώμα του  οποίου αίμα είναι ο χρυσός, σάρξ του είναι μηχανές, εργοστάσια και εξοπλισμοί, ενώ  εγκέφαλος του είναι μια … σελίς εφημερίδος. Ένα άμορφον σώμα που τινάσσεται, οδηγούμενον ακαταπαύστως από σκοτεινές και απρόβλεπτες δυνάμεις, το οποίον  συντρίβει ανελεήτως οποιονδήποτε προσπαθεί να του αντιταχθεί  ή ακόμη και να αποφύγει απλώς τον μηχανισμόν του.»Ιούλιος Έβολα: «Ευρωπαϊκή Παρακμή» (1928)

Περίπου προ μιας εκατονταετίας και επί σχεδόν μια πεντηκονταετίαν, ο μεγάλος παραδοσιοκράτης στοχαστής, εσωτεριστής και ιδεολογικοπολιτικός  διαφωτιστής, παρέθεσεν ένα τεράστιον σώμα  καθοδηγητικών κειμένων, τα οποία αποτελούν διαχρονικόν «ζείδωρον ύδωρ» για τους Εθνικιστές. Η Μεταπολιτική συγκρότησή μας δεν θα είναι  επαρκώς απαρτιωμένη εάν  δεν μεταβολίσουμε μεθοδικώς τα πολυποίκιλα νάματα της γνώσεως και της  σοφίας του.

Η λύση που προτείνει ο Διδάσκαλος Έβολα για το πολυσχιδές, πολυεπίπεδον και πολυσύνθετον πρόβλημα το απορρέον από την γενικευμένη επίθεση των δυνάμεων της εθνοαποδομήσεως εναντίον των παραδοσιακών εθνικών κοινωνιών, περιλαμβάνει πρωτίστως ως αναγκαία συνθήκη την «Παραδοσιακήν Αφύπνιση», κατά την διάρκειαν της οποίας οι πλέον αφοσιωμένοι υποστηρικτές της  Παραδόσεως συνειδητοποιούν επακριβώς την τεραστίαν έκταση στην οποίαν διεξάγεται η εν εξελίξει κοσμογονική μάχη στο μυστικό και απόκρυφο πεδίο.

Ωστόσον, ο ίδιος ο Ευρωπαίος Μύστης παραδέχεται επίσης ότι, προς το παρόν, δεν διαθέτουμε άνδρες ικανούς (ποιοτικώς και ποσοτικώς) για την πρέπουσα καταπολέμηση αυτής της ανθρωποκτόνου δαιμονικής πλανητικής ασθενείας. Συνεπώς το άμεσον αντίμετρον «πρώτης ανάγκης» αυτής μας της ελλείψεως είναι σαφώς τρίπτυχον : μεθοδική μελέτη, λεπτομερής πληροφόρηση και ακάματος ενάργεια !

Και συνεχίζει επεξηγών ο Διδάσκαλος Έβολα : «Ο απόκρυφος πόλεμος είναι εκείνος ο πόλεμος που διεξάγεται παρασκηνιακώς από τις δυνάμεις της παγκοσμίου ανατροπής, με την χρήση μέσων τα οποία είναι σχεδόν πάντα αόρατα στις συνήθεις μεθόδους διερευνήσεως. Ως εκ τούτου, η έννοια του αποκρύφου πολέμου ανήκει σε μια τρισδιάστατο άποψη της ιστορίας, όπου η ιστορία δεν θεωρείται επιφανειακώς, συμφώνως προς τις δύο διαστάσεις προφανών αιτιών, των γεγονότων και κινητηρίων δυνάμεων, αλλά συμφώνως προς  την τρίτη της διάσταση, εκείνην του βάθους: Ένα υπόγειον ρεύμα αποφασιστικών δυνάμεων και επιρροών, οι οποίες συχνάκις δεν είναι αναγώγιμες στο απλό ανθρώπινο στοιχείο, ατομικό ή συλλογικό.

Αξίζει να διασαφηνισθεί η έννοια του όρου «υπόγειον», καθώς δεν πρέπει να ταυτίζεται με ένα οποιοδήποτε σκοτεινό και παράλογον υπόστρωμα αντικειμενικής ιστορίας – κάτι που συμβαίνει εν  σχέσει με το γνωστόν πρόσωπο της ιστορίας, όπως στέκει το υποσυνείδητο εν  σχέσει με την αφυπνιστικήν συνείδηση του ατόμου. Αυτή, η αναλογία, αντιθέτως, ημπορεί να είναι μια κατάλληλος για εκείνους που είναι αντικείμενα και όχι υποκείμενα της ιστορίας, συμφώνως προς αυτήν την τρισδιάστατο άποψη των γεγονότων: «Αντικείμενα της ιστορίας», δηλαδή οι άνθρωποι που δεν επιδεικνύουν καμίαν επίγνωση των πραγματικών επιρροών οι οποίες επιδρούν στις σκέψεις και στις πράξεις τους, ούτε στους μέσω αυτών πραγματοποιηθέντες στόχους, οπότε φαίνεται έτσι πως επικεντρώνονται περισσότερον στο υποσυνείδητον και στο ασυνείδητόν τους παρά στην αφυπνιζομένη συνειδητότητά τους.

Από αυτήν την άποψη, στο επίπεδον του υποσυνειδήτου διενεργούνται τα αποφασιστικότερα  βήματα του αποκρύφου πολέμου. Ωστόσον, από την άποψη των πραγματικών θεμάτων της ιστορίας, τα πράγματα είναι αρκούντως διαφορετικά : Εδώ δεν πρέπει να ομιλούμε για το υποσυνείδητον ή το ασυνείδητον, αλλά μάλλον να αναλογιζόμεθα δυνάμεις που είναι πολύ περισσότερον από απλώς ευφυείς, δυνάμεις οι οποίες ξέρουν πολύ καλώς τι θέλουν και ποία ημπορεί να είναι τα προσφορότερα μέσα ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους. Θα ήταν εξαιρετικώς επικίνδυνον να υποθέσουμε ότι αυτό το υπόστρωμα της ιστορίας αποτελείται από το «ανορθολογικόν», από την «ζωή», από το «γίγνεσθαι» ή από οποιανδήποτε άλλη από αυτές τις ασαφώς οριζόμενες οντότητες, όπου έχει καταλήξει ο σύγχρονος ιστορικισμός στην προσπάθειά του να υπερβεί την θετικιστική ιστοριογραφία.

Πράγματι, θεωρώ αυτήν την παραδοχή του ιστορικισμού ως μίαν από τις προτάσεις που προωθήθησαν σε ορισμένα περιβάλλοντα μέσω αποκρυφιστικών μέσων, ακριβώς ως μέρος της στρατηγικής του αποκρύφου πολέμου στην σύγχρονον εποχή

Οι Σκοτεινές Δυνάμεις, οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα και κατευθυντήριον έστορα των πλανητικών Επικυριάρχων, δεν είναι μόνον εξαιρετικώς καταστροφικές, αλλά επίσης αποδεικνύονται παμπόνηρες, συνετές και με έναν ολοσχερώς διεστραμμένο τρόπον σοφές, διαγράφουσες μιαν αιματηρά τροχιά μέσα στις σελίδες της καταγεγραμμένης ιστορίας, αλλά και πολύ προ αυτής. Αναζητούντες την μεταπολιτικήν αρτιότητα οφείλουμε να εγγύψουμε λεπτομερειακώς και με την προσήκουσα προσοχή στην μελέτη του ζητήματος. Συνεπώς πρέπει να αναγνώσουμε προσεκτικότατα κάθε αποκαλυπτικήν ανάλυση των περιγραφομένων αδυσωπήτων τρομακτικών τακτικών, οι οποίες δεν έπαυσαν χρησιμοποιούμενες στην διαχρονική πλανητική πολιτική και πνευματική σύγκρουση.

Ο μεγάλος Διδάσκαλος της Ευρωπαϊκής Παραδόσεως Ιούλιος Έβολα εξήτασεν ενδελεχώς [στο περιοδικόν «La Vita Italiana», τόμος XXVI, τεύχος υπ΄αριθμόν 298 (Ιανουάριος 1938), άρθρον ονόματι «Considerazioni sulla guerra occulta» σελίδες 27-37] τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τους παγκοσμίους υπονομευτές (χρησιμοποιών ευφυέστατα κάποιες από τις ιδέες του φίλου του, σπουδαίου Γάλλου εσωτεριστή Ρενέ Γκενόν) και απετύπωσε μια σαφή σειράν αυτών των μεθόδων.

Στο εν λόγω αποκαλυπτικόν του κείμενον ανεφέρθησαν οι ενδεχόμενες, εν πολλοίς άγνωστες αιτίες οι οποίες πιθανώς να αποτελούν εκλυτικές πηγές του αποκρύφου πολέμου. Εδώ πρέπει να προστεθεί ότι ορισμένες από αυτές τις άγνωστες αιτίες ημπορεί απλώς να είναι τυχαίοι παράγοντες, καθώς δεν υφίσταται ανιχνεύσιμος λόγος ώστε να υποθέσουμε πως όλα τα ιστορικά γεγονότα είναι προϊόντα συνειδητών προθέσεων (ανοιχτών-εμφανών ή κλειστών-αποκρύφων). Στην Ιστορία συμβαίνουν βεβαίως και ατυχήματα.

Αλλ’ όταν κάποιος παρατηρεί πως οι ανθρώπινες υποθέσεις κινούνται σταθερώς προς μία κατεύθυνση, τότε δικαιούται να συμπεράνει ότι αυτό δεν είναι τυχαίον και ότι λειτουργεί κάποιος συνειδητός σχεδιασμός κατευθύνσεως αυτής της κινήσεως. Εάν τα συνειδητά σχέδια των προφανών δρώντων πρακτόρων δεν επαρκούν για να επεξηγήσουν τις ιστορικές τάσεις, τότε δικαιούμεθα και έχουμε χρέος να αποδώσουμε σε κρυφά σχέδια και κρυφούς δράστες-πράκτορες το εξελισσόμενο έργο.

Μεταξύ των συναφών μαρτυριών τις οποίες εξετάζει διεξοδικώς ο Έβολα είναι και οι ισχυρισμοί του διαβοήτου Αγγλοεβραίου πολιτικού, πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Βενιαμίν Ντισραέλι Κόμητος Μπήκονσφηλντ (1804-1881) ότι: «Ο κόσμος κυβερνάται από ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς από εκείνους που φαντάζονται αυτοί οι οποίοι δεν ημπορούν να ειδούν όπισθεν του προσκηνίου». Και επίσης ο βαρόνος Έβολα λέγει στο έργον του «Άνθρωποι και Ερείπια»: «Το κοινό δεν αντιλαμβάνεται ότι σε όλες τις συγκρούσεις εντός των εθνών και σε όλες τις συγκρούσεις μεταξύ των εθνών υπάρχουν, εκτός από τους προφανώς υπευθύνους για αυτές, κρυμμένοι ταραξίες οι οποίοι με τα εγωιστικά τους σχέδια καθιστούν αυτές τις συγκρούσεις αναπόφευκτες… Όλα όσα συμβαίνουν στην συγκεχυμένη εξέλιξη των λαών προετοιμάζονται κρυφίως ώστε να εξασφαλισθεί η κυριαρχία ορισμένων ανθρώπων: Αυτοί είναι οι άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι, που πρέπει να εύρουμε πίσω από κάθε δημοσία εκδήλωση».

Ο Έβολα αντιμετωπίζει επίσης και τα περιβόητα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» ως μία επιπλέον απόδειξη του αποκρύφου πολέμου. Αναγνωρίζει μεν ότι τα Πρωτόκολλα δεν είναι πραγματικά πρωτόκολλα, αλλά μάλλον μία λογοτεχνική παρουσίαση ενός μυστικού προγράμματος για την παγκόσμιο κυριαρχία. Όμως, κατά την άποψή του, η ειλικρίνεια και η αλήθεια των Πρωτοκόλλων δεν ημπορεί να αποδειχθεί ή να διαψευσθεί με τον εντοπισμόν της προελεύσεώς τους. Αντιθέτως, η αλήθειά τους αποδεικνύεται από την ακριβή τους αντιστοιχία με πραγματικά γεγονότα. Έτσι, όπως αναφέρει και πάλι στο «Άνθρωποι και Ερείπια»: «Η αξία του εγγράφου ως υπόθεση εργασίας είναι αναμφισβήτητος : παρουσιάζει τις διάφορες πτυχές της παγκοσμίου ανατροπής (μεταξύ αυτών και ορισμένες πτυχές οι οποίες προρίζοντο να περιγραφούν και να πραγματοποιηθούν μόνον πολλά έτη μετά την δημοσίευση των Πρωτοκόλλων) με όρους ενός συνόλου εντός του οποίου ευρίσκουν την επαρκή τους αιτιολόγηση και τον λογικό τους συνδυασμό».

Τόσον ο Γκενόν όσον και ο Έβολα πιστεύουν ότι ο απόκρυφος πόλεμος διεξάγεται από μυστικές εταιρείες. Ακριβώς όπως η Παράδοση συντηρείται και διαδίδεται μέσω μυητικών εταιριών, η Αντιπαράδοση διαδίδεται επίσης μέσω αντι-μυητικών  εταιριών, οι οποίες αποτελούν βέβηλες εικόνες των γνησίων μυητικών τάξεων και διδάσκουν αντεστραμμένα δόγματα που προάγουν την παρακμήν και την αποσύνθεση. Η μυστική μυητική εταιρεία αποτελεί το ιδανικόν όχημα τόσον για την Παράδοση όσο και για την Αντιπαράδοση, για τρεις βασικούς λόγους:

Πρώτον, τόσον η Παράδοση όσον και η ανατροπή της, βασίζονται σε σώματα αιωνίων αρχών τα οποία πρέπει να διαδοθούν κατά την πάροδον του χρόνου μέσω μιας διαδικασίας μυήσεως, δηλαδή μέσω της επικοινωνίας των δογμάτων από διδάσκαλο σε μαθητή, σε μίαν ιεραρχικήν αλληλουχία σπουδών στην οποίαν οι χαμηλότεροι μυητικοί βαθμοί συνιστούν τα θεμέλια για τους ανωτέρους. Βεβαίως αυτό περιγράφει κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, ακόμη και την πλέον ασήμαντο. Αλλά μόνον ένας οργανισμός του οποίου οι διδασκαλίες προκαλούν την μεγίστη ευσέβεια και του οποίου η διαδικασία μυήσεως επενδύεται και επικαλείται την μεγίστη επισημότητα, ημπορεί να ελπίζει ότι θα διαρκέσει αιωνίως. Επομένως, το θεμέλιον του δόγματος αυτού του οργανισμού οφείλει να είναι αιώνιες αλήθειες, η δε αντοχή στον χρόνο είναι η συνέπεια της επιδιώξεως αυτών των αιωνίων αληθειών αλλά και της ζωής συμφώνως προς αυτές.

Δεύτερον, τόσον η Παράδοση όσον και η ανατροπή της δεν είναι απλώς θέματα θεωρίας. Περιλαμβάνουν επίσης δράση: Ενέργειες που εγκολπώνονται την υδρόγειο, καλύπτουν ολόκληρους αιώνες και καθορίζουν τα πεπρωμένα φυλών, εθνών και πολιτισμών, καθώς και σχέδια δράσεως που εκτυλίσσονται επί γενεές, αιώνες ή ακόμα και χιλιετίες. Ουδείς οργανισμός ημπορεί να ελπίζει ότι θα παρακινήσει γενεές να κοπιάζουν για την επιδίωξη στόχων οι οποίοι ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν στην διάρκεια της ζωής τους, εκτός και μόνον εάν δυνηθεί να κινητοποιήσει την υψηλοτέρα μορφή απροσώπου ιδεαλισμού. Όμως αυτή η υψηλοτέρα μορφή ιδεαλισμού προξενείται μόνον από το υψηλότερον αγαθόν, το οποίον και πάλι απαιτεί μία θεμελίωση σε αιώνιες αλήθειες.

Τρίτον, ένας οργανισμός ο οποίος διαιωνίζεται επί χιλιετίες και δρα σε παγκόσμιο κλίμακα, επ’ αγαθώ ή επί πονηρώ, είναι πλέον ή βέβαιον ότι θα δημιουργήσει εχθρούς. Συνεπώς για να διαρκέσει και να επιμείνει πρέπει να είναι μυστικός. Η μυστικότης εξυπηρετεί επίσης και έναν άλλον σκοπόν, επιτρέπουσα στους μυημένους να διεισδύσουν και να επηρεάσουν καλώς ή κακώς, άλλους οργανισμούς οι οποίοι θα αντεστέκοντο κατ’ αυτών τον μεμυημένων εάν οι ανταγωνιστικές τους πίστεις ήσαν γνωστές. Ένας επί πλέον σκοπός της μυστικότητος είναι ότι, αυτή επιτρέπει σε ένα οργανισμόν να επιβιώσει από καθεστωτικές αλλαγές, καθώς ακόμη και από την πτώση ολοκλήρων πολιτισμών. Διότι μία μυστική εταιρεία ημπορεί και πρέπει να διεισδύσει σε όλους τους θεσμούς μίας δεδομένης κοινωνίας, αλλ’ επίσης πρέπει να μην εξαρτάται από κανέναν εξ αυτών των θεσμών. Η ουσία της πρέπει να ευρίσκεται εντός της, στηριζομένη εν τέλει στον προσανατολισμόν της προς το αιώνιον, προς το ουσιαστικότερον όλων.

Ο μέγας Αρχιμήδης ισχυρίσθη ότι εχρειάζετο μόνον δύο πράγματα για να κινήσει άπαντα τον πλανήτη: Ουσιαστικώς έναν μοχλόν και ένα μέρος για να σταθεί επ’ αυτού. Το μέρος για να σταθεί κανείς δεν ημπορεί να κινείται, αλλ’ όμως επιτρέπει  σε κάποιον να μετακινήσει άλλα πράγματα. Συνεπώς για να κινήσει κανείς τον κόσμον πρέπει να διαθέτει ένα μέρος έξω από αυτόν για να σταθεί. Άρα για να κινήσει κανείς όλη την Ιστορία, χρειάζεται ένα «μέρος» ώστε να σταθεί έξω από την Ιστορία: Μία μυστική εταιρεία η οποία δεν κινείται με την Ιστορία, επειδή τα θεμέλιά της ευρίσκονται υπεράνω της Ιστορίας και υπεράνω της πολιτικής, βαθέως πεπακτωμένα σε ένα διαχρονικόν δόγμα που δεν αλλάσσει επειδή εδράζεται στο αιώνιον.

Εάν λοιπόν κάποιος θέλει να κινήσει την Ιστορία, αντί να κινηθεί από αυτήν, πρέπει να καταστεί ένας ακίνητος άξων πέριξ του οποίου περιστρέφονται όλα τα άλλα πράγματα. Πρέπει δηλαδή κανείς να είναι όπως ο Θεός του Αριστοτέλους, ο «Ακίνητος Κινητής», το πρώτο «κινούν ακίνητο» («Μετά τα φυσικά» – βιβλίον Λ) ο οποίος δεν κινείται καθώς είναι πλήρης και αυτοτελής (είναι η ιδία η συμπαντική ουσία), αλλά θέτει σε κίνηση τον υπόλοιπον κόσμον, επειδή όλα τα πράγματα επιδιώκουν να μιμηθούν την απόμακρον αυτάρκειάν του. Δίδει την πρώτην κίνηση στον αιώνιον κόσμον χωρίς να κινείται ο ίδιος, με αυτόν δε τον τρόπον διασφαλίζει την συνέχειάν του. Πρέπει κάποιος που θέλει να κινήσει την Ιστορία να βιώνει όπως ο ταοϊστικός «Σοφός Αυτοκράτωρ», ο οποίος με την ανεπιτήδευτον και αβίαστον δράση του, «ενεργεί δίχως να ενεργεί», ενσαρκώνων απλώς την αμετάβλητον αρχή της τάξεως πέριξ της οποίας τακτοποιούνται όλα τα άλλα όντα.

Ο ερευνητής ο οποίος κατά την ιστορικήν μελέτην ανευρίσκει μίαν εμμένουσα επί μακρόν κοινωνική τάξη ημπορεί να υποθέσει την παρουσίαν ενός ενεργού μεμυημένου παραδοσιακού σώματος: Αρχαία Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Περσία, Ινδία, Κίνα, Ιαπωνία, Ελλάς, Ρώμη, Βυζάντιον, Καθολική εκκλησία και παλαιά αριστοκρατικά καθεστώτα της Ευρώπης.

Αναλόγως ημπορεί κάποιος να υποθέσει την παρουσίαν ενός μεμυημένου και μυητικού αντιπαραδοσιακού σώματος, στο δρώμενον εκείνο όπου εμμένει ή και αυξάνει μια διαρκής τάση προς την κοινωνικήν διαταραχήν και εξέγερση. Στην περίπτωση της ανόδου της νεωτερικότητος συνηνώθησαν για να ανατρέψουν την παλαιά τάξη πραγμάτων πολυάριθμες διαφορετικές ομάδες και συμφέροντα: Προτεστάντες, φυσικοί επιστήμονες, ορθολογιστές και εμπειριστές φιλόσοφοι, πολιτικοί φιλελεύθεροι και κεφαλαιοκράτες-πλουτοκράτες, υπήρχαν ήδη στο πρώτο κύμα. Τα ποικίλα ανατρεπτικά κύματα περιελάμβαναν εκτός από τους φιλοδόξους ανατροπείς για το κέρδος και την εξουσία και τους διωκομένους, τους μη αφομοιωσίμους εντός των προϋπαρχουσών κοινωνιών Ιουδαίους, Αναρχικούς και Κομμουνιστές. Εδώ βεβαίως πρέπει να επισημανθεί ότι, από την λήξη του Δευτέρου Μεγάλου Πολέμου και ένθεν, ιδίως μετά την δημιουργίαν του κράτους του Ισραήλ, το ιουδαϊκό στοιχείο από ανέστιον ανατρεπτικόν κοινωνικόν παρία μετεξελίχθη σε ηγεμονικόν παγκόσμιον κρατικόν παίκτη.

Εάν μία μυητική μυστική εταιρεία στηριζομένη και αποβλέπουσα στο αιώνιον είναι το μέρος όπου ίσταται κανείς ακλόνητος, ποίος είναι ο αντίστοιχος «αρχιμήδειος» μοχλός; Ποία είναι τα μέσα δια των οποίων κάποιος κινεί την Ιστορίαν; Η βραχεία απάντηση είναι: Με οποιοδήποτε απαραίτητον μέσον. Εάν τα μεταφυσικά θεμέλια και οι πρακτικοί στόχοι μίας μυστικής τάξεως είναι τόσον σταθερά και αμετάβλητα όσον το «Είναι καθ’ εαυτό», τότε τα μέσα με τα οποία επιδιώκεται η επήρεια και κατεύθυνση της Ιστορίας οφείλουν να είναι τόσον πολλαπλά και μεταβαλλόμενα, όσον η ιδία η ιστορική ροή.

Ο απόλυτος δογματισμός για τα θεμέλια και τους στόχους ημπορεί και πρέπει να συνδυασθεί με τον απόλυτον πραγματισμόν για τα μέσα. Η αλήθεια και η τάξη δύνανται να χρησιμοποιούν τα ψεύδη και το χάος. Το αγαθόν ημπορεί να επιδιωχθεί με οποιοδήποτε μέσον, συμπεριλαμβανομένων των κακών και πονηρών, υπό την προϋπόθεση ότι είναι πραγματικά μέσα και δεν καθίστανται αυτοσκοποί υποκαταστάσεως του αγαθού. (Ας θυμηθούμε την ενσυνείδητον «μπαμπεσιά» – άτιμο παράβαση του λόγου τιμής, του εθναμύντορος πολεμάρχου Λάμπρου Τζαβέλλα, όταν αιχμάλωτος ων του Αλή Πασα τον εξηπάτησεν, ηλευθερώθη και επέστρεψεν στο Σούλι ηγούμενος της αμύνης του. Έγραψε στον εχθρό : « Χαίρομαι που γέλασα έναν δόλιο σαν και σένα»).

Εάν οι σκοποί δεν αγιάζουν τα μέσα, τότε κανείς και τίποτε δεν θα το πράξει !


Similar Posts