ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΄β

Μεταπολιτική και Εθνικισμός

Ημεταπολιτική πρέπει να απευθύνεται στους Εθνικιστές και να εξασκείται από Εθνικιστές, ακόμη και εάν αυτοί δεν είναι επαγγελματίες του λόγου. Στην εθνικιστική προσπάθεια επιβάλλεται περισσότερον παρά ποτέ η άμεση δημιουργία «Ομάδων Προβληματισμού» ή «Δεξαμενών Σκέψεως»  ή «Εργοταξίων Σκέψεως», που θα ασχολούνται συστηματικώς με την διασαφήνιση, ανάπτυξη και προώθηση των εθνικιστικών ιδεών σε υψηλό επίπεδο. Υπάρχει επίσης ανάλογος ανάγκη για συμπληρωματικά «Συστήματα Πνευματικής Αρδεύσεως», τα οποία αφορούν στην εκλαΐκευση και διασπορά των εθνικιστικών ιδεών. Η μεταπολιτική πρέπει να εξοπλίζει τους Εθνικιστές με «ισχυρό οπλοστάσιο πνευματικών πυρομαχικών», όπως έγραψεν ευστοχότατα ο Αμερικανός φυλετιστής, φιλόσοφος, δημοσιογράφος, συγγραφεύς,  εκδότης και σχολιαστής Γκρεγκ Τζόνσον (… τόσον «ενοχλητικός» για το Διεθνές Καθεστώς που συνελήφθη «προληπτικώς» και απηλάθη από την Νορβηγία το Νοέμβριο του 2019 πριν την έναρξη διεθνούς εθνικιστικού συνεδρίου στο Όσλο).

Μεταπολιτική είναι η πολιτική στην σύγχρονον  εκδοχήν της, η οποία ασκείται με διαφορετικούς όρους εν σχέσει προς το παρελθόν. Συνάμα, μεταπολιτική είναι η επιστημονική προσέγγιση και απροκατάληπτος μετουσίωση της πολιτικής θεωρίας.

Η μεταπολιτική οφείλει να  αναφέρεται στη δογματική και πρακτική συγκρότηση των «συνήθων», των «μέσων» Εθνικιστών, οι οποίοι ασφαλώς επιβάλλεται να γνωρίζουν πλήρως τους λόγους για τους οποίους αγωνίζονται, καθώς και τους πλέον προσφόρους τρόπους τρόπους με τους οποίους πρέπει να αγωνίζονται. Παραλλήλως η  μεταπολιτική πρέπει να υποβοηθεί την ικανότητά τους να σχηματοποιούν, να διαμορφώνουν  και να παρουσιάζουν με σαφήνεια τις ιδέες τους στον προσωπικόν χώρον λειτουργίας τους, στην προσωπικήν κοινωνικήν «σφαίρα επιρροής» τους. Επίσης, η  μεταπολιτική πρέπει να συνδράμει στην ανάπτυξη και καλλιέργεια του εθνικιστικού λόγου, ώστε να είναι πρόδηλος, διαφανής, πειστικός και ευπαρουσίαστος. Προφανέστατα αυτό το έργον χρήζει προσεκτικής επιλογής και σαφούς διαμορφώσεως των ιδεών, των επιχειρημάτων, των παραδειγμάτων, της γλώσσης, των εικόνων, του τόνου και του δέοντος ύφους του εθνικιστικού λόγου.

Ο γεννημένος το 1934 Αμερικανός συντηρητικός και φυλετιστής συγγραφεύς Γουέντελ Έρντμαν Μπέρρυ (Wendell Erdman Berry, μυθιστοριογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος, περιβαλλοντικός ακτιβιστής, πολιτιστικός κριτικός και αγρότης, εκλεγέν μέλος της «Αδελφότητος των Νοτίων συγγραφέων») παρατηρεί:

«Οι πολιτιστικές λύσεις είναι οργανισμοί, δεν είναι μηχανές και δεν ημπορούν να εφευρεθούν σκοπίμως ή να επιβληθούν με μία συνταγή!»

Είναι αναγκαίος κανών η εκδήλωση της εναλλακτικής μεταπολιτικής να μην περιλαμβάνει συμβατικές τάσεις ή δημοφιλείς συρμούς του καθεστωτικού ρεύματος. Οι Εθνικιστές πρέπει να έχουν τις ιδέες και τις δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν να παραμείνουν αυτοτελώς ορθοί, όπως περιγράφει ο μέγας εθνικιστής και παραδοσιοκράτης φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα, σχετικώς με τον απλοϊκώς χαρούμενο, επιπόλαιον και αισθαντικόν, γήινον «Μεσογειακόν» χαρακτήρα σε αντίθεση με τον πειθαρχημένο, βαθυστόχαστον και καρτερικό, ηλιακό «Ρωμαϊκό» χαρακτήρα. [«Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια», 14^ον Κεφάλαιον, «Λατινικός χαρακτήρ-Ρωμαϊκός κόσμος-Μεσογειακή ψυχή»].

Σχετικώς προς την μεταπολιτικήν ο  (σαφώς «πολιτικώς επιτυχημένος», σαφέστερον Καθεστωτικός και σαφέστατα δεινός χρήστης της ελληνικής) Ευάγγελος Βενιζέλος,  Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Α.Π.Θ., Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως σε τρεις κυβερνήσεις, πλειστάκις Υπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠαΣοΚ λέγει χαρακτηριστικώς:

«Με ενδιαφέρει κάτι πολύ περισσότερο από την πολιτική. Η μεταπολιτική. Μια πολιτική που δεν είναι αιχμάλωτη των σκοπιμοτήτων της συγκυρίας, που δεν φλερτάρει ούτε άμεσα ούτε έμμεσα και κομψά με τον λαϊκισμό. Ο ενεργός και ενήμερος πολίτης δεν αφήνει ανυπεράσπιστο το πεδίο της πολιτικής, δηλαδή το πεδίο της Ιστορίας εν τω γίγνεσθαι, στα χέρια μιας στερεοτυπικής αντιπαράθεσης μεταξύ κομμάτων…. Ελπιζω να υπάρχουν αρκετοί που συμμερίζονται την προσέγγισή μου και έχουν κουραστεί από την επιδερμική, επικοινωνιακή, συγκυριακή και στενά κομματική αντίληψη περί πολιτικής που είναι πολύ συχνά ανιστόρητη…. Είχα και εγώ, όπως και όλο το πολιτικό προσωπικό, εγκλωβιστεί παλιότερα, πριν την οικονομική κρίση, σε μιαν αυτοαναφορική αντίληψη του κομματικού συστήματος. Οφείλουμε όμως να διδασκόμαστε για να μην επαναλάβουμε ως χώρα μεγάλα λάθη του παρελθόντος. Ο αναστοχασμός είναι καθολική υποχρέωση σε μια σύγχρονη δημοκρατία που επικοινωνεί με το μέλλον».

Υπό μία έννοιαν, το να προηγείται η μετα-πολιτική, όπως την ορίζει ο  πολυπράγμων κύριος Βενιζέλος και να ακολουθεί η πολιτική, δεν είναι καθόλου ανεξήγητον, όσον και αν φαντάζει παράδοξον. Όμως, μεταπολιτευτικώς η Ελλάς φαίνεται και είναι διαρκώς εγκλωβισμένη στις συνθήκες μίας πολιτικής στερεοτυπικής αντιπαραθέσεως, προερχομένης  από την αβαθή ψευδοαντίθεση διεθνιστικής ή διεθνιζούσης αριστεράς και κοσμοπολίτικης ή εθνοφοβικής δεξιάς. Συνεπώς εκτιμάται ως εξόχως κρίσιμος παράμετρος   το να κερματισθεί αυτός ο κύκλος εξουσιαστικής εναλλαγής εθνοαποδομητικών δυνάμεων. Μόνον εάν συμβεί αυτό, όχι όμως φευγαλέως και αβαθώς, όπως συνέβη προ δεκαετίας, τότε θα απλευθερωθούν όντως οι εθνικές δυνάμεις οι ικανές να οδηγήσουν την Ελλάδα στην σωτηρίαν της. Άλλως παραμένει άτρωτος ο μείζων κίνδυνος της ολεθρίας συνεχιζομένης φοβικής εθνικής υπαναχωρήσεως και οπισθοδρομήσεως.Είναι χρέος μας να συνειδητοποιήσουμε πως οι ιστορικές ευκαιρίες κάποτε εξαντλούνται. 

[Ως αναστοχασμόν ορίζουμε την ενεργό, επίμονο και συστηματικήν εξέταση κάθε πεποιθήσεως ή υποτιθέμενου τύπου γνώσεως υπό το φως των υποστηρικτικών ιδεολογικών της βάσεων, καθώς και των περαιτέρω συμπερασμάτων στα οποία κατατείνει αυτή η πεποίθηση ή η γνώση. Ο αναστοχασμός είναι μια σύνθετος και πολυεπίπεδος διαδικασία, στην οποίαν εμπλέκονται όλες οι προϋπάρχουσες έννοιες αλλά και οι υποκειμενικές εμπειρίες κάθε αναστοχαζομένου. Υπό την έννοιαν αυτήν αποτελεί μιαν αναγκαία καθοδηγητική «μεταγνωστικήν διαδικασία» καθώς πρέπει να ανατροφοδοτεί την καθοδηγητική πράξη και να υποδεικνύει τις σκέψεις και κατ’ επέκταση τις ενέργειες των Εθνικιστών.]

Τα έθνη της Ευρώπης και ο Δυτικός πολιτισμός γενικότερον, ευρίσκονται αντιμέτωπα με ένα πολιτικόν, οικονομικόν και πολιτιστικόν σύστημα, το οποίον έχει οδηγήσει τους λευκούς ευρωπαϊκούς πληθυσμούς σε μία πρωτόγνωρο πολιτισμικήν παρακμήν και σε μίαν εξαιρετικώς επικίνδυνο δημογραφική κατάρρευση, τα θλιβερά πρωτεία της οποίας κατέχει το έθνος μας. Η κατάσταση είναι τόσον κρίσιμος, ώστε, εάν δεν ανατραπεί συντόμως, ο προϊών πολυεπίπεδος και πολυσύνθετος κοινωνικόπολιτικός εκφυλισμός θα οδηγήσει στην πλήρη εξαφάνιση της λευκής φυλής και των εθνών που την απαρτίζουν, εξαφάνιση σε πολιτισμικόν αλλά και σε βιολογικόν επίπεδο. 

Η ρίζα της παρακμής του συγχρόνου Δυτικού κόσμου δεν ευρίσκεται στην οικονομίαν, όπως ισχυρίζονται αρκετοί, με αφορμήν την τελευταίαν χρηματοπιστωτικήν κρίση. Πρωτίστως, ευρίσκεται στην αποδόμηση της Παραδόσεως, στην καταστροφήν του πολιτισμού, στην αποξένωση του ανθρώπου από την φύση, στον απάνθρωπον ατομισμόν ως επιβεβλημένη στάση ζωής, στην συστηματικήν ισοπέδωση και αντιστροφήν των αξιών και στην τερατώδη ομογενοποίηση της καταναλωτικής ζωής.

Συνεπώς, μία ορθή και αποτελεσματική στρατηγική για την αντιμετώπιση της ισχυούσης καταστάσεως και για την εθνικήν αναγέννηση οφείλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην ρίζα του, διευκρινίζουσα τις πραγματικές αιτίες του, μελετώσα και αναθεωρούσα, (όπου δει), βασικές πολιτιστικές έννοιες και ανακαλύπτουσα εναλλακτικούς τρόπους πολιτικής και κοινωνικής δραστηριοποιήσεως, ώστε οι Έλληνες, να επανακτήσουν την επίγνωση της ιδιαιτέρας τους ταυτότητος και του προορισμού τους. 

Πώς όμως είναι δυνατόν να διαμορφωθεί η σταθερά βάση και το πλαίσιον της ανατροπής της υφισταμένης καταστάσεως για την επίτευξη του σκοπού της επιβιώσεως και της αναγεννήσεως του έθνους μας και κατ΄επέκταση των λοιπων ευρωπαϊκών εθνών; Όπως ευκολότατα αντιλαμβανόμεθα, ένα τέτοιο κοσμογονικόν και αληθώς επαναστατικόν δρώμενο δεν ημπορεί να είναι αποκλειστικώς θέμα της Λαϊκής Κοινότητος ενός και μόνον έθνους, ούτε, βεβαίως, απλούν λογιστικόν θέμα κοινοβουλευτικών ισορροπιών.

Προφανώς αυτό ισχύει διότι η παγκόσμιος αγορά έχει αναπτυχθεί και προχωρήσει τόσον, ώστε ημπορεί ανέτως να απομονώσει και να στραγγαλίσει οποιανδήποτε μεμονωμένη περίπτωση αντιστάσεως θα διέφευγεν από το δρακόντειον ασφυκτικόν θεσμικόν πλαίσιον, το οποιον έχει ορίσει η ιδία. Επίσης, από την στιγμή που αναφερόμεθα στην σοβούσα κρίση σε επίπεδον αξιών, επίπεδον συνειδήσεων και εν τέλει επίπεδον σκέψεως, καθίσταται αυτομάτως και απολύτως κατανοητόν ότι για να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικώς, πρέπει να καταπολεμηθεί ακριβώς στα επίπεδα αυτά. 

Εάν ερευνήσουμε μετά μείζονος σπουδής τον τρόπον με τον οποίον οι καλπάζουσε; δυνάμεις της εθνοαποδομήσεως, (είτε αυτές πρόσκεινται στην ποικιλόχρουν διεθνιστική μαρξιστικήν αριστερά, είτε στην οικουμενιστική νεοφιλελευθέρα δεξιά), εθεμελίωσαν και έκτισαν το συγκρότημα της καθεστωτικής ιδεολογικοπολιτικής κυριαρχίας τους, θα διαπιστώσουμε ότι σταδιακώς κατώρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το εκπαιδευτικόν σύστημα, την ακαδημαϊκήν σκέψη, τα ΜΜΕ, τις εκδόσεις, τις τέχνες, καθώς και τα μέσα ψυχαγωγίας και διασκεδάσεως. Έχουσες στην διάθεσή τους αυτά τα μέσα, ημπόρεσαν να επιβάλουν την ασφυκτικήν δικτατορίαν της «πολιτικής ορθότητος» και να διαμορφώσουν σταδιακώς μία μάζαν ημιμαθών ή αμαθών ανθρώπων με συγκεκριμένον ασθενικόν ήθος, τρόπον σκέψεως και αξίες. Μιαν εκριζωμένη, ομογενοποιημένη και άχρωμον ενστικτώδη μάζα, αήθη, συγχυτικήν και αναξίαν.

Ζοφώδες αποκύημα αυτής της παρακμιακής διαδικασίας, είναι πως ο μέσος Έλλην πολίτης, αλλά και γενικότερον ο μέσος Ευρωπαίος, πράγματι αδυνατεί να συναισθανθεί και να κατανοήσει τις αιτίες και τις απώτερες συνέπειες της καταστάσεως την οποίαν βιώνει, είτε εάν τις αντιληφθεί αρνείται να προβεί σε οιανδήποτε ενέργειαν ουσιαστικής (και όχι σκηνοθετημένης, ψευδοεπαναστατικής ή επιπολαίας) ανατροπής του καθεστώτος της ολιγαρχικής κρυπτοτυραννίας.

Ακόμα και μετά την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσεως, η οποία οδήγησεν σε μίαν γενικοτέρα κοινωνική αμφισβήτηση, πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι, ενώ εσυμμερίζοντο τις προαναφερθείσες διαπιστώσεις, ηρκέσθησαν σε σπασμωδικές κινήσεις στείρας καταγγελίας και απορρίψεως ή εσυνέχισαν να παρακολουθούν εμμονικώς άπραγοι την συλλογικήν πορεία προς την καταβαράθρωση. 

Συνεπώς, εφ’ όσον ο εχθρός των εθνών δεν είναι πλέον μόνον εξωτερικός, αλλά και (κυρίως) εσωτερικός, οφείλουμε να προσαρμοσθούμε στην τρέχουσα κατάσταση και μέσω της μεταπολιτικής, να διαμορφώσουμε το κατάλληλον συγκρότημα πλεγμάτων αξιών και συμπεριφορών. Ένα απαρτιωμένο τέτοιο συγκρότημα είναι απολύτως αναγκαίον και απαραίτητον ώστε να αντεπεξέλθουμε στον μαινόμενον εθνοαποδομητικόν πολιτιστικόν πόλεμο, που μάλιστα κλιμακώνεται φρενήρως.

Είναι εθνικόν χρέος μας να συνυφάνουμε τις απαραίτητες λειτουργικές δομές και τα πολυεπίπεδα «Εργαστήρια Σκέψεως», έτσι ώστε να αποτελέσουν χρηστικά μέσα αντιστάσεως στο καθεστωτικόν «ήθος της ισοπεδώσεως» και στην υλόφρονα οικονομίστικη σκέψη του χειραγωγούμενου μαζανθρώπου. Ενάντια στην απεθνικοποίηση του λαού, προβάλλοντες το δικαίωμα του Έθνους μας στην διαφορετικότητα, στην ανεξαρτησία και στην προάσπιση του αυτοτελούς πολιτισμού του.