Eκείθεν του Ατλαντικού, στην Βόρειον Αμερική [ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ια’]

Μέρος 11 

Είναι εξόχως χρήσιμον να εστιάσουμε την προσοχή μας και στο ιδεολογικοπολιτικόν δρώμενον της «Νέας Δεξιάς» εκείθεν του Ατλαντικού, στην Βόρειον Αμερική. Εκεί υιοθετούνται ως θέσφατα τρεις βασικές αρχές του αποκρύφου πολέμου:

Πρώτον, τα ιδεολογικά θεμέλια των Εθνικιστών εδράζονται σε αιώνιες και απόλυτες αξίες, διότι φρονούν πως μόνον θεμέλια τέτοιου τύπου ημπορούν να προκαλέσουν τον υψηλότερον απρόσωπον ιδεαλισμόν καθώς και την μεγίστην εφικτήν σοβαρότητα, αλλά και να τα διατηρήσουν επί συνεχιζόμενες γενεές.

Δεύτερον, οι στόχοι και τα θεμέλια της εκεί «Νέας Δεξιάς» (μία λευκή δημοκρατία ή συνομόσπονδες λευκές δημοκρατίες στην Βόρειον Αμερική) είναι σταθερά, σαφώς καθορισμένα και αδιαπραγμάτευτα, προκειμένου να παρασχεθεί η σταθερά και αμετακίνητος Αρχιμήδειος θέση όπου ίστανται οι αγωνιστές του βορειοαμερικανικού Εθνικισμού, αναδιατάσσοντες τον υπόλοιπον κόσμον ώστε να καταστεί συμβατός προς αυτούς.

Τρίτον, ως μοχλός κινήσεως του κόσμου έχει καθορισθεί η ακατάβλητος επιδίωξη της πολιτιστικής και πνευματικής ηγεμονίας.

Από το σταθερόν και ακλόνητον κέντρον του συνθέτου μορφολειτουργικού πλέγματος δόγματος και στόχων οι λευκοί βορειοαμερικανοί Εθνικιστές υφαίνουν γραμμές επιρροής προς όλες τις κατευθύνσεις, αποδομούντες συστηματικώς όλες τις καθεστωτικές-ηγεμονικές «αντιλευκές» ιδέες και οικοδομούντες την ιδικήν τους «αντιηγεμονίαν», υπό μορφήν εφικτών προοπτικών υπέρ των ευρωπαϊκής καταγωγής Αμερικανών, προοπτικών προσαρμοσμένων καταλλήλως προς όλες τις υφιστάμενες λευκές εθνικές και εθνοτικές ομάδες, αλλά και ομάδες συμφερόντων και προοπτικών διαδιδομένων μέσω όλων των προσιτών μέσων πάσης φύσεως.

Ο διακεκηρυγμένος στόχος των ιδεολογικοπολιτικών μας ομοίων στην Βόρειο Αμερική είναι μία πράγματι πλουραλιστική κοινωνία, στην οποίαν όλες οι αποχρώσεις απόψεων που είναι συστατικές σφαίρες του πολιτισμού, αλλά και οι πολιτικές επιλογές είναι συμβατές με την επιβίωση και την άνθιση των λευκών ανθρώπων. Δηλαδή μία κοινωνία στην οποίαν η υποβάθμιση, η απομάκρυνση και η εξαφάνιση του λευκού ανθρώπου είναι προφανώς εκτός δυνητικής επιλογής.

Στις ΗΠΑ δραστηριοποιούνται περι τις 900 ενεργές ομάδες Ριζοσπαστικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς ιδεολογικής υφής και πολιτικής μορφολειτουργίας, με πυρήνα τους τον νατιβισμό. Οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες είναι οργανώσεις λευκών Εθνικιστών που πιστεύουν ποικιλοτρόπως στην ιστορικήν ανωτερότητα της λευκής φυλής. Για τα μέλη τους η φυσική διαφορετικότης των φυλών είναι κομβική, αλλά η καθεστωτικώς καλλιεργουμένη και εκλεκτική υπέρ των ευπαθών ή αδικηθέντων εγχρώμων αποδεκτή και προωθουμένη «κοινωνική διαφορετικότης» είναι μία συγκεκαλυμμένη κωδική ονομασία για την μεθοδευμένη «ειρηνικήν γενοκτονία των λευκών». Ομάδες όπως η διάσημος «Alt Right» όπου συμμετέχουν νέοι σε ηλικία Αμερικανοί, τα «παιδιά της χιλιετίας», δεν φορούν στρατιωτικές στολές ή τις λευκές ρόμπες της Κου Κλουξ Κλαν, αλλά συνήθη άνετα και ανέμελα καθημερινά ενδύματα ή κουστούμια. Είναι ενεργοί στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως (social media) για να μεταβιβάζουν το μήνυμά τους και απαντούν στις ερωτήσεις με είρωνα και εύθυμη διάθεση. Όμως διατηρούν ως απαράλλακτον αντικεμενικόν σκοπόν τους  ένα ισχυρόν έθνος λευκών, όπου οι «διαφορετικοί» ποικίλων τύπων και προελεύσεων θα ζουν περιωρισμένοι ή απωθημένοι αλλού.

Οι Αμερικανοί Εθνικιστές αντιπαθούν συνήθως τους μετανάστες που εργάζονται στις ΗΠΑ, αλλά σιχαίνονται και την πολιτικήν και οικονομικήν ελίτ των ΗΠΑ η οποία θεωρούν ότι φέρει πλήρως την ευθύνη για την μετατροπήν της Αμερικής σε ελεεινό χωνευτήριον πολιτισμών. Επίσης είναι αντίπαλοι ή εχθροί τους η αργυρώνητος  ακαδημαϊκή κοινότης και τα αγοραία ΜΜΕ, που καλλιεργούν και προωθούν παντοιοτρόπως το μήνυμα κατά της λευκής φυσικής και ιστορικής διαφοροποιήσεως. Πάντως έως τούδε από τον ευρύν αυτόν ιδεολογικοπολιτικόν χώρον ελλείπει ένα άρτιον μείζον στρατηγικόν όραμα.

Ένα εξαιρετικόν δείγμα πλήρους συλλήψεως και περιγραφής ενός στρατηγικού οράματος είναι τα διαβόητα «Πρωτόκολλα». Αυτά, ασχέτως εάν δεν είναι κάποιο ενιαίον καθαυτό κείμενο γραφέν από κάποιους ανωτάτους καθοδηγητές, ασχέτως δηλαδή εάν τύποις δεν είναι γνήσια όπως λέγει ο Ιούλιος Έβολα, αποτελούν μιαν πράγματι ευφυώς διατεταγμένη λογοτεχνικήν παρουσίαση της καθοδηγητικής νοημοσύνης μιας εθνοφυλετικής ομάδος και των συνυφασμένων ευχολογιακών μελλοντολογικών της προβολών. Παρουσίαση επιβεβαιουμένη πληρέστατα έως των ημερών μας από τα ιστορικά γεγονότα. Αποτελούν ένα καλώς διαρθρωμένο «στρατηγικόν πλαίσιον» μιας ομάδος η οποία πιστεύει βαθύτατα πως είναι προορισμένη για την παγκόσμιον κυριαρχία, την οποίαν επεδίωξε και συνεχίζει με αλλού άλλον τρόπον να επιδιώκει, αριστοτεχνικώς, μέσω και του αποκρύφου πολέμου εναντίον των Ευρωπαίων, αλλά και όλων των άλλων λαών του πλανήτη. Υπεσχέθησαν στον εαυτόν τους τον Κόσμον ολόκληρον  και εκπληρώνουν με αξιοθαύμαστο πίστη, αφοσίωση και επιμονή την υπόσχεσή τους.

Αυτή τους η στάση αν μη τι άλλο συνιστά ένα ιδιότυπον, προχαραγμένο «πεπρωμένον», κατάλληλον για να κινητοποιεί και να ενδυναμώνει αδιαλείπτως έναν λαό. Για να επιβιώσει κανείς οφείλει πρωτίστως να στοχεύει σε κάτι περισσότερον της απλής επιβιώσεως. Για να εξασφαλίσει κάποιος το αίσιον μέλλον του, πρέπει να οραματισθεί σαφώς και εντόνως πώς θα είναι αυτό! Προφανώς, εάν οι λαοί διέθεταν ανάλογες ικανότητες, μέσα και σκοπούς, τότε οι λαοί οι μη έχοντες αίσθηση του πεπρωμένου θα κατέτειναν να γίνονται αθύρματα των λαών που διαθέτουν αυτήν την αίσθηση. Πολλώ δε μάλλον αυτή η τάση πολλαπλασιάζεται εκθετικώς καθώς εκ προοιμίου υφίσταται ανισότης πλεονεκτημάτων μεταξύ των λαών.  

Οι Εθνικιστές έχουν τεραστίαν χρεία της αισθήσεως ενός ανωτέρου πεπρωμένου κοσμικής κλίμακος, ώστε να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τους λαούς τους. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται για την ευημερίαν του κόσμου, για την προστασίαν και διατήρηση του ωραίου, του αληθούς και του αγαθού.

Συνεπώς οφείλουν να διασφαλίσουν την βιολογικήν και πολιτιστικήν ποικιλότητα της Ευρώπης ενώ πρέπει να θέσουν καλώς σχεδιασμένα θεμέλια ανοδικής εξελίξεως των εθνών της φυλής μας. Εξ άλλου, εξ όσων έως τούδε γνωρίζουμε η ανθρωπότης αποτελεί την μόνην ευφυή μορφή ζωής στο Σύμπαν, οπότε η εξέλιξή μας δύναται αυτομάτως να θεωρηθεί και  ως εξέλιξη του σύμπαντος στο σύνολόν του.

Ετονίσθη επανειλημμένως  κατά το πρόσφατον παρελθόν : Εις ό,τι αφορά τους Έλληνες Εθνικιστές του Αύριον, αυτοί οφείλουν να δρουν ως οι «σφόδρα φιλέλληνες» των φιλελλήνων, ταυτιζόμενοι ως υπάρξεις με τους Φύλακες της Πλατωνικής Πολιτείας. Για τούτο πρέπει να αναπτύξουν την κατάλληλον καθοδηγητικήν νοημοσύνη, την απαραίτητον για την εκπλήρωση του ελληνικού πεπρωμένου.

Βεβαίως, από πλευράς πολιτικής πρακτικής, οφείλουμε να διερευνήσουμε ενδελεχώς εάν μία τέτοια καθοδηγητική νοημοσύνη χρειάζεται ή όχι ενσωμάτωση σε μιαν ιεραρχικήν απόκρυφον τάξη ή εάν δύναται να ενυπάρχει σε ένα άρτιον, αποκεντρωμένο και ανθεκτικόν μεταπολιτικόν δίκτυον.

Συνεπώς προς τα ανωτέρω χρειαζόμεθα οπωσδήποτε μία φαρέτρα γέμουσα πρακτικών ιδεών, ικανών να επηρεάσουν εξελικτικώς και βελτιωτικώς την πολιτική μας καλλιέργεια / «κουλτούρα». Να επηρεάσουν την λειτουργίαν και τον καθημερινόν τρόπον εφαρμογής της εθνικιστικής πολιτικής στην κοινωνία, καθώς και να συγκροτήσουν ένα αξιόπιστον σύστημα υλικοεφοδιαστκής μερίμνης για την αποτελεσματικήν διάχυση αυτών των πρακτικών ιδεών, δηλαδή χρειαζόμεθα μία πολιτικήν για την πολιτικήν μας, μίαν πυξίδαν χαράξεως της πολιτικής μαςΆλλως πορευόμεθα δίχως στοιχειώδη αντίληψη προσανατολισμού και τελικού σκοπού.

Αυτή η πυξίς χαράξεως της πολιτικής είναι η Μεταπολιτική. Ο πρακτικός σκοπός της είναι η συγκρότηση και παγίωση ενός μηχανισμού ενσωματώσεως ορθών αρχών, αρχών σχετικών με μίαν διαδικασίαν πολιτικής, δηλαδή ενός μηχανισμού καταλλήλου για να παραχθούν βελτιωμένα αποτελέσματα πολιτικής.

Από μεταπολιτικής σκοπιάς ένα πρότυπον αναλύσεως της πολιτικής, όπως αυτό απέρρευσεν από την εξέταση του δρωμένου ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού,  εδράζεται στα ακόλουθα κριτήρια αξιολογήσεως της ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ:

  • Καταλληλότης: είναι αυτή η πολιτική κατάλληλος ώστε να επιλεγεί και να εξυπηρετήσει τον σκοπόν για τον οποίον διεμορφώθη;
  • Αποτελεσματικότης: Πόσον καλώς λειτουργεί; (ή πόσον καλώς προβλέπεται ότι θα λειτουργήσει);
  • Αποδοτικότης: Πόσον έργον απαιτεί; Ή ποίαν υποστήριξη συνεπάγεται η εφαρμογή της; Υπάρχουν σημαντικά κόστη σχετιζόμενα με αυτήν; Αξίζει η ανάληψή τους;
  • Αξιοπιστία: Αισθάνεται ο πολίτης – αποδέκτης της βεβαιότητος ότι η αξιολογουμένη πολιτική διεμορφώθη για τον σκοπόν τον οποίον διεκήρυξεν και ότι αυτή θα εφαρμόζεται πιστώς ,δίχως αλλοιώσεις και εκλεκτικές «εκπτώσεις»;
  • Ακεραιότης: Εμπιστεύεται ο πολίτης τους πολιτικούς εκπροσώπους μας για την ακεραιότητά τους στην διαμόρφωση και εφαρμογήν της πολιτικής μας; Δηλαδή εμπιστεύεται ότι δεν πρόκειται να εξυπηρετήσουν προσωπικά ή «πελατειακά» συμφέροντά τους;
  • Ηθικά ζητήματα: Είναι ηθικώς και δεοντολογικώς υγιής; Υπάρχουν ακούσιες παρενέργειες και συνέπειες στην εκδήλωση και υλοποίησή της;
  • Αξιολογήσεις εναλλακτικών λύσεων: Συγκρινομένη με διαφορετικές προσεγγίσεις πόσον κατάλληλος είναι η προτεινομένη πολιτική λύση; Εξητάσθησαν όντως όλες οι συναφείς άλλες προσεγγίσεις;
  • Συμβουλευτική διαδικασία στην διαμόρφωση πολιτικής και στην εφαρμογήν βελτιώσεων και θετικών αλλαγών:  Τι καλύτερον δυνατόν να εφαρμοσθεί; Χρειάζεται να τροποποιηθεί, να αντικατασταθεί, να καταργηθεί ή να προστεθούν στοιχεία στην υπό εξέταση πολιτική;

Έχουμε αναφέρει πλειστάκις πως ο όρος Μεταπολιτική εχρησιμοποιήθη ποικιλομόρφως περίπου εδώ και δύο αιώνες. Το πρόθεμα «μετά» παραπέμπει συχνάκις στην δυνατότητα αναψηλαφήσεως, ανασκοπήσεως και αναστοχασμού του ακολούθου δευτέρου συνθετικού: μεταγνώση, μεταγλώσσα… (μάλιστα υπό την έννοιαν αυτήν εχρησιμοποίησεν τον όρον μεταπολιτική ο σοσιαλδημοκράτης επαγγελματίας πολιτικός Ευάγγελος Βενιζέλος, ο δημιουργός του όρου «συνταγματικό τόξο»: Ως υπέρβαση της πολιτικής και ως αναστοχαστική παρέμβαση «για το κοινό καλό»).

Στον χώρο των ιδεών της δραστηρίου Νέας Βορειοαμερικανικής Δεξιάς αλλά και της Νέας Ευρωπαϊκής Δεξιάς η χρήση του όρου Μεταπολιτική αναφέρεται στην παρέμβαση όχι επί του επιπέδου της υπό στενήν έννοιαν πολιτικής (δηλαδή των ιδεών στο πολιτικόν πεδίον) αλλά στο επίπεδον των πολιτισμικών αξιών και ιδεών μιας κοινωνίας. Όντως αυτή η χρήση εγγίζει, εν μέρει, την Γκραμσιανήν θεώρηση της Ηγεμονίας. Στην Γαλλία, πολλοί συντηρητικοί και Εθνικιστές πανεπιστημιακοί υιοθέτησαν αυτήν την άποψη περί μεταπολιτικής με στόχον την «απόσειση της κληρονομίας του Μαΐου του 1968» όπως το διετύπωσεν ευθέως η εγγονή του Ζαν Μαρί Λεπέν, η Μαριόν Μαρεσάλ. 

Συναφώς και με διεύρυνση της προαναφερθείσης δευτέρας εκδοχής της Μεταπολιτικής, διεύρυνση σε ένα υψηλότερον και συνθετότερον επίπεδον (δίχως να είναι ασύμβατος προς την προηγουμένην εκδοχήν της) σκοπός είναι η άσκηση της πολιτικής πέραν των ιδεολογικών ορίων των κληρονομηθέντων από την Γαλλική Επανάσταση, τον Μαρξισμό και τα ιδεολογικά ρεύματα του 19ου  και 20ου  αιώνων. Σε αυτήν την τρίτην εκδοχήν της Μεταπολιτικής την οποίαν ακόμη συνθέτουμε και συγκροτούμε, λειτουργεί η διαδραστική ομογενοποίηση επιλέκτων ιδεών από τις προαναφερθείσες προηγούμενες πολιτικές και σχηματοποιείται το νεοπαγές δραστικό κράμα τους: Επιλέγεται η υπεράσπιση της Παραδόσεως, καταγγέλλονται σφόδρα οι κοινωνικές ανισότητες με ρηξικέλευθες ριζοσπαστικές παραδοχές και επιδιώκονται τα κατάλληλα εξελικτικά θεσμικά αντίβαρα εξισορροπήσεως των  ενδεχομένων κρατικών υπερβολών.

Αυτή η τελευταία εκδοχή της Μεταπολιτικής υπερβαίνει δυναμικώς παλαιότερες ιδεολογικές αγκυλώσεις, συλλειτουργεί με τον πραγματισμόν και διατιτρώσκει τα καθεστώτα ιδεολογικά σύνορα. Αφορά μία σκόπιμον υπέρβαση και ανάτμηση των παρελθουσών ιδεολογικών υφών, ώστε να επιτευχθεί ο επιλεκτικός συνδυασμός των λειτουργικών τους συστατικών. Ένα τυπικόν δείγμα επιτυχούς χρήσεως αυτής της διαφοροποιηθείσης Μεταπολιτικής στην Ευρωπαϊκήν ήπειρον επί των ημερών μας αφορά στην ευστόχως δραστηρία, ιδίως στο μεταναστευτικόν ζήτημα, μετριοπαθή και συμβιβασμένη με την αστικήν δημοκρατία Ιταλίδα πρωθυπουργόν Τζώρτζια Μελόνι.

Επιβιωτική συναρμογή στο Καθεστώς; Υπαναχώρηση (από τι;) και προδοσία των ιδεών; Δειλία και νοθεία υπο το πρόσχημα μειζόνων στρατηγικών ελιγμών ;  Επιδιόρθωση της αισχράς αποστασίας Φίνι ; Εξωραϊσμένη επανάληψή της ; ……. Η Ιστορία θα δείξει στο μέλλον. Αυτό όμως δεν θα έλθει από μόνο του.

Έχει κρίσμον σημασίαν η απόφαη και η θέση μας, είτε ως ενεργός συμμετοχή είτε ως δραστική απουσία. Αρκεί μόνον να  αποφασίζουμε εντίμως τι εκ των δύο είναι καλύτερον για την επιβίωση και ανγέννηση του Εθνικισμού.


Similar Posts