Οι Τρεις Ανώτατες Λειτουργίες και ο Συμβολισμός των 3ων Μάγων – Βασιλέων

Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου  αιώνος εξεδόθησαν στην Ευρώπην δύο όλως διαφορετικά κείμενα, τα οποία εμοιράζοντο μίαν ιδιότυπον και περίεργον ιστορίαν.

Ο Γάλλος εσωτεριστής Αλέξανδρος Σαιντ – Υβ Μαρκήσιος ντ‘ Αλβεΐντρ (Alexandre Saint-Yves, Marquess d’ Alveydre), στο βιβλίον του «Αποστολή της Ινδίας στην Ευρώπην, αποστολή της Ευρώπης στην Ασίαν :  Tο ζήτημα του Μαχάτμα και η λύση του» (« Mission de l’Inde en Europe, mission de l’Europe en Asie : la question du Mahatma et sa solution», Eκδόσεις Dorbon 1910), το οποίον εξεδόθη μετά τον θάνατόν του το 1910, καταγράφει μιαν ταξιδιωτικήν αναφοράν έμπλεον μυητικών αφηγηματικών σταθεροτύπων, στους οποίους αφηγείται ότι ήλθεν σε επαφήν με έν πεφωτισμένον υπόγειον βασίλειον, έν μυστηριώδες Μυητικόν Κέντρον ονομαζόμενον «Αγκάρθα». Στο βιβλίον του αυτόν περιγράφονται απίθανα και μυθώδη πράγματα.

Περίπου μετά δέκα έτη  από το «Mission de l’Indie», εξεδόθη μια άλλη ταξιδιωτική έκθεση του σφοδρού αντικομμουνιστή, πολυμαθεστάτου Πολωνού χημικού, γεωγράφου, υδρολόγου, μυστικού πράκτορος και πολεμιστή, Φερδινάνδου Αντόνι Οσσεντόβσκι (Ferdynand Antoni Ossendowski) με τίτλον «Κτήνη, Ανθρωποι και Θεοί» κατά πρώτον στην Αγγλικήν ! («Beasts, Men and Gods», 1922), μετά δε έτος πολωνιστί («Zwierzęta, ludziebogowie») και μετά στην υπόλοιπον Ευρώπη. Αυτή η ταξιδιωτική έκθεση ομιλεί για ένα ιδιάζον Ταξίδιον, μιαν εκδημίαν Μυήσεως. Εδώ, στις τελευταίες σελίδες του κειμένου του, ο Οσσεντόβσκι αφηγείται- όχι ως αυτόπτης μάρτυς αλλά έχων ακούσει από έναν εντόπιον- την ιστορίαν ενός υπογείου βασιλείου που ονομάζεται «Αγκάρθι».

Ομολογουμένως, ο Φερδινάνδος Οσσεντόβσκι είναι ένας από τους ελαχίστους συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί και επίσης έχουν αναφέρει κάποια λεπτομερειακά στοιχεία για τις επαφές με αυτόν τον «άγνωστον» κόσμον, τον οποίο κυβερνά ο «Βασιλεύς του Κόσμου», ο απόκρυφος κύριος της γης. Στο αντίσκηνον του θρυλικού πολεμάρχου – Στρατηγού των Λευκών κατά τον Ρωσικόν Εμφύλιον, Βαρώνου Νικολάϊ Ρόμπερτ Μαξιμίλιαν Ούνγκερν φον Στέρνμπεργκ, του εξολοθρευτή των Μπολσεβίκων, (Nikolai Robert Maximilian Freiherr Ungern vonSternberg) αυτός εξέφανεν μιαν προφητείαν συμφώνως προς την οποίαν : «….μια άγνωστη κατάρα θα εξαπλωθεί σε ολόκληρον τον κόσμον, θα σαρώσει όλους τους πολιτισμούς, θα εξοντώσει κάθε ηθικήν και εν τέλει θα καταστρέψει τους λαούς με αποτέλεσμα να σταματήσει η πρόοδος και να φραχθεί ο δρόμος προς το θείον. Όμως μετά από αυτό θα εμφανισθεί ένας πολύ δυνατός και αποφασισμένος αρχηγός, περισσότερον ισχυρός από τον Τζενγκίς – Χαν και τον Ογκαντάι – Χαν, ο οποίος επίσης θα είναι ευνοϊκότερος, επιδεξιότερος και πλέον ελεήμων από τον Σουλτάνο Μπαμπέρ (τον γνωστότερον ως Μπαϊμπάρς “Ζαχίρ αντ-Ντιν Μουχάμμαντ” – “Υπερασπιστήν της Πίστεως”, πρώτον Αυτοκράτορα της Μογγολικής Αυτοκρατορίας των Ινδιών)…. θα κρατήσει στις χείρες του την εξουσίαν μέχρι εκείνην την ευτυχισμένην ημέρα όπου θα εξέλθει από την υποχθόνιον κατοικίαν του ο “Βασιλεύς του Κόσμου”».

Επίσης ο Οσσεντόβσκι αναφέρει το εξής: «Στο ανάκτορον του Μπόγκντα Χαν («Αγίου Κυβερνήτη»), στην Ούργκα (νυν Ουλάν Μπατόρ),  ένας Λάμα του έδειξε, σκεπασμένο με ένα πολύτιμον τάπητα,  ένα ειδικόν σεντούκι εντός του οποίου εφυλάσσοντο οι σφραγίδες του Δαλάϊ Λάμα και του Πάντσεν Λάμα, τα διατάγματα του Κινέζου και του Ρώσου Αυτοκράτορος και οι Συμφωνίες μεταξύ Ρωσίας, Κίνας. Μογγολίας και Θιβέτ. Εκεί ευρίσκετο και μία χαλκίνη πλαξ,  φέρουσα το μυστηριακόν έμβλημα του Βασιλέως του Κόσμου και την αφήγηση του τελευταίου οράματος του «Ζωντανού Βούδα….»

Συμφώνως λοιπόν προς την περιγραφήν του Οσσεντόβσκι ο υποχθόνιος αυτός κόσμος κατοικείται από έναν λαόν που έχει φθάσει στην υψηλοτέρα εφικτήν γνώση και τώρα είναι ένα βασίλειον εκατομμυρίων υπηκόων, επί των οποίων βασιλεύει ο «Βασιλεύς του Κόσμου», ο οποίος γνωρίζει όλες τις δυνάμεις της φύσεως, διαβάζει όλες τις ανθρώπινες ψυχές και την μεγάλην βίβλον του πεπρωμένου, η οποία βεβαίως είναι αόρατος στον κοινόν άνθρωπον. Αυτοί δε οι υπήκοοι του μεγάλου άρχοντος, περισσότεροι από 800 εκατομμύρια εκτελούν προθύμως όλες τις διαταγές του. Αυτό λοιπόν το βασίλειον είναι η Αγκάρθι ή Αγκάρθα …

Αφ΄ετέρου ο ντ‘ Αλβεΐντρ μας εμπιστεύεται συναφώς τα εξής στο βιβλίον του «Αποστολή της Ινδίας στην Ευρώπην» (σελίς 27) «Στην επιφάνειαν και εντός των σπλάγχνων της γης, η πραγματική έκταση της Αγκάρθα αψηφά τον ενγκαλισμόν και την πίεση της βίας και της βεβηλώσεως. Χωρίς να ομιλήσουμε για την Αμερικήν, της οποίας το άγνωστον υπέδαφος της ανήκει σε μιαν απωτάτην Αρχαιότητα, στην Ασίαν και μόνον, περί το ήμισυ δισεκατομμύριον άνθρωποι γνωρίζουν γενικώς την ύπαρξη και το μέγεθός της.»

Συμφώνως προς την παράδοση, η Αγκάρθα δεν ήταν πάντοτε υπόγειος και δεν θα παραμείνει πάντα έτσι. Θα έλθει κάποιος καιρός όπου, κατά τον Οσσεντόβσκι, «οι λαοί της Αγκάρθι θα εξέλθουν από τα σπήλαιά τους και θα φανερωθούν στην επιφάνειαν της γης». Επίσης  είναι σημαντικόν να τονίσουμε ότι η λέξη Αγκάρθα σημαίνει «απρόσιτος» και «απαραβίαστος».

Ο Ζαν – Μαρκές Ριβιέρ (Jean Marquès-Rivière, 1903–2000), ανατολιστής και μέλος της Ασιατικής Εταιρίας, βεβαιώνει -όπως και ο Ρενε Γκενόν στο έργον του «Ο Βασιλεύς του Κόσμου»- την πραγματικήν ύπαρξη της Αγκάρθα, την οποία και «ετοποθέτει» σε μιαν κρυφήν περιοχήν: στο Ναπαμάκο. Αυτή η απηγορευμένη περιοχή ευρίσκεται στην καρδίαν των Ιμαλαΐων (Θιβέτ), διότι η παράδοση λέγει πως «Ο Βραχμαπούτρα, ο ιερός ποταμός την περιβάλλει για να την προστατεύσει».

Ορμώμενος από τις ανωτέρω αναφορές, ο πολύς Ρενέ Γκενόν συνέγραψε τον «Βασιλέαν του Κόσμου», ένα βραχύ φιλοσοφικόν δοκίμιον, στο οποίον ο Γάλλος εσωτεριστής καταδεικνύει πως δεν θα πρέπει να εκπλαγείτε από τις ομοιότητες μεταξύ των δύο ανωτέρω αφηγήσεων και προτρέπει να τις εξετάσετε υπό το πρίσμα της παγκοσμίου μυθικής και θρησκευτικής παραδόσεως. Σε αυτό το κείμενον, ο Γκενόν ανατέμνει τις μυθικές πηγές της θρυλικής Αγκάρθα και αποδεικνύει πως οι αφηγήσεις των Saint – Yves D’ Alveydre και Ferdinand Ossendowski έχουν τις ρίζες τους σε λίαν αρχέγονα και εξόχως βαθύτερα σύμβολα, τα οποία επαναλαμβάνονται σε όλες τις παραδόσεις.

[Ο Γάλλος Ρενέ Ζαν Μαρί Ζοζέφ Γκενόν, (René-Jean-Marie-Joseph Guénon, 1886-1951) ή  αφότου ησπάσθη το Ισλάμ Σεΐχης Αμπντούλ-Ουάχιντ Γιάχγια, ήταν εξέχων ανατολιστής λόγιος, φιλόσοφος και μελετητής του Ερμητισμού, των ανατολικών και των παραδοσιακών θρησκειών. Επηρέασεν βαθύτατα τους τομείς της «Μεταφυσικής», της «ιεράς επιστήμης», του συμβολισμού και της μυήσεως, ενώ η σκέψη του επηρέασεν πολύ και το Ισλάμ, καταλήξας ως εις εκ των σημαντικοτέρων συγχρόνων λογίων του Σουφισμού. Ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Παραδόσεως εγεννήθη το 1886, στην πόλη Μπλουά της κεντροδυτικής Γαλλίας και απέθανεν το 1951, στο Κάϊρον της Αιγύπτου.]

Στις 7 Ιανουαρίου του (εγγυτάτου πλέον) νέου έτους 2025, θα έλθει η εβομηκοστή τετάρτη επέτειος της αναχωρήσεως του, της μεταστάσεώς του στο επέκεινα. Ακριβώς μετά το διάλειμμα των Χριστουγέννων, ενέχει σημαντικήν βαρύτητα η μελέτη του Δ΄ κεφαλαίου του βιβλίου του πεφωτισμένου άρχοντος του Μπλουά «Ο βασιλεύς του κόσμου», όπου εξηγούνται οι τρεις ανώτατες λειτουργίες του Ανωτάτου Αρχηγού της Αγκάρθα και των δύο βοηθών του, τις οποίες στην συνέχεια τις ανευρίσκουμε στον συμβολισμόν των τριών Μάγων της χριστιανικής παραδόσεως. Αυτή η εξήγηση και η συνακόλουθος βαθυτέρα γνώση των συστατικών της Πίστεως, μας επιτρέπει να ερμηνεύσουμε ορθώς την επίσης επικειμένην χριστιανικήν επέτειον των Θεοφανείων,  της Επιφανείας – Ιεροφανείας, δηλαδή της αποκαλυπτικής θείας εμφανίσεως,  κατά την βάπτιση του Κυρίου, που εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου, από την Ελληνορθόδοξον και την Καθολικήν Εκκλησίαν και στις 19 Ιανουαρίου από τις λοιπές Ανατολικές Ορθόδοξες εκκλησίες και τους παρ΄ημίν «Παλαιοημερολογίτες», που ακολουθούν το Ιουλιανόν ημερολόγιον. Κατά την μελέτη του συγκεκριμμένου κεφαλαίου του εν λόγω βιβλίου, συνιστάται να δωθεί ιδιαιτέρα προσοχή, (όπως συνήθως απαιτείται με τον Γκενόν) και στις σημειώσεις του συγγραφέως, οι οποίες παρέχουν πάντα περαιτέρω ιδέες, τόσον σημαντικές όσον αυτές του κυρίου κειμένου.

[*«Ο Βασιλεύς του Κόσμου» υπάρχει σε εξαιρετικήν ελληνικήν  μετάφραση του αειμνήστου εσωτεριστή διδασκάλου Πέτρου Γράβιγγερ, στις εκδόσεις της «Βιβλιοθήκης της Σφιγγός» (α’ έκδοση 1975 και ποικίες επανεκδόσεις)].

Από τον «Βασιλέα του Κόσμου», στην γαλλικήν έκδοση του  «Le Roi du monde», εκδόσεις Gallimard – Traditionnelles,  1958, Παρίσιοι, (τέταρτον κεφάλαιον – «Τα τρία Υπέρτατα Πνευματικά λειτουργήματα»). :

 «Συμφώνως προς τον Σαιντ – Υβ (Saint-Yves) #0, ο ανώτατος ηγέτης της Αγκάρθα φέρει τον τίτλον του Brahâtmâ (θα ήταν ορθότερον να γράφουμε Brahmâtmâ – ΙΣΧΥΡΟΨΥΧΟΣ), «υποστηρικτή των ψυχών στο Πνεύμα του Θεού». Οι δύο βοηθοί του είναι ο Mahâtmâ, (ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ) «Εκπρόσωπος της συμπαντικής ψυχής» και ο Mahânga, (ΜΕΓΑΛΟΣΩΜΟΣ) «σύμβολον ολοκλήρου της υλικής οργανώσεως του Κόσμου» [1]. Αυτοί συνιστούν την ιεραρχικήν διαίρεση, την συγκροτηθείσα σε Δυτικούς όρους μέσω του τριπτύχου «Πνεύμα, Ψυχή, Σώμα», η οποία ημπορεί να εφαρμόζεται εδώ εντός του συστατικού αναλογικού πλαισίου του Μακροκόσμου και του Μικροκόσμου.

 «Το όνομα Μελχισεδέκ, ή ακριβέστερον “Μελκί-Τσεντέκ”, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από το όνομα με το οποίον ορίζεται ρητώς η ιδία η λειτουργία του “Βασιλέως του Κόσμου” στην ιουδαιοχριστιανικήν παράδοση» (Ρενέ Γκενόν)

Εδώ είναι σημαντικόν να σημειωθεί ότι αυτοί οι όροι, στην Σανσκριτικήν, καθορίζουν ορθώς τις αρχές και δεν ημπορούν να εφαρμοσθούν στις ανθρώπινες υπάρξεις, παρά μόνον ως εκπρόσωποι αυτών των ιδίων αρχών, ούτως ώστε, ακόμη και στην περίπτωση αυτήν, συνδέονται ουσιαστικώς με λειτουργίες και όχι με τις ατομικότητές τους. Συμφώνως προς τον Ossendowski, ο Mahâtmâ «γνωρίζει τα γεγονότα του μέλλοντος» και ο Mahânga «κατευθύνει τις αιτίες αυτών των γεγονότων». Όσο για τον Brahâtmâ, ημπορεί να «ομιλήσει στον Θεόν κατά πρόσωπον» [2] και είναι εύκολον να αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτό, ενθυμούμενοι  ότι καταλαμβάνει το κεντρικόν σημείον στο οποίον είναι εγκατεστημένη η άμεσος επικοινωνία του γηίνου κόσμου με τις ανώτερες καταστάσεις και, μέσω αυτών, με την ανώτατην Αρχήν [3].

Επιπλέον, εάν η έκφραση «Βασιλεύς του Κόσμου», προωρίζετο να καταστεί κατανοητή υπό στενήν έννοια και αποκλειστικώς σε σχέση με τον επίγειον κόσμο, θα ήταν πολύ ανεπαρκής. Από ορισμένες απόψεις, θα ήταν πολύ ακριβέστερον  να αποδοθεί στον Brahâtmâ ο τίτλος του «Κυρίου των Τριών Κόσμων» [4] επειδή, σε κάθε αληθινήν ιεραρχίαν, αυτός που κατέχει τον ανώτατον βαθμόν κατέχει ταυτοχρόνως και για τον ίδιον αυτόν λόγον, όλα τα υφιστάμενα προσόντα, αυτοί δε οι «τρεις κόσμοι» (που συνιστούν τoν «Τριμπουβάνα» – «Τριπλόν Κόσμον» της ινδουιστικής παραδόσεως), [«Σβάργκα» – ουρανός, κατοικία του φωτός, «Μπούμι» ή «Μαρτύα» – γή, επίπεδον των θνητών και «Πατάλα» – κάτω κόσμος, Άδης] είναι, όπως θα εξηγήσουμε αργότερον, τα βασίλεια που αντιστοιχούν στις τρεις λειτουργίες που μόλις απαριθμήσαμε. «Όταν φεύγει από τον Ναόν», λέγει ο Οσσεντόβσκι, «ο Βασιλεύς του Κόσμου ακτινοβολεί με θείον Φως».

Η Εβραϊκή Βίβλος λέγει ακριβώς το ίδιο για τον Μωυσή όταν κατήρχετο από το Σινά [5] και, σχετικώς με αυτήν την σύγκριση, πρέπει να σημειωθεί ότι η ισλαμική παράδοση θεωρεί τον Μωυσήν ως αυτόν που ήταν ο «Πόλος» (αραβιστί Ελ Κουτμπ / El-Qutb) #1 της εποχής του. Αυτός δεν είναι άλλωστε ο λόγος δια τον οποίον όπως λέγει η Καμπάλα εδιδάχθη από τον ίδιον τον Μέτατρον #2;

Θα ήταν επίσης σκόπιμον να γίνει διάκριση μεταξύ του υπερτάτου πνευματικού κέντρου του κόσμου μας και των δευτερευόντων κέντρων που ημπορούν να υπαχθούν σε αυτό και τα οποία το αντιπροσωπεύουν μόνον σε σχέση με συγκεκριμένες παραδόσεις, ειδικώς προσηρμοσμένες σε ορισμένους λαούς.

Χωρίς να σταθούμε σε αυτό το σημείον, επισημαίνουμε απλώς ότι η λειτουργία του «νομοθέτη» (στην αραβικήν rasûl), η οποία είναι συγκεκριμένη για τον Μωυσή, προϋποθέτει αναγκαστικώς μιαν ανάθεση της εξουσίας η οποίαν υποδηλώνει το όνομα του Manu και, αφ΄ετέρου, μιαν από τις έννοιες που είναι εγγενείς στο όνομα του Manu και υποδηλώνει την αντανάκλαση του θείου Φωτός.

«Ο Βασιλεύς του Κόσμου», είπεν ένας λάμα στον Οσσεντόφσκι, «έχει σχέση με τις σκέψεις όλων εκείνων που κατευθύνουν το πεπρωμένον της ανθρωπότητος… Γνωρίζει τις προθέσεις και τις ιδέες τους. Εάν ευχαριστούν τον Θεόν, ο Βασιλεύς του Κόσμου θα τους ευνοήσει με την αόρατον βοήθειάν του. Εάν δυσαρεστούν τον Θεόν, ο Βασιλεύς θα προκαλέσει την αποτυχίαν τους. Τέτοια είναι η δύναμη που δίδεται στην Αγκάρθι μέσω της μυστηριώδους επιστήμης του Ομ, της λέξεως με την οποίαν εκκινούμε όλες μας τις προσευχές». Αμέσως ακολουθεί μια φράση που αναμφιβόλως αφήνει εκπλήκτους όσους έχουν έστω και αόριστον ιδέαν για την έννοιαν του ιερού μονοσυλλλάβου Ομ: «Ομ είναι το όνομα ενός αρχαίου αγίου, του πρώτου Γκόρο [Ο Οσσεντόφσκι γράφει «Γκόρο» αντί «Γκουρού»], ο οποίος έζησεν πριν από τριακόσιες χιλιάδες έτη». Αυτή η πρόταση, στην πραγματικότητα, είναι απολύτως ακατανόητος εάν δεν ληφθεί υπ’ όψη το γεγονός ότι η εν λόγω εποχή, (η οποία μας φαίνεται ότι υποδεικνύεται με πολύ αόριστον τρόπον), είναι πολύ προγενεστέρα από την εποχή του σημερινού Manu. Από την άλλη πλευρά, ο Adi-Manu ή ο πρώτος Manu του Kalpa μας (στο οποίον ο Vaivaswata είναι ο έβδομος) ονομάζεται Swâyambhuva, δηλαδή «προερχόμενος από το Swayambhû» – «Αυτός που επιβιώνει στον εαυτόν του», ή ο αιώνιος Λόγος. Τώρα ο Λόγος, ή όποιος τον αντιπροσωπεύει αμέσως, ημπορεί πράγματι να χαρακτηρισθεί ως ο πρώτος των Γκουρού ή των «πνευματικών Διδασκάλων» και στην πραγματικότητα, το Om είναι ένα όνομα του Λόγου [6].

Αφ’ ετέρου, η λέξη Om παρέχει αμέσως την κλείδα για την ιεραρχικήν κατανομήν των λειτουργιών μεταξύ του Brahâtmâ και των δύο συνεργατών του, όπως κατεδείξαμεν προηγουμένως. Στην πραγματικότητα, συμφώνως προς την ινδουιστικήν παράδοση, τα τρία στοιχεία αυτού του ιερού μονοσυλλάβου συμβολίζουν αντιστοίχως τους «τρεις κόσμους» τους οποίους αναφέραμε προηγουμένως, δηλαδή τους τρεις όρους του Tribhuvana: την Γην (Bhû), την Ατμόσφαιραν (Bhuvas), τον Ουρανόν (Swar)δηλαδή, με άλλα λόγια, τον κόσμον της σωματικής εκδηλώσεως, τον κόσμον της λεπτής ή ψυχικής εκδηλώσεως και τον μη εκδηλωθέντα Κύριον κόσμον [7].

Αυτά είναι, εκ των κάτω προς τα άνω, τα βασίλεια του Mahânga, του Mahâtmâ και του Brahâtmâ, όπως φαίνεται με την αναφοράν στην ερμηνείαν των τίτλων τους την οποίαν  εδώσαμε προηγουμένως. Οι δε σχέσεις υποταγής που υπάρχουν μεταξύ των διαφορετικών βασιλείων δικαιολογούν για τον Brahâtmâ τον τίτλον του «Κυρίου των Τριών Κόσμων» που έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει [8]: «Αυτός είναι ο Κύριος των πάντων, ο παντογνώστης (που βλέπει αμέσως όλα τα αποτελέσματα στην αιτία τους), ο εσωτερικός διατάκτης (που κατοικεί στο κέντρον του κόσμου και τον κυβερνά εκ των ένδον, κατευθύνων την κίνησή του χωρίς να συμμετέχει σε αυτήν), η πηγή (κάθε νομίμου εξουσίας), η προέλευση και το τέλος όλων των όντων (την κυκλικήν εκδήλωση των οποίων εκπροσωπεί ο νόμος)» [9].

Χρησιμοποιούντες έναν άλλον συμβολισμόν, εξ ίσου ακριβή, θα ειπούμε ότι ο Mahânga αντιπροσωπεύει την βάση του αρχικού τριγώνου και ο Brahâtmâ την κορυφήν του. Μεταξύ των δύο, ο Μαχάτμα, κατά μίαν έννοιαν, ενσαρκώνει μια μεσολαβητικήν αρχήν (την κοσμικήν ζωτικότητα, την «Anima Mundi» – «Ψυχήν του Κόσμου»– των Ερμητιστών), η δράση της οποίας λαμβάνει χώρα στον «ενδιάμεσον χώρον». Και όλα αυτά απεικονίζονται πολύ καθαρά από τους αντιστοίχους χαρακτήρες του ιερού αλφαβήτου που ο Σαιντ Υβ ονομάζει vattan #3 και ο Οσσεντόφσκι vatannan, ή, ομοίως, από τα γεωμετρικά σχήματα (ευθεία γραμμή, σπείρα, σημείον) στα οποία αναφέρονται ουσιαστικώς τα τρία mâtrâ, ή συστατικά στοιχεία του μονοσυλλάβου Om.

Ας εξηγήσουμε με έτι μεγαλυτέραν σαφήνεια : Στον Brahâtmâ ανήκει η πληρότης των δύο δυνάμεων, ιερατικής και βασιλικής, θεωρουμένων κατ’ αρχήν και υπό μιαν ορισμένην έννοιαν σε αδιαφοροποίητον κατάσταση. Στη συνέχεια, για να εκδηλωθούν, οι δύο δυνάμεις διακρίνονται, ο Μαχάτμα αντιπροσωπεύει λοιπόν ιδιαιτέρως την ιερατικήν δύναμη και ο Μαχάνγκα την βασιλικήν δύναμη. Αυτή η διάκριση αντιστοιχεί σε αυτήν των Βραχμάνων και των Ξατρίγιας. Ωστόσον, όντες «πέραν από κάστες», όπως ο Μπραχάτμα,  ο Μαχάτμα και ο Μαχάνγκα έχουν καθεαυτούς, ταυτοχρόνως, έναν ιερατικόν και βασιλικόν χαρακτήρα.

 «Η λατρεία των Μάγων», νωπογραφία  υπό του μείζονος Φλωρεντινού ζωγράφου Τζόττο ντι Μποντόνε, μέρος του κύκλου του Παρεκκλησίου της οικογενείας Σκροβένι  (Scrovegni) ή Παρεκκλησίου της Αρένας στην Πάδοβα Τα έργα του κύκλου (δημιουργηθέντα στο διάστημα 1303-1305), ανεκηρύχθησαν μνημεία παγκοσμίου κληρονομίας από την UNESCO το 2021, θεωρούνται δε ως σπουδαία αριστουργήματα της Ευρωπαϊκής τέχνης. (Παρουσιάζουν σαφή απομάκρυνση από τις συμβάσεις της βυζαντινής ζωγραφικής, θαυμασίαν προοπτικήν ανάδειξη του χώρου, «αφηγηματικήν» παραστατικότητα, καθώς και εύγλωττες κινήσεις και εκφράσεις των μορφών, οι οποίες είναι πλέον πραγματικοί άνθρωποι και όχι συμβατικές μορφές.)

Από αυτήν την άποψη, θα διευκρινίσουμε ένα σημείον που ίσως δεν έχει ακόμη εξηγηθεί ικανοποιητικώς και όμως είναι πολύ σημαντικόν: Ανεφέρθημεν ενωρίτερον στους «Τρεις Μάγους» του Ευαγγελίου, λέγοντες ότι συνενώνουν εντός τους τις δύο δυνάμεις. Τώρα θα ειπούμε ότι αυτοί οι μυστηριώδεις χαρακτήρες, στην πραγματικότητα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα άλλο από τους τρεις ηγέτες της Αγκάρθα [10]. Ο Μαχάνγκα προσφέρει στον Χριστόν τον χρυσόν και τον χαιρετίζει ως «Βασιλέα». Ο Μαχάτμα του προσφέρει θυμίαμα – λίβανον και τον χαιρετίζει ως «Ιερέα». Τέλος, ο Brahâtmâ του προσφέρει μύρον / σμύρνα (δηλαδή το βάλσαμον της αφθαρσίας, εικόνα του Amritâ) [11] και τον χαιρετίζει ως «Προφήτην» ή ως τον κατ’ εξοχήν πνευματικόν Διδάσκαλον. Ο φόρος τιμής στον εκκολαπτόμενον Χριστόν από τους αυθεντικούς εκπροσώπους της αρχεγόνου παραδόσεως στους τρεις κόσμους, οι οποίοι είναι και τα αντίστοιχα βασίλειά τους, σημειώσετε καλώς, είναι ταυτοχρόνως, η υπόσχεση της τελείας ορθοδοξίας του Χριστιανισμού έναντι ​​της παραδόσεως.

Βεβαίως ο Οσσεντόφσκι, δεν ημπορούσε να σκεφθεί με εκτιμήσεις αυτής της τάξεως. Αλλά, εάν είχεν κατανοήσει ορισμένα πράγματα βαθύτερον από ό,τι έκανε, θα ημπορούσε τουλάχιστον να είχεν σημειώσει την αυστηράν αναλογίαν που υπάρχει μεταξύ της ανωτάτης τριάδος της Αγκάρθα και αυτής του Λαμαϊσμού, όπως την περιγράφει ο ίδιος : Ο Δαλάι-Λάμα, «που αντιλαμβάνεται την ιερότητα (ή την καθαρήν πνευματικότητα) του Βούδα», ο Τάσι-Λάμα, [ή Πάντσεν-Λάμα («Μέγας Σοφός»), ηγούμενος στην Μονήν Τάσι Λούνπο] «που συνειδητοποιεί την επιστήμην του» (όχι «μαγικήν», αλλά μάλλον «θεουργικήν») και ο Μπογκντο-Χαν, «που αντιπροσωπεύει την υλικήν και πολεμικήν δύναμη», ακριβώς με την ιδίαν κατανομήν, σύμφωνον με τους «τρεις κόσμους». Αυτή η παρατήρηση θα ημπορούσε να γίνει λίαν ευκόλως, αφού του είχε επισημανθεί ότι «η πρωτεύουσα του Αγκάρθι ομοιάζει με την Λάσα όπου το παλάτι του Δαλάι Λάμα, η Ποτάλα, ευρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού κεκαλυμμένου με ναούς και μονές».

Εξ άλλου, αυτός ο τρόπος παρουσιάσεως των πραγμάτων είναι λάθος, καθώς αντιστρέφει τις σχέσεις: στην πραγματικότητα, ημπορεί να ειπωθεί για την εικόνα ότι ανακαλεί το πρωτότυπόν της, αλλά όχι το αντίστροφον. Τώρα, το κέντρον του Λαμαϊσμού ημπορεί να είναι μόνον μια εικών του αληθούς «Κέντρου του Κόσμου». Αλλά, όσον αφορά στους τόπους στους οποίους ευρίσκονται, όλα τα κέντρα αυτού του είδους παρουσιάζουν ορισμένες κοινές τοπογραφικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες, αντί να είναι άσχετες, έχουν αδιαμφισβήτητον συμβολικήν αξία και επιπλέον, πρέπει να σχετίζονται με τους νόμους συμφώνως προς τους οποίους πργματώνονται οι «πνευματικές επιρροές». Όμως αυτό το ερώτημα αφορά συγκεκριμένως σε εκείνην την παραδοσιακήν επιστήμη που ημπορεί να ονομασθεί «ιερά γεωγραφία».

Υπάρχει λοιπόν μια άλλη συμφωνία όχι ολιγότερον αξιοσημείωτος : ο Σαιντ – Υβ, περιγράφων τους διαφορετικούς βαθμούς ή κύκλους της μυητικής ιεραρχίας που σχετίζονται με ορισμένους συμβολικούς αριθμούς, οι οποίοι αναφέρονται ιδιαιτέρως στις διαιρέσεις του χρόνου, καταλήγει λέγων ότι : «ο πλέον υψηλότερος και εγγύτερος στο μυστηριώδες κέντρον κύκλος αποτελείται από δώδεκα μέλη, τα οποία αντιπροσωπεύουν την υπερτάτην μύηση και αντιστοιχούν, μεταξύ άλλων, στην ζωδιακήν ζώνη». Αυτή η δομή αναπαράγεται στο λεγόμενον «κυκλικόν συμβούλιον» του Δαλάι Λάμα, που αποτελείται από τους δώδεκα μεγάλους Namshans (ή Nome-khan) και ημπορεί επι πλέον να ευρεθεί ακόμη και σε ορισμένες δυτικές παραδόσεις, ιδίως σε εκείνες που αφορούν στους «Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης».

Θα προσθέσουμε επίσης ότι τα δώδεκα μέλη του εσωτερικού κύκλου της Αγκάρθας, από την άποψη της κοσμικής τάξεως, δεν αντιπροσωπεύουν μόνον τα δώδεκα ζώδια του Ζωδιακού κύκλου, αλλά επίσης (και παρά το ότι και οι δύο ερμηνείες δεν είναι αποκλειστικές, εμείς υφιστάμεθα τον πειρασμόν να ειπούμε πως «μάλλον» είναι αποκλειστικές), οι δώδεκα Αντιτύας (Adityas), που είναι όλοι τους μορφές του Ηλίου, σε σχέση με αυτά τα ίδια ζώδια [12]: Και βεβαίως, όπως ο Manu Vaivaswata αποκαλείται «υιός του Ηλίου», έτσι ο «Βασιλεύς του Κόσμου» έχει μεταξύ των εμβλημάτων του και τον Ήλιον [13].

Το πρώτον συμπέρασμα που προκύπτει από όλα αυτά είναι ότι υπάρχουν πράγματι πολύ στενοί δεσμοί μεταξύ των περιγραφών, οι οποίες, σε όλες τις χώρες, αναφέρονται σε περισσότερον ή ολιγότερον κεκρυμμένα πνευματικά κέντρα ή τουλάχιστον έχοντα δυσχερή πρόσβαση. Η μόνη εύλογος εξήγηση αυτού του γεγονότος, όπως φαίνεται, είναι πως εάν αυτές οι περιγραφές αναφέρονται, σε διάφορα κέντρα, είναι ότι αυτά, λόγου χάρη, δεν είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από έν, ενιαίον και ανώτατον κέντρον, όπως όλες οι συγκεκριμένες παραδόσεις είναι κατά βάση μόνον προσαρμογές της μεγάλης πρωταρχικής παραδόσεως.

***

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

[1] Ο Οσσεντόφσκι γράφει Brahytma, Mahytma, Maynga.

[2] Είδαμε πριν ο Metatron είναι ο «’Αγγελος του Προσώπου».

[3] Συμφώνως προς την απωανατολικήν παράδοση, το «Αμετάβλητον Μέσον» είναι το σημείον όπου εκδηλούται η «Δραστηριότης του Ουρανού».

[4] Όσοι θαυμάζουν μια τέτοιαν έκφραση θα πρέπει να αναρωτηθούν εάν έχουν σκεφθεί ποτέ τι σημαίνει το «Triregnum», η Τιάρα των τριών στεμμάτων, η οποία, μαζί με τις κλείδες, είναι ένα από τα κύρια σημεία του Παπισμού.

 «Μαριανό» μονόγραμμα (με τον χαιρετισμόν της Παρθένου «Χαίρε Μαρία»- «Ave Maria») και Χριστικόν σύμβολον («Άλφα – Ωμέγα»), που ημπορεί επίσης να αναλυθεί σε AUM, «δηλαδή στα λατινικά γράμματα τα οποία αντιστοιχούν ακριβώς στα τρία συστατικά στοιχεία του μονοσυλλάβου Ομ».

[5] Λέγεται επίσης ότι ο Μωυσής έπρεπε να καλύψει το πρόσωπόν του με ένα πέπλον, ώστε να ημπορεί να ομιλήσει στον λαόν, ο οποίος δεν αντείχε την λαμπρότητά του (Έξοδος, XΧXIV, 29-35). #4 Με συμβολικήν έννοιαν, αυτό καταδεικνύει  την ανάγκην για εξωτερικήν προσαρμογήν για το πλήθος. Από αυτήν την άποψη, ας θυμηθούμε την διπλήν σημασίαν της λέξεως «αποκαλύπτω» / « révéler », που ημπορεί να σημαίνει και «άπλωμα του πέπλου / «écarter le voile » και «κάλυψη με ένα πέπλο» / « recouvrir d’un voile ». Έτσι η λέξη εκδηλώνει και ταυτοχρόνως συγκαλύπτει την σκέψη που εκφράζει.

[6] Αυτό το όνομα επίσης ευρίσκεται, με έναν μάλλον εκπληκτικόν τρόπον, στον αρχαίον χριστιανικόν συμβολισμόν, όπου, ανάμεσα στα σημεία που εχρησίμευαν για να εκπροσωπούν τον Χριστόν, υπήρχεν σημείον που αργότερον εθεωρήθη ως μια συντομογραφία του «Ave Maria», αλλά αρχικώς ήταν ισοδύναμον του σημείου το οποίον συγκεντρώνει τα δύο ακραία γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, άλφα και ωμέγα, σημαίνει δε ότι το ρήμα είναι η αρχή και το τέλος όλων των πραγμάτων. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα πληρέστερον, επειδή σημαίνει την αρχήν, το μέσον και το τέλος. Το σημείον (βλέπε σχήμα ανωτέρω) εξαφανίζεται στην πραγματικότητα σε αυξήσεις, δηλαδή στα λατινικά γράμματα που αντιστοιχούν ακριβώς στα τρία συστατικά στοιχεία του μονοσυλλάβου Ομ (το φωνήεν που σχηματίζεται στην Σανσκριτικήν, από την ένωση των λατινικών Α και U). Κατά την  άποψή μας ο συνδυασμός του σημείου AUM και της σβάστικας, και των δύο ληφθέντων ως συμβόλων του Χριστού, φαίνεται ιδιαιτέρως σημαντικός.. Αφ΄ ετέρου, πρέπει να σημειωθεί ότι η μορφή αυτού του σημείου παρουσιάζει δύο τρίγωνα  που διαρρέουν αμοιβαίως προς την αντίθετον κατεύθυνση, η οποία, από ορισμένες απόψεις, καθίσταται ισοδύναμος της «σφραγίδος του Σολομώντος»: Εάν θεωρηθεί ότι η τελευταία μορφή (του άστρου του Δαβίδ, σημείωμα του συντάκτη) στην οποίαν η διάμεσος οριζοντία ενότης καθορίζει την γενικήν έννοιαν του συμβόλου, επισημαίνουσα το επίπεδον της αντανακλάσεως επί της «επιφανείας των υδάτων», φαίνεται ότι τα δύο στοιχεία περιλαμβάνουν τον ίδιον αριθμόν γραμμών και δεν διαφέρουν εκτός από την διάταξη δύο εξ αυτών, οι οποίες, οριζόντιες στο έν, καθίσταται κάθετοι στο έτερον.

[7] Για περαιτέρω εξελίξεις σχετικώς με αυτήν την σύλληψη για τους «τρεις κόσμους», πρέπει να αναφερθούμε στα προηγούμενα έργα μας :

«Ο Εσωτερισμός του Δάντη» [Βιβλιοθήκη Bosse, Παρίσιοι, 1925, 96 σελίδες. Οριστική έκδοση με την προσθήκη ενός τίτλου σε κάθε παράγραφο και τις συγκεκριμμένες παραγράφους που εδημοσιεύθησαν το 1949 από τις Éditions Traditionnelles παραμένουσες έκτοτς επί πολλές επανεκδόσεις].

Και το : «Ο άνθρωπος και το μέλλον του σύμφωνα με την Βεδάντα» [Εκδόσεις Bossard, Παρίσιοι, 1925, 214 σελίδες. Η τελική έκδοση από τις Éditions Traditionnelles ανεθεωρήθη από τον Guénon το 1947: Διαγραφή των Κεφαλαίων XI (Σύνταγμα της Ανθρωπίνης Υπάρξεως συμφώνως με τους Βουδιστές) και XXV (Η απελευθέρωση σύμφωνα με τους Τζαϊνιστές). Δεδομένου ότι υπήρξαν πολλές επανεκδόσεις, τα οριστικά θέματα των σελίδων αναφέρονται στην έκδοση του 1991].

Στο πρώτον επιμένουμε κυρίως στην αντιστοιχίαν αυτών των κόσμων, οι οποίοι αντιστοιχούν τις καταστάσεις της υπάρξεως, με τους βαθμούς της μυήσεως. Στο δεύτερον, εδώσαμεν την πλήρη εξήγηση, από μιαν καθαρώς μεταφυσικήν άποψη, του κειμένου της Mândûkya Upanishad, όπου ο εν λόγω συμβολισμός, από τον οποίον θέλουμε να προσφέρουμε εδώ μια συγκεκριμένη εφαρμογήν, είναι επεξηγημένος πλήρως.

[8] Κατά την τάξη των συμπαντικών – καθολικών αρχών, η λειτουργία του Brahâtma αναφέρεται στην Ishwara, αυτή του Mahâtmâ στην Hiranyagarbha, και εκείνη του Mahânga στην Virâja. Τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά τους θα ημπορούσαν να συναχθούν ευκόλως από αυτήν την αντιστοιχίαν.

[9] Mândûkya Upanishad, Shruti 6.

[10] Ο Saint Yves ορθώς λέγει ότι οι τρεις «Μάγοι»
είχαν έλθει από την Αγκάρθα, αλλά δεν παρέχει λεπτομέρειες από αυτήν την άποψη. Τα ονόματα που συνήθως τους αποδίδονται είναι πιθανότατα αποτέλεσμα φαντασίας, εξαιρουμένου ωστόσον, εκείνου του Μελχιόρ / Melchior / Melki-Or, που σημαίνει εβραϊστί «βασιλεύς του φωτός», το οποίον  μάλλον είναι σημαντικόν.

[11] Το Αμρίτα του Ινδουισμού ή η Αμβροσία των Ελλήνων, δύο ετυμολογικώς πανομοιότυπες λέξεις, αφορώσες ένα ποτόν ή μιαν τροφήν αθανασίας, απεικονίσθησαν ακριβώς και από το Βεδικόν Σόμα ή από το Μαζδαϊκόν Χαόμα. Τα κομιόδενδρα ή τα ρητινούχα δένδρα έχουν πολύ σημαντικόν ρόλον στον συμβολισμόν. Ειδικότερον, μερικές φορές έχουν ληφθεί ως εμβλήματα του Χριστού.

[12] Λέγεται ότι οι Adityas (που εγεννήθησαν από την Adi δηλαδή την «Αόρατον») ήσαν επτά, πριν καταστούν δώδεκα και ότι κύριός τους ήταν τότε ο Varuna. Οι νυν δώδεκα Adityas είναι: Dhâtri, Mitra, Aryaman, Rudra, Varuna, Sûrya, Bhaga, Vivaswat, Pûhan, Savitri, Twashtri, Vishnu. Αυτοί είναι άπαντες εκδηλώσεις μιας μοναδικής και αδιανοήτου ουσίας. Λέγεται επίσης ότι αυτοί οι δώδεκα Ήλιοι θα εμφανισθούν ταυτοχρόνως στο τέλος του κύκλου, εν συνεχεία δε θα επανεισδύσουν στην βασικήν και αρχέγονον ενότητα της κοινής τους φύσεως. Στους Έλληνες, οι δώδεκα μεγάλοι θεοί του Όλυμπου ευρίσκονται επίσης σε αντιστοιχίαν με τα δώδεκα σημεία του ζωδιακού κύκλου.

[13] Το σύμβολον στο οποίον ανεφέρθημεν είναι ακριβώς αυτό που αποδίδει η καθολική λειτουργία στον Χριστόν, όταν του δίδει τον τίτλον του «Ηλίου της Δικαιοσύνης» – «Sol Justitiæ». Το ρήμα είναι στην πραγματικότητα ο «Πνευματικός Ήλιος», δηλαδή το αληθές «Κέντρον του Κόσμου». Επί πλέον, η έκφραση Sol Justitiæ αναφέρεται απ΄ ευθείας στα χαρακτηριστικά του Melki-Tsedeq. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο Λέων, το ηλιακόν ζώον, στην αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα, είναι έμβλημα της δικαιοσύνης και της εξουσίας μαζί. Το σημείον του λέοντος, στον Ζωδιακόν κύκλον, είναι η κατοικία του ηλίου. Ο δωδεκάκτινος Ήλιος ημπορεί να γίνει κατανοητόν ότι αντιπροσωπεύει τους δώδεκα Adityas. Από μιαν άλλη οπτικήν γωνία, ο Ήλιος αντιπροσωπεύει τον Χριστόν. Οι δώδεκα ακτίνες είναι οι δώδεκα Απόστολοι (η λέξη «Αποστόλος» σημαίνει αυτόν που «αποστέλλεται», όπως και οι ακτίνες «αποστέλλονται» από τον ήλιον). Επί πλέον, στον αριθμόν των δώδεκα Αποστόλων ημπορεί να φανεί, μεταξύ άλλων, η τελεία συμμόρφωση του Χριστιανισμού με την πρωταρχικήν παράδοση.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

#0. Ο Guénon αναφέρεται εδώ στο μεταθανατίως εκδοθέν έργον του Μαρκησίου Joseph Alexandre Saint-Yves, d’ Alveydre, που εδημοσιεύθη το 1910, το οποίον περιέχει την περιγραφήν του κατόπιν διασήμου μυητικού κέντρου, που αναφέρεται ως Agart(t)tha, ή Agarthi, και του «ηγέτη» της, του Brahmatma.

#1. Η λέξη «Κουτμπ» (γραφομένη με λατινικά γράμματα ως Qutb, Qutub, Kutb, Kutub ή Kotb) σημαίνει «άξων», «έστωρ» ή «πόλος». Δύναται να αναφέρεται ως αστρονομικός όρος στις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων ή ως πενευματικόν σύμβολον. Στον Σουφισμόν ένας «Πόλος» – «Qutb» είναι το τέλειον ανθρώπινον ον, «Ο Κοσμικός Άνθρωπος» («αλ-Ινσάν αλ-Κάμιλ») που ηγείται της αγίας ιεραρχίας.  

#2. «Αρχάγγελος Μέτατρον ή «Μετάθρονος». Tο όνομά του σημαίνει «Αυτός που ίσταται εμπρός από τον Θρόνον του Θεού». Ονομάζεται και «Πρίγκηψ των Προσώπων» και «Άγγελος της Παρουσίας», ενώ κατέχει 72 ακόμα ονόματα. Πρόκειται για μια πανίσχυρον Ύπαρξη, για τούτο ονομάζεται και «Έλασσων Θεός» Το όνομά του δεν έχει την κατάληξη «Ελ» – ηλ  (που σημαίνει «Θεός» στα εβραϊκά και αρχαία αιγυπτιακά) όπως των άλλων Αγγέλων, κάτι που υποδηλώνει την γήινο καταγωγή του. Έζησεν στην Γην ως Προφήτης Ενώχ επί 365 έτη, μέχρις ότου ανελήφθη στους Ουρανούς, γεγονός που αναφέρεται στην Βίβλο (Γένεση – 5:24). Ο ενάρετος βίος του και η ψυχική του αγνότης ωδήγησαν τον Θεόν να τον μετατρέψει σε Αρχάγγελον. Υπήρξεν σπουδαίος και ενάρετος γραφεύς, ακριβώς δε την ιδίαν εργασίαν ανέλαβεν και στους Ουρανούς. Είναι ο μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων, καταγράφωνοντας όσα συμβαίνουν τόσον στην ζωήν κάθε ανθρώπου όσον και γενικώς στην Γην. Είναι ο Αρχάγγελος προστάτης και ηγέτης των «αστρικών» (καλουμένων ακασικών) αρχείων. Πανίσχυρος Ύπαρξη, είναι ο Αρχάγγελος της Σοφίας, της Φωτίσεως και της Αναλήψεως, καθώς και ο Αρχάγγελος της υψηλοτέρας ορατής χρωματικής συχνότητος στην Γην, της λευκοχρύσου ακτίνος.Είναι ο φύλαξ στα όρια της μορφής και του άμορφου. Κάθε σκέψη, ιδέα και έμπνευσή μας περνάει σε έναν υπερβατικό χώρο, στο χώρο του κενού, εκεί που εμπεριέχονται όλες οι δυνατότητες και πιθανότητες για να πραγματοποιηθούν. Στο σημείον αυτό ευρίσκεται ο Αρχάγγελος Μέτατρον για να φωτίσει και να ωθήσει με το θεϊκό του φως τις πιθανότητες αυτές να λάβουν σχήμα και μορφήν στον υλικόν κόσμον. Ο Ύψιστος Αρχάγγελος συντηρεί, προστατεύει και διασφαλίζει την επιβίωση της ανθρωπότητος. Λειτουργεί ως μέγας φωτεινός μετασχηματιστής κάθε αρνητικής εισβολής και ενεργείας στο πεδίον της Γης. Επικαλέιται ώστε να βοηθήσει να κατανοήσουμε την θεϊκήν μας αποστολή στην Γη και να μας καθοδηγήσει να ανακαλύψουμε την εντός μας  θεϊκήν σοφίαν, με σκοπόν να διευρύνουμε την πνευματικήν μας συνειδητότητα στην παρούσα ενσάρκωσή μας. Ο Μέτατρον βοηθά να εργασθούμε με τον εαυτόν μας, υπερβαίνοντες πάσαν μορφήν αναβλητικότητος και διενεργούντες σημαντικά βήματα προόδου και εξελίξεως στην ζωήν μας. Βοηθά, επίσης, στην αδιατάρακτον εμμονήν επί των στόχων μας, ώστε να τους υλοποιήσουμε στον μέγιστον βαθμόν.Είναι ο ουράνιος σύνδεσμός με το Αγγελικόν Βασίλειον, ενώ μας εμπνέει να κατανοήσουμε τους τρόπους συνεργασίας με τους Αγγέλους. Υποστηρίζει τα παιδία στην πνευματική αφύπνιση και εξέλιξή τους. Τα χρώματα της ενεργείας του είναι του λευκοχρύσου φωτός. Οι κρύσταλλοι που προσελκύουν την ενέργειά του είναι ο λευκός χαλαζίας, ο αιματίτης, ο τουρμαλίνης και το ρουμπίνι. Τα αιθέρια έλαια, που ημπορούν να μας συντονίσουν με την ενέργειά του, είναι του σανδαλοξύλο, του γερανίου, του κυπαρίσσου, του κέδρου και το μύρον». [Εκ του εγχειριδίου «Περί της μαγικής τέχνης της προσευχής και επικλήσεως των Αγγέλων» («Über die magische Kunst, die Engel zu beten und aufzurufen», 1908, μοναχός Ούλριχ του Βέλτενμπουργκ)]

#3 Παραθέτω σχετικήν επιλεκτικήν – αποσπασματικήν μετάφρασή μου από ένα άρθρον που ενεφανίσθη στο «La Gnose» (1910), ένα βραχύβιον περιοδικόν μελέτης εσωτερισμού και Γνωστικισμού, του οποίου ο μέγας Γκενόν ήταν ο εκδότης. Το άρθρον εγράφη από τον αρχισυντάκτην του περιοδικού Marnès:

«Το σημαντικότερον από τα αλφάβητα που εξετάσαμε εδώ, προς το παρόν, είναι αυτό που ονομάζεται “Vatan”. Αυτό το αλφάβητον, το οποίον ήταν η πρωτόγονος γραφή των Ατλαντείων και της Ερυθράς φυλής, (της οποίας η παράδοση μετεβιβάσθη στην Αίγυπτον και στην Ινδίαν μετά την καταστροφήν στην οποίαν εξηφανίσθη η Ατλαντίς), είναι η ακριβής μετάφραση του αστρικού αλφαβήτου. Περιλαμβάνει τρία συστατικά γράμματα (που αντιστοιχούν στα τρία πρόσωπα της Τριάδος ή στα τρία πρώτα σεφιρότ *), τα οποία είναι οι πρώτοι τρεις αριθμοί από τους οποίους εγεννήθησαν όλοι οι άλλοι, επτά πλανητικά και δώδεκα ζωδιακά γράμματα, συνολικώς είκοσι δύο χαρακτήρες…. Αυτό είναι το αλφάβητον που εγνώρισεν ο Μωυσής στους ναούς της Αιγύπτου, το οποίον κατέστη το πρώτον εβραϊκόν αλφάβητον, αλλά ήλλαξεν με την πάροδον του χρόνου και εχάθη για πάντα στην Βαβυλωνιακήν αιχμαλωσία. Το πρωτόγονον αλφάβητον των Ατλαντείων διετηρήθη στην Ινδίαν και έχει έλθει σε εμάς χάρη στους Βραχμάνους. Όσον για την Ατλαντικήν γλώσσα, αυτή εχωρίσθη σε διαφόρους διαλέκτους, οι οποίες ημπορεί εγκαίρως να έιναν ανεξάρτητες γλώσσες και μία από αυτές τις γλώσσες έφθασε στην Αίγυπτον. Αυτή η αιγυπτιακή γλώσσα ήταν η καταβολή της εβραϊκής γλώσσης, συμφώνως προς τον Φάμπρ ντ’ Ολιβέ (Fabre d’Olivet **).»

* Σεφιρότ – Εβραϊστί οι «εκπορεύσεις», οι 10 χαρακτηριστικοί δίαυλοι στην Καμπάλα, μέσω των οποίων το Άπειρον αποκαλύπτει τον Εαυτόν του και συνεχώς δημιουργεί και το φυσικόν βασίλειον και την άλυσον των υψηλοτέρων  μεταφυσικών σφαιρών.

** Αντουάν Φάμπρ ντ’ Ολιβέ (Antoine Fabre d’Olivet, 1767-1825), πολυμαθής και πολυγράφος Γάλλος συγγραφεύς, ποιητής και συνθέτης, η ερμηνευτική του οποίου επί της Βίβλου και της φιλοσοφίας, επηρέασεν βαθέως πολλούς αποκρυφιστές και ιστορικούς σημαντικούς λογίους συμπατριώτες του. Εσπούδασεν κλασικήν φιλολογίαν, αγγλικνή και γερμανικήν φιλολογίαν και λογιστικήν

#4  Περί «λάμποντος» Μωυσή από την «Έξοδον»

  • Εξ. ΛΔ’,29               ὡς δὲ κατέβαινε Μωυσῆς ἐκ τοῦ ὄρους, καὶ αἱ δύο πλάκες ἐπὶ τῶν χειρῶν Μωυσῆ· καταβαίνοντος δὲ αὐτοῦ ἐκ τοῦ ὄρους, Μωυσῆς οὐκ ᾔδει ὅτι δεδόξασται ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἐν τῷ λαλεῖν αὐτὸν αὐτῷ.
  • Εξ. ΛΔ’,30               καὶ εἶδεν Ἀαρὼν καὶ πάντες οἱ πρεσβύτεροι Ἰσραὴλ τὸν Μωυσῆν καὶ ἦν δεδοξασμένη ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν ἐγγίσαι αὐτῷ.
  • Εξ. ΛΔ’,31               καὶ ἐκάλεσεν αὐτοὺς Μωυσῆς, καὶ ἐπεστράφησαν πρὸς αὐτὸν Ἀαρὼν καὶ πάντες οἱ ἄρχοντες τῆς συναγωγῆς, καὶ ἐλάλησεν αὐτοῖς Μωυσῆς.
  • Εξ. ΛΔ’,32               καὶ μετὰ ταῦτα προσῆλθον πρὸς αὐτὸν πάντες οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ, καὶ ἐνετείλατο αὐτοῖς πάντα, ὅσα ἐνετείλατο Κύριος πρὸς αὐτὸν ἐν τῷ ὄρει Σινά.
  • Εξ. ΛΔ’,33               καὶ ἐπειδὴ κατέπαυσε λαλῶν πρὸς αὐτούς, ἐπέθηκεν ἐπὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ κάλυμμα.
  • Εξ. ΛΔ’,34               ἡνίκα δ᾿ ἂν εἰσεπορεύετο Μωυσῆς ἔναντι Κυρίου λαλεῖν αὐτῷ, περιῃρεῖτο τὸ κάλυμμα ἕως τοῦ ἐκπορεύεσθαι. καὶ ἐξελθὼν ἐλάλει πᾶσι τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ Κύριος,
  • Εξ. ΛΔ’,35               καὶ εἶδον οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ τὸ πρόσωπον Μωυσέως ὅτι δεδόξασται, καὶ περιέθηκε Μωυσῆς κάλυμμα ἐπὶ τὸ πρόσωπον ἑαυτοῦ

Similar Posts